Afgelopen week was een lekker korte week qua werken dan. Of nouja… Zo lekker ook weer niet.

Maar eerst netjes zoals het hoort, beginnen bij het begin, afgelopen vrijdag.

Zaterdag zou ik Ieniemienie gaan ophalen in Brabant en dan meenemen naar mijn huis. Maar omdat het eerst Zondag was afgesproken en ik haar verblijf pas vanaf Zondag op de kalender had genoteerd, waren er hier thuis andere plannen gemaakt voor op die Zaterdag en kwam dat dus niet uit. Probleem, want dan zou ik Ieniemienie een dag korter zien, en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Gelukkig aten we Vrijdag bij mijn moeder en kon ik met haar regelen dat we Zaterdag avond bij haar konden slapen, zodat ze ook even nog mijn broertje kon feliciteren met zijn verjaardag die hij die Zaterdag min of meer gaf.

Dus heb ik Zaterdag ochtend mijn kamer opgeruimd en aan kant gemaakt, mijn tas ingepakt, de stad in gegaan om nog wat te halen voor mijn nieuwe PSP (PlayStation Portable) en toen met alles tegelijk naar mijn moeder gegaan om alvast de verjaardag bij te wonen. ‘s Avonds Ieniemienie van het station gehaald in Brabant en weer terug naar Leiden, en dus was ik weer terug in Leiden, bij mijn moeder, met Ieniemienie, maar wel na 4 uur in de trein te hebben gezeten. Maar goed, je moet iets overhebben voor je meisje he.

Wel heel gezellige avond gehad met z’n vieren (Jay, Ieniemienie, moeders en ik) en later toen Jay weg was nog steeds gezellig. Natuurlijk vergeet je altijd iets als je op logeren gaat, ik liet dus mijn lenzen spullen thuis liggen, zodat ik met Jay mee naar huis kon fietsen, spullen pakken en weer terug naar moeders, maar goed, het is niet ver en zo hebben de vrouwen ook even tijd voor vrouwenpraat.

De volgende dag lekker een beetje uitgeslapen, spelletje Yahtzee gedaan, film gekeken, en toen eten gaan halen bij een van de patatzaken waarvan we er zoveel hebben per vierkante kilometer. Het was zo simpel, 1 patat Flip (pinda en mayo) en 2 patat pinda. De meneer achter de toonbank, die ik niet wil discrimineren dus maar gewoon meneer noem en zijn nationaliteit maar achterwegen laat, begint de bestelling klaar te maken terwijl wij even op de Photoplay een spelletje Find-It doen. Bestelling klaar, dus wij naar huis. En ja hoor, er klopt iets niet. We hebben 2 patat pinda, en een Flip. Maar dan wel Flip zonder patat, alleen maar een patat bakje met saus. Dus Marc weer terug, nieuwe patat én nieuwe saus gekregen na het aanhoren van geklaag dat de meneer oud werd en dit nog nooit had meegemaakt enzo. ‘s Avonds nog even tv gekeken tot Ieniemienie door mijn vader werd opgehaald en ik naar huis kon fietsen.

Maandag de eerste actieve dag, een dagje Duinrell. De planning verliep een beetje stroef, eerst op de fiets, toen wouden we met de bus en toen maar weer op de fiets erheen gegaan, onderweg natuurlijk gekibbel over de afstand en mijn iedere keer net iets te late aanwijzingen. Zeg ik links als Ieniemienie al rechtdoor is. Schiet niet op natuurlijk. Of gaat Ieniemienie spontaan rechts als je rechtdoor moet, omdat een ANWB bord zegt dat Wassenaar, waar Duinrell ligt, rechtsaf is. Dus goed, volgen we de bordjes, moeten we even later naar links, rijd Ieniemienie rechtdoor. Ok, we volgden de bordjes niet meer blijkbaar.

Gelukkig was het wel leuk in Duinrell, lekker rustig zodat je nergens lang hoeft te wachten, alleen is de patat er achtelijk duur en de bediening gewoon achtelijk en dom. Een van de leukste dingen, de Mad Mill, was 1 dag dicht door onderhoud en die ene dag was natuurlijk precies toen wij er waren, dus geen Mill, maar wel de Waterspin en de Splash. Een paar dames op de rij voor ons hadden in de Waterspin 3 ritjes achter elkaar voor elkaar weten te krijgen, waardoor ook wij, gevangen in extreem strak zittende stoeltjes, 3 rondjes in de Waterspin moesten ondergaan, wat net iets teveel van het goede is. En je kan de gesloten boten in de Splash dan wel Gesloten noemen, toch word je zeiknat erin.

Eigenlijk valt het qua attracties best mee, en zeker als je geen zwemspullen bij je hebt en je dus niet naar het Tikibad gaat, heb je het al vrij snel gezien. Gelukkig was er nog een kinder speeltuin, geschikt tot 12 jaar stond er op het bord bij de ingang, maar als je dat omdraaid staat er tot 21, en ik ben pas 20, dus ik mag dan ook. Beetje schommelen en draaien enzo, en dan kom je de dag wel door. Einde van de dag op de trampoline, ook wel leuk, alleen jammer dat er dan zo’n vervelende medewerker komt die je gaat vertellen dat je, nadat je al netjes je schoenen hebt uitgedaan, je ook nog je sokken uit moet doen. Ja, dat gaat me te ver, en we zijn dan ook meteen naar huis gegaan. Menu boxjes gehaald bij de betere snackbar, en daarna wezen pokeren bij Kevin, die actieveling die bij elk stukje op deze site reageert, ook als hij eigenlijk helemaal niks te zeggen heeft.

Dinsdag het lang verwachte vervolg op het ziekenhuis onderzoek naar de terugkomende infecties rond mijn blaas en nieren. De vorige keer een Cystoscopie, duur woord voor camera door je plasbuis, deze keer iets soortgelijks met een veel moeilijkere naam, wat erop neer komt dat je een slang in je blaas krijgt waardoor ze je blaas vullen met een vloeistof die te zien is op de röntgenfoto’s. Dit zou minder vervelend moeten zijn dan de Cystoscopie. Nou, dus ECHT niet.

Ook hier waren er meerdere mensen aanwezig uiteindelijk. Ik werd eerst opgezocht in de wachtkamer door een verpleegster die kwam vertellen dat de arts in de file stond. En ik heb echt iets met wc’s in het ziekenhuis, want toen die verpleegster kwam, kwam ik net teruglopen van de wc, nadat ik daar een kwartier lang naar gezocht had. Maar goed, maar een boekje lezen in de wachtkamer, die verder natuurlijk helemaal uitgestorven is op een Dinsdag morgen rond half 9. Uiteindelijk brengt een niet onaardig uitziende verpleegster me naar mijn kleedkamer waar ik me helemaal uit mag kleden. Mijn sokken mag ik wel aanhouden, met daaroverheen van die blauwe plastic slofjes. Er ligt een ziekenhuis jas klaar, zo’n lange jurk die op je rug vastgeknoopt moet worden waardoor iedereen je kont ziet. Maar goed, alles voor je gezondheid.

In de behandelkamer staat mijn comfortabele bedje voor het komende uur al klaar, dus ik mag gaan liggen. Een andere verpleegster, een stuk onaardiger, begint met het inbrengen van de slang, nadat ze vriendelijk maar streng heeft gezegd dat ik rustig moet gaan liggen en ontspannen, ze begreep wel dat het geen pretje was, maar het inbrengen gaat het makkelijkst als je ontspannen bent. Nou, ik heb mijn best gedaan om te ontspannen, maar ze kreeg hem er toch echt niet makkelijk in. God, wat deed dat pijn zeg, alsof mijn plasbuis van binnen werd kapot gesneden. En de slang ging maar door… De verpleegster mompelt tussendoor iets over een prostaat ofzo waar zo’n slang altijd lastig langs gaat (Dus zet ze meer kracht, Auw auw auw voor Marc) en de slang gaat weer verder mijn geïrriteerde lichaam en piemelotje in. Uiteindelijk had ze bijna geen slang meer over, maar wist ze nog niet zeker of ze al wel in mijn blaas zat. Want, zo vertelt ze op haar manier vrolijk, normaal moet er dan urine uit het slangetje komen, en dat kwam niet. Dus, slang verder, maar nog steeds geen urine, dus nouja, dan maar die slang vast zetten met tape aan mijn been, en dan test vloeistof erin spuiten. Terwijl ik bij lig te komen en de artsen de vloeistof zoeken, voel ik iets over mijn been, en ja hoor, de urine is er, Marc ligt zijn eigen been onder te pissen. Ben ik blij dat ik de wc uiteindelijk net voor het onderzoek gevonden had, anders had het een hele natte boel geworden. Ontzettend vervelend als je niet alleen niet voelt dat je moet plassen, maar dat je ook niet voelt dat je aan het plassen bent, en ook geen controle erover hebt, het loopt die slang in en je kan knijpen wat je wil, maar het loopt gewoon door. Maar ze zat dus in de blaas, en dus gelukkig, de testvloeistof kan achterwege blijven, meteen aan het echte werk beginnen, de slang aan het infuus en druppellen maar. Blijkbaar waren het beginners, want ze wisten niet hoe het met ontluchten moest en het was de knappe leerlinge die zei dat volgens haar er een extra naald in moest. En verdomd, na 5 minuten zoeken vinden ze er eentje en het werkt nog ook. Yes, we gaan beginnen, zet het infuus maar open, vol met die blaas.

Op een scherm kon ik zien hoe bij elke foto die ze namen mijn blaas voller raakte, tot het ding gevuld was met 300 ml vloeistof, en toen waren de 3 flesjes aan het infuus karretje leeg. Op de foto zien we een volle blaas, maar ik hoef nog niet te plassen. Dus… (artsen kijken elkaar vragend aan) Nog maar een flesje dan? Welja, pomp me nog maar verder vol. De arts die de foto’s maakt, een vriendelijke man met haast omdat hij al 3 keer is opgepiept, laat nog een flesje aansluiten tot ik 400 ml van die bende in mijn blaas heb en ik wel kan plassen als het moet. En het moest van hem, dus dan moet het maar.

En dan begint het circus. Aan het voeteneinde van het bed zit een soort plateau. En ik lig ongeveer halverwege het bed. Dus, ik moet, met de slang nog in mijn pijnlijke piemelotje, mezelf naar beneden werken, tot mijn voeten op dat plateau drukken. Eenmaal met mijn voeten daar kantelen ze langzaam het bed, zodat ik ineens rechtop sta, met een slang uit m’n piemelot, en het ‘matras’ waar ik net nog op lag ineens in mijn nek, dat ding zit niet aan het bed vast en omdat het bed nu rechtop staat valt het iedere keer in mijn nek. Maar goed, op naar het volgende onderdeel van het onderzoek, de foto’s terwijl ik aan het urineren ben. Eerst moet de slang los, dus de 3 stukken tape waarmee de slang aan mijn been zat worden los gehaald. Tape numero uno (hars, dag beenhaar), en het 2e stukje tape gaat ook los (Hars, weer een beetje minder beenhaar) en dan tape nummer 3 (hars, weer een kale plek op mijn been)…

POEF! Weg slang! Blijkbaar probeerde ik zo erg mijn plas in te houden (Vind je het gek, bijna een halve liter in je blaas), dat ik de slang eruit perste. Gek he, geen pijn, en makkelijk eruit joh, hoefde niet eens aan getrokken te worden. Ging erin ook maar zo makkelijk en pijnloos. Maar goed, de assistente in opleiding komt al aan met het volgende onderdeel, wat ik het best kan omschrijven als een harde kartonnen stofzuiger zak met een plas tuit ofzo waar je je piemelot in moet hangen.

En dat is meteen het volgende onderdeel, plassen op commando, in een stofzuiger zak. Instructies over hoe je je stofzuiger zak vast moet houden, en dan mag je gaan plassen, moet je roepen als je plast, maakt hij een foto, roept hij dat je moet stoppen, dus knijpen maar, en dan moet je kwartslag draaien, mag je weer plassen, roepen en stoppen, weer draaien, halfvolle zak met je andere hand vasthouden omdat anders je hand op de foto staat en niet je edele delen enzo, en dan nog meer gedraai tot je uiteindelijk in een viertal standjes een kartonnen stofzuiger zak hebt vol staan pissen. In de laatste stand mag je je helemaal leeg plassen. Na 5 minuten zoeken naar een naald, 4 flesjes vloeistof, waarbij tussen elk flesje een paar seconden zit dat er geen vloeistof door het infuus loopt maar lucht, zit je blaas behalve met vloeistof ook vol met lucht, en dat komt na de vloeistof naar buiten. Dus eerst pis je 400ml vocht uit, en daarna laat je scheten met je leuter, alsof je een of ander koffiezet apparaat tussen je benen hebt hangen. Heel gek en vervelend gevoel en geluid.

Nee, dit was verreweg het minst leuke onderzoek ooit. Hoewel anale prostaat controle ook geen pretje is. Maar goed. Marc mag zich gaan opfrissen, assistente neemt de stofzuiger zak over om door te spoelen en ik mag in de kleedcabine mezelf wassen enzo.

Na zo’n onderzoek moet je constant plassen voor je idee. Dus een minuut nadat je de stofzuiger zak vol hebt geplast, je dus echt leeg bent, sta je in je kleedcabine weer boven die pot, de druppels eruit te persen. Na het schoonmaken ga je richting huis, maar voor je van de 2e verdieping waar mijn onderzoek was, weer op de begaande grond bent, moet je alweer plassen voor je idee, dus weer naar de wc. Tegen deze tijd is de verdoving die ze voor de behandeling in je plasbuis spuiten uitgewerkt of weg geplast, hoe dan ook, je begint pijn te krijgen bij het plassen. Tegen de tijd dat je thuis bent moet je alweer nodig, dat moest je eigenlijk al voordat je überhaupt de straat bij het ziekenhuis uit was, dus ga je weer naar de wc. Tegen deze tijd doet het al stukken meer pijn, en tegen de tijd dat je blaas weer vol zit en je écht gaat plassen is de verdoving er echt al uit en doet het ontzettend veel pijn, sta je te brullen tijdens het plassen en zie je dat er niet alleen urine, maar ook bloed uit je piemelotje komt. Daar heb je dus de hele Dinsdag plezier van, gelukkig alleen maar erg tijdens en na het plassen, en voor de rest niet heel veel. En dat komt mooi uit, want er stond voor de dinsdag avond een etentje bij de Griek op het programma.

Maar ook dat ging mis. Vlak voor het vertrek, op het moment dat we onze jas aan wouden trekken, raken we om een of andere reden aan het stoeien, waarbij ik net ongelukkig overeind kom en met mijn achterhoofd vrij hard de kin van Ieniemienie raak. Einde stoeipartij, Ieniemienie heeft pijn in haar tand, waar bij nader onderzoek een stuk vanaf blijkt te zijn, wat erg pijn deed. Uiteindelijk wel uit eten gegaan, wat wel lekker was, en ook nog goedkoop, maar zit je toch met een schuldgevoel. En alsof ik die dag nog niet genoeg had meegemaakt, hadden we ook nog een betaalprobleem. Welk restaurant heeft nou geen pin apparaat? Nou, net die ene Griek. Kon ik naar een geldautomaat fietsen om mijn eten af te rekenen.

Woensdag uitgeslapen en Ieniemienie naar huis gebracht, en vanaf Donderdag was het weer werken. Lekker raar en kort weekje dus.

Volgende week Woensdag moet ik terug naar het ziekenhuis voor de uitslag. Dus halverwege volgende week weet ik of dit verhaal een vervolg krijgt, en zo ja, in welke vorm. Of ze hebben niks gevonden en was alles voor niks, of ze hebben hun vermoeden bevestigd en dan kan ik een injectie in mijn blaas krijgen.

We zullen zien.