Kom je ‘s avonds thuis, staat er ineens een steiger voor je deur. Die stonde er nog niet toen ik vanochtend weg ging. Blijken heren bouwlieden ook nog stukken kozijn weg te hebben gehaald. Nu maar hopen dat het niet gaat regenen vannacht en dat ze morgen snel nieuwe stukken erin zetten.
En dan toch een stukje trots. ‘Mijn’ bandje met knappe tweeling koppies uit Australië, Jess en Lisa Origliasso A.K.A. The Veronica’s, timmert nog steeds lekker aan de weg in Nederland. En nu gaan mensen ineens roepen dat ze die-hard fan zijn en dat het zulke geweldige muziek is.
Ja mutsen, dat zeg ik al vanaf 2005, sinds die tijd verzamel ik alles al. Voor de albums uitkwamen stonden er al een aantal op mijn naam gereserveerd. Voor mij en een vriendin die ook die-hard fan van het eerste uur is worden zelfs artikelen uit Australië naar ons geïmporteerd. Wij hebben artikelen, dvd’s en nummers die alleen een select groepje mensen wereldweid hebben. Mijn kast puilt uit van The Veronica’s. En wat hebben de andere fans, 2 cd’s?
Ja, ik ben trots om te kunnen zeggen “dat zei ik toch al?”, en dat ik een fan van het eerste moment ben, van voor ze bekend waren. Dat ik ze toch een beetje ontdekt heb, voor heel Nederland dat deed. En dat ik een vriendin heb die minstens net zo gek er van is.
Maar goed, blijf lekker fan en luisteren naar The Veronica’s mensen. Hoe bekender ze worden, hoe eerder ze naar Nederland komen. En dan zijn wij er bij, daar kun je van opaan!
