Wie hier een verhaal over Amerika verwacht kan meteen stoppen met lezen. Ik heb niks met Amerika, hoewel de documentaire 9/11 die ik net zag best indrukwekkend was. Maar ik heb het niet afgekeken, want vandaag knaagt er een hele andere zaak aan me, zoals afgelopen jaren elke 11e September.

Pas geleden schreef ik nog over mijn zusje. Mijn zusje die maar heel even in mijn jonge leven is geweest, en daar nooit een herinnering achter heeft gelaten. Hoe had dat ook gekunt, ik was net een jaar oud ofzo. In mijn leven is ze tenminste even geweest, mijn broertje werd zo’n 3 jaar na haar geboren. Die is er vast ook niet zo mee bezig als ik.

Wat moet je doen als je zusje, die niet ouder dan 2 maanden is geworden, 19 zou zijn geworden vandaag? Als je je ouders er niet mee kan feliciteren? Ik zie hun gezichten al voor me, de afgelopen jaren hebben we het er niet over gehad, en dan zou ik ze nu feliciteren.

Al jaren is het iets tussen mijn ouders, een van de weinige dingen die ze nog verbind zijn vriendschap en hun kinderen, en hun gezamelijke verleden. Ik leef altijd al teruggetrokken, ik denk niet dat ze uberhaubt weten dat ik me bezig hou met mijn zusje, ieder jaar weer. Ieder jaar weer de enige geschreven woorden over haar lees, een dagboek over haar laatste dagen, het verhaal achter haar leven, hoe kort het ook was. En ieder jaar weer, als ik de woorden lees moet ik huilen.

Nee, ik ken haar niet, en ja, toch moet ik huilen. En nee, ik schaam me er absoluut niet voor.

Want zij is een van de weinige dingen waar ik mijn ouders ooit om heb zien huilen, want het verhaal achter haar leven is ooit geprobeerd te vertellen. Die beelden staan in mijn geheugen gebrand en ik hoop maar dat het niet door een vraag of opmerking van mij is gekomen. Mijn moeder is huilend de kamer uit gelopen, mijn vader heeft het geprobeerd te vertellen maar niet veel later had ik 2 huilende ouders. Zoiets maakt een diepe indruk op een kinderziel.

Ik zou het verhaal zoals het op mijn vaders site staat als geen ander moeten kennen. Niet alleen heb ik ze keer op keer gelezen, ik was ook verantwoordelijk voor die site, mijn vader had een ontwerp uitgekozen en ik heb zijn hele site daarmee ontworpen. Inclusief die pagina’s. Ik heb woorden en foto’s op hun plaats gezet in dat verhaal. Dus ja, ik zou het als geen ander moeten kennen. Maar het is alsof mijn hersenen die informatie niet op kunnen slaan. Ik onthou niet meer dan de basic feiten. Alsof mijn hersenen me willen vertellen wat ik allang weet.

Ik kan er niet mee omgaan.

Ik kan haar nog steeds geen plekje geven in mijn hart, mijn ziel, mijn hersenen. Ik kan er niet mee omgaan dat ik mijn ouders niet kan feliciteren met hun enige dochter. Dat mijn broertje niet aan haar lijkt te denken op haar verjaardag. Met zoveel dingen niet.

Ieder jaar wil ik zoveel kwijt over haar, over mijn gevoelens, en ieder jaar weer klap ik dicht over dit onderwerp.

Dus… Dus ga ik doen wat ik ieder jaar doe. Ik ga die pagina’s lezen, ik ga huilen, en dan ga ik naar bed. Dan bid ik tot een God waar ik niet in geloof dat ik hoop dat ze gelukkig is. Dan huil ik nog meer en dan val ik langzaam in slaap, tot de volgende dag en het oude leven weer begint, tot het volgende jaar, 11 September, alles opnieuw begint.