Ieniemienie is er niet op MSN, is met een spreekbeurt bezig met een vriendin, en dat geeft mij de tijd om weer een stukje te schrijven. En om even lekker iets voor mezelf te doen, zoals een filmpje pakken. Heel gek, niemand wou met me mee. Maar dat is ook niet zo gek, ik heb van T-Mobile een bioscoop kaartje ‘gekocht’ met punten van mijn telefoonrekeningen en ben daarmee naar de enige film gegaan waar geen hond op zit te wachten behalve ik. March Of The Penguins. Er zitten zo weinig mensen op die film te wachten dat er geen reclame voor gemaakt word op radio of tv, en alleen reclame op stations. Met grote letters erop: “Zelfs op de koudste plek op aarde is er liefde”. En dat brengt me dan waar ik heen wil met dit stuk, naar 6 Februari 2005. Voor zover ik me kan herinneren was het koud. Wat begon als een grapje liep uit op een date. Ieniemienie durfde me nooit te ontmoeten, en ik wou haar eigenlijk wel zien in het echt, maar wist dat ze dat niet wou. 6 Februari was er daar een carnavals optocht met verlichte wagens, bij haar door de straat. Als grap had ik gezegd dat ik daar dan maar naar ging kijken en dat ik haar dan misschien wel tegen zou komen. Uiteindelijk mocht ik dan langs komen en zat ik rond een uur of 2 bibberend op de bank, een paar uur voor de optocht langs zou komen. Bibberend van de zenuwen of van de kou? Ik weet het niet meer, maar zou alletwee kunnen zijn. Ik heb voor Ieniemienie een paar keer blind dates gedaan, niet echt met succes, maar was nooit zenuwachtig ofzo. Nu wel, normaal gaf ik niet zo over hoe ik er uit zag, en speciaal voor Ieniemienie had ik dagen ervoor met Kevin mijn kledingkast aangevuld met nieuwe kleding en schoenen waarvan ik hoopte dat Ieniemienie het mooi zou vinden. Kleding en schoenen die nu vaak in de kast blijven liggen omdat Ieniemienie het niet zo mooi vond als ik had gehoopt, maar waar mooie kleding voor in de plaats is gekomen na een dagje samen shoppen die we alletwee mooi vinden. Onderweg was ik zenuwachtig en gespannen, wat eigenlijk pas ophield toen ik in Oss aan kwam en daar in mijn gereserveerde taxi stapte. Op het kleine stukje van het station naar haar huis ontspande ik met de taxi chauffeur, tot die zei dat we er waren. De tijd leek te vertragen terwijl ik hem betaalde, en leek stil te staan toen ik uit was gestapt en er alleen voor stond voor de deur van een onbekend huis. Toen zag ik haar voor het eerst toen ze met haar moeder mij kwam begroeten. Even later zat ik dus bibberend op de bank, bibberend om nog steeds onbekende reden. De tijd vloog daarna, en hoewel ik bij nader inzien iets te snel aan haar haren zat en haar probeerde te knuffelen, liep het allemaal vanaf het moment dat de optocht begon op rolletjes, alles viel op zijn plaats en zonder dat ik het weet is er een foto gemaakt van een Marc en Ieniemienie die naar de optocht kijken terwijl Marc achter Ieniemienie staat met zijn armen om haar heen. De foto zuigt, maar die dag zal ik niet snel vergeten. Die nacht, onderweg naar huis is, hoe modern ook, per SMS besloten om verkering met elkaar te nemen. En dat is nu al een jaar geleden. Het eerste jaar zit erop, het is de 7e en de teller telt ondertussen op. Een jaar, wat een tijd. Mijn eerste ‘relatie’ duurde ook een jaar, misschien iets langer. Maar dat was kalverliefde, weet niet of ik ooit echt van haar gehouden heb. De eerste waarvan ik echt hield duurde een half jaar, en daarna nog een paar keer, maar denk niet dat die relaties bij elkaar opgeteld op een heel jaar uitkomen.

Een persoonlijk record dus. En gelukkig heb ik niet het idee dat het snel over zal zijn, dus die 2 jaar halen we ook nog wel.

Een jaar, voor en tegenspoed, leuke en minder leuke momenten. Enorme spanningen die uiteindelijk leidde tot een relatie breuk van een maand waarna weinig meer hetzelfde is geworden. En dat is niet alleen maar negatief. Ik kan me losser gedragen en hoef niet zoveel meer voor haar te verbergen. Helaas ook negatief, om een of andere reden is na de breuk en nadat het weer goed kwam het idee ontstaan dat ik wel eens weg kon gaan, voor een ander kan kiezen of vreemd kan gaan, mede door wat er is gebeurd op het feestje van Ellen. Dat heeft als resultaat dat Ieniemienie nu bang is om mij te verliezen en snel jaloers word, wat nog wel eens wrijving opleverd. Maar ik heb de hoop, en al klein beetje het idee dat we er uit aan het klimmen zijn tot we weer zijn op het zo goed als ruzie vrije niveau waar we op zaten voor het uit ging, maar dan nog beter.

Een jaar samen moet natuurlijk gevierd worden. Omdat het echte jaar samen pas gister en vandaag was, buiten het weekend, en we de verjaardag van mijn moeder zaterdag vierde, kon het eigenlijk niet anders dan Vrijdag. Een ring had ze al gekregen toen we een half jaar hadden, en een ketting had ze ook al van me gekregen, knuffelbeertjes heb ik haar in dat jaar ook al mee overladen, dus de ideetjes waren een beetje op. Gelukkig wist Ieniemienie nog wel iets en zijn we uit eten geweest met z’n tweetjes. Heerlijk gegeten in een klein maar modern restaurant en daarna lekker thuis op de bank gelegen, filmpje kijken en richting bed om de volgende middag weer samen naar Leiden te gaan om bij mijn moeder langs te gaan die die avond een etentje geeft bij de Argentijn ter ere van haar verjaardag. Dat was trouwens het derde etentje die week dat ik had, mijn vader gaf Dinsdag zijn verjaardag. Na het eten bij de Argentijn zijn Ieniemienie en ik bij haar blijven slapen onder haar kado, nieuw beddengoed. Zondag heb ik haar weer thuis gebracht. En dat was dan zo’n beetje hoe we het afgelopen jaar hebben gevierd.

Ik ga er een eind aan maken, aan dit verhaal. Ieniemienie is er nog niet dus ik ga maar naar de cd luisteren die ik van haar heb gekregen, Gavin DeGraw. Dat, in tegenstelling tot March Of The Penguins, kan ik wel iedereen aanraden.