Alweer een tijdje terug dat ik wat schreef, maar ik ben achter de schermen druk bezig met de site, en ik verwacht dat dat snel klaar zal zijn, zodat het normale ritme weer door gaat.
Ik had het er de vorige keer al over, Ieniemienie zou hier begin Oktober een nachtje logeren, als we hier in de stad de op 1 na grootste kermis van Nederland hebben omdat we zoveel jaar geleden bevrijd zijn van de Spaanse bezetters die voor de stadspoorten campeerde, wat nu elk jaar Hét feest van deze regio is, met dus die kermis. En omdat dat wel eens laat kon worden, zou ze een nachtje blijven logeren. Tenminste, als het van haar ouders mocht. Weken spanning van mijn kant, mag het nou, mag het niet, weten ze het al, is er uberhaubt nog hoop… Af en toe best zenuwslopend. Maar op een gegeven moment zag ik het niet meer zitten, de hoop zakte in mijn schoenen, ik gaf de hele hoop maar op, en we zien het wel.
De tot nu toe definitieve uitslag kwam eigenlijk pas vannacht, toen ik Ieniemienie aan de telefoon had. Ze had aan haar ouders gevraagd of het mocht, naar aanleiding van een uitspraak van mij. Afgelopen Zaterdag was ik namelijk tussentijds in Brabant, voor het hielen likken… ehm… slot vervangen bij de schoonouders. Hoe dat in elkaar zat laat ik maar achterwegen. Komt er op neer dat het meer werk was dan verwacht, en het heeft de hele dag geduurd voor ik klaar was. Ik was al laat, net op het moment dat ik de brug over wil, gaan de slagbomen naar beneden en loopt de hele haven leeg. Daar gaat weer 5 minuten van je kostbare tijd, en als je dan op het station aan komt… Ja hoor, trein gemist, wacht maar een half uurtje. Dan sta je vervolgens een slot te vervangen met ‘primitief’ gereedschap, in ieder geval niet zoals ik het gewend ben, en dan duurt het wel even. Ieniemienie heeft tegenwoordig werk in de keuken van een restaurant waar we ooit gegeten hebben, en moest net die dag ook werken na het eten. Ik heb tot aan het eten toe gewerkt aan die deur, hebben samen gegeten, en toen hebben haar moeder en ik haar weg gebracht. Was me het dagje wel. En terwijl ik met die deur bezig was, had ik al het hele gesprek erna voorbereid.
Een van de schoonouders: “Krijg je nog wat voor die spullen?”
Ik: “Welnee, ik moest nog een bijdrage leveren voor de afgelopen vakantie, al die keren dat u me heeft gehaald en gebracht vanaf het station, en ik heb uw dochter al, en misschien Oktober als fooi… (schijnheilige)”
Maar zover kwam het niet. Ik kwam niet verder als de vakantie, en tegen haar broer, die die dag jarig was en het geld dat ik hem gaf maar niet wou aannemen, had ik het argument van het brengen en halen. Maar het hoogtepunt, en doel van het hele verhaal, had ik niet gezegd, Oktober…
Dat had ik gister tegen Ieniemienie gezegd, en die ging voor het slapen gaan en voor ik haar in bed zou bellen, even bij haar ouders zitten, tv kijken, en vragen of ze het al wisten.
In bed, in spanning… Telefoon is paar keer overgegaan, teken dat ze in bed ligt, maar ik had langer werk beneden met drinken, dus duurde even iets langer… Dus ik bel terug… Ja, ze waren eruit. En? Had jij gelijk (zij dacht dat er nog hoop was) of had ik gelijk (ik had alle hoop allang opgegeven en wist bijna zeker dat het niet mocht). Heel nuchter, klonk zelfs bijna verdrietig… Wat denk je zelf… Kleine beetje hoop, totaal weg… Het mag niet…
Fout!
Uiteindelijk mag het toch wel. Toch wel ja… Klinkt heel nuchter, maar ik weet niet, ik heb een slecht gevoel. Aan de ene kant is het denk ik nog niet echt tot me doorgedrongen dat het echt mag, en aan de andere kant een beetje pessimistisch (spelling?!), in ieder geval verwacht ik tegenslagen en misschien totale aflassing. Maar toch, het is toch een lekker gevoel na al die tijd hopeloos af zitten wachten. ** Zoetsappige Censuur **
We wachten maar af…
