Het stond al even op het programma. Samen met mijn favoriete nicht samen naar Avondjurk, met natuurlijk Jeroen van Koningsbrugge en Dennis van de Ven. Maar eerst moet je er zien te komen. Lang leve de NS. We zijn eerst lekker gaan eten bij de Burger King, komt ze nomaal nooit. Ze was aangenaam verrast door het formaat van de Whopper. Iets te lang bleven we zitten, maar dat maakte weinig uit, want de trein had weer eens 10 minuten vertraging. Tijd zat om die nog te halen.

In de trein ging het er niet sneller aan toe. Met 10 minuten vertraging heb je blijkbaar alle seins en tegemoetkomende treinen tegen. Ik zou zweren dat we voor elke tegemoetkomende slak ook nog zijn gestopt. Met enigszins tijdnood kwamen we aan in Rotterdam, maar zie dan het theater maar eens te vinden. Daar komt de navigatie van Google Maps tevoorschijn! Ik heb er al eens blindelings op genavigeerd, maar van deze route had het arme ding duidelijk geen kaas gegeten. Een meneer die we naar de weg vroegen wist ons niet precies te vertellen waar we heen moesten, behalve dat we grandioos verkeerd gingen. Goed, dan maar een taxi, want het begon toch te dringen. De chauffeur moest er om lachen, het was nog geen 500 meter lopend, en met de taxi doe je er langer over om er te komen dan te voet. Maar goed, hij bracht ons wel. Hij vond het allemaal zeer amusant, en toen hij hoorde waar we vandaan kwamen, wist hij zelfs te vertellen dat het een afstand van 350 meter was, vanaf de plaats waar we uit de trein stapte. Veel langer konden we niet in gesprek, want toen waren we er al. Niet eens voorbij het starttarief van €7,50 gekomen. Maar we waren er in ieder geval, en op tijd! Aangezien het een beetje een last-minute beslissing was, hadden we niet de beste plaatsen. Ergens achterin, maar dat was opzich nog niet eens zo erg, maar ook niet bepaald naast elkaar. Of bij elkaar. Niet eens dezelfde rij… Hopend dat er meer van dit soort eenlingen zouden zijn, ging ik gewoon naast haar zitten. Als er dan zo’n eenling zou komen, werd hij gratis bevorderd naar een paar rijen naar voren. Maar die eenling kwam niet. Een stel, maar die begreep het wel, die ging gewoon zitten en als er een stoel niet verkocht was in deze rij, was er geen probleem. Ondertussen was er al iemand op mijn oorspronkelijke stoel gaan zitten, dus ik dacht safe te zitten. Maar deze gekraakte rij was al snel vol, en ik moest naar voren. Die rij was ook leeg toen ik er ging zitten, maar al snel kwamen mensen hun plaats opeisen. Dus nog verder naar voren, en nog verder, en uiteindelijk zat ik naast de mensen die mijn stoel hadden gekraakt. Met nog 2 lege stoelen kwamen er nog 3 mensen. Ja hallo, ik had stoel nummer 1, daar zit nu al iemand, bekijk het even. Goed, ik had stoel 1, dat klopte, maar ik zat nog een rij te ver, dus ik moest er nóg eentje naar voren. Ondertussen had ik bijna een verrekijker nodig om mijn nichtje te zien. Maar mijn god, wat een show was het. De humor die je van Jeroen gewend bent in Ik Hou Van Holland en De Lama’s, Dennis is ook geweldig, de liedjes zijn een leuke afwisseling tussendoor, het is in 1 woord Geniaal. Zo mooi, dat we besloten hebben over een paar weken gewoon nog een keer te gaan. Kaarten zijn geregeld, bijna vooraan, en naast elkaar. Dat word helemaal lachen. Voor we bij het theater waren hadden we al zoveel lachmomenten gehad dat de avond al niet meer stuk kon. Als familie zit je natuurlijk helemaal op elkaars humorgolflengte. Dat bleek wel weer na de show. We hadden ons verheugd op een biertje, en die kregen we. Maar daarna was de bar gesloten, en moest het bij dat ene biertje blijven. Maar op elkaars golflengte kun je ook prima lachen als een dronkaard zonder een overdosis alcohol. Ondertussen waren Dennis en Jeroen aangekomen, iedereen effe snel een handtekening, en langzaam stroomde de Lobby leeg. Toen ze klaar waren met de fotoronde was het al vrij snel helemaal leeg, op een paar groupies na, en wij dan. Terwijl de beveiliging en opruimploeg begonnen met hun werkzaamheden, bleken Jeroen en Dennis gewoon lekker normaal. Dennis, toch de minst populaire van de twee, stond een eindje verderop met een paar mensen te praten, en wij stonden met Jeroen te praten. Zowel Dennis als hij herkende iemand, maar die bleek al 8 keer naar zijn shows te zijn geweest toen we met haar meeliepen terug naar het station, en hij vertelde gewoon relaxed zijn verhalen, gaf ons nog een primeur over de Lama’s en was gewoon spontaan. Jeroen als actieve twitteraar beloofde mijn nichtje een bericht te sturen, en dat heeft hij ook gedaan vandaag.

Maar ook aan gesprekken komen een eind, en ook hij had meer dingen te doen, dus hij moest door, en wij naar huis. We volgden zoals gezegd een van zijn groupies naar het station, ze bleek naar Brabant te moeten. Ik ken het stuk, heb het natuurlijk 2 jaar lang elk weekend getreind, dus ik hoop voor haar dat ze ondertussen al thuis is aangekomen. En met 1 biertje in onze mik en nog humordronken van de show, zaten wij weer in de trein opweg naar Leiden. En ach, als we er toch zijn, laten we het dan gezellig maken. Dus met de camera in de aanslag hebben we ons heerlijk uitgeleefd in de trein, op Leiden Centraal en daar in de buurt. Een filmpje van 45 minuten, vol met typische humor die alleen wij leuk vinden, en een geniale show in het geheugen. Het is allemaal nog helemaal zo slecht niet Stoer.

Avondjurk