De rit is begonnen

Kleine uk. Zoals ik al eerder zei, weet ik dat het een pleonasme is. Inmiddels ben je alleen iets tastbaarder dan alleen een woord uit het woordenboek.

We schrijven 4 Mei 2019. Ik had deze ochtend een week sporten afgesloten waar elke dag gesport werd. Tijdens de les had een sportmaatje van 21 jaar het er over dat, toen ze nog jaren jonger was, ze het idee had dat ‘grote’ mensen van 21 jaar hun leven helemaal ‘op de rit’ hadden. Ik zei nog, het maakt niet uit hoe oud je bent, er gebeurd op elke leeftijd wel iets dat je leven overhoop en ‘van de rit’ gooit. Hoe passend zou dat worden voor deze dag.

Onderweg naar huis zie ik dat je moeder me een berichtje had gestuurd, of ik al onderweg naar huis was. Ik antwoord dat ik eraan kom. Vandaag is het een week dat de spreekwoordelijke Rode Vlag uit had gemoeten. Maar de vlaggenstok is de hele week al leeg, en vandaag zouden we er een test aan wagen. Als ik thuis kom, is de test gedaan en wacht je moeder op het resultaat.
We praten over koetjes en kalfjes, ontspannen.
Je moeder werpt een blik op de test. Haar blik veranderd. Haar hand gaat voor haar mond. Ik weet nog niet of dit positief of negatief is, het kan zomaar dat er staat dat ze niet zwanger is, en dat het een uiting van teleurstelling is. Ik moet een paar stappen zetten om bij je moeder en de test te komen en in die paar stappen is je moeder in een shock toestand gegaan. Ik zie op het schermpje de woorden ‘Zwanger 1-2 Weken’ staan en je moeder lijkt alleen nog maar ‘Dat kan niet, dat kan niet’ te kunnen zeggen.

Je rit in de 9 maanden taxi is begonnen.

In de afgelopen weken, zo niet jaren, hebben we hier naar toe geleefd. Het begon al toen we nog in Leiden woonden, met langzaam afbouwen van de medicijnen. Toen je moeder weer moest gaan werken, is het afbouwen gestopt en op sommige momenten zijn de medicijnen zelfs weer opgehoogd om met de werkstress om te kunnen gaan. Nadat het werk gestopt was, was er een bruiloft om te plannen en is tijdelijk weer medicatie opgehoogd, maar na de bruiloft heeft je moeder in een rustig tempo naar een veilige dosis voor zowel taxi als passagier gewerkt. Begin dit jaar hebben we een lastige periode gehad met de laatste medicijnen, waarna we een basis vonden waarop wij dachten dat het goed was. We zouden eind April een afspraak hebben met de Neuroloog over de verdere stappen, maar nadat begin dit jaar een stabiele basis gevonden leek, kregen we vóór die afspraak al het spreekwoordelijke groene licht. Er was hierna nog maar 1 obstakel tot de oprit naar de weg der zwangeren, en toen die 22 Maart weggenomen werd, was de weg vrij om aan een passagier te gaan werken. Een paar dagen later ging voor de laatste keer de Rode Vlag uit, en twee weken daarna hebben we hard ons best gedaan om de aandacht van een ooievaar te krijgen zeg maar. Er is een legio aan Ovulatietesten doorheen gegaan, allemaal zonder resultaat. Waarschijnlijk was dat moment al geweest op het moment dat er met testen begonnen werd. Wij waren er van overtuigd dat we het moment gemist hadden, en maakten ons klaar voor een volgende ronde. Eind April was de afspraak bij de Neuroloog, waar ook de afgelopen weken besproken werden en ook de Neuroloog zei dat het erg onwaarschijnlijk zou zijn dat er al een passagier zou zijn. Een aantal dagen later zou de Rode Vlag uit moeten, maar dat moment kwam niet.

Aanvallen kwamen wel, eigenlijk niet erg verklaarbaar op dat moment. Achteraf gezien waren het waarschijnlijk de hormonen die bij het begin van jou rit hoorden, die voor wat aanvallen zorgden.

Toen was het ineens 4 Mei en was de eerste test positief. Een aantal oude tests die over de datum waren, waren negatief maar een tweede van hetzelfde type als de eerste test, zei ook 1-2 weken. Voorzichtig hebben we het nieuws toch maar vast aan beide Opa’s en Oma’s verteld. De volgende dag was ook een derde test van een ander merk en type positief, en zijn andere mensen uit de directe omgeving ingelicht. We vonden het vooral belangrijk Oom S. en tante C. in te lichtten, omdat die zo met ons meeleefden op het moment dat zij zelf kwamen vertellen dat ze in verwachting waren. Nu waren wij dat ook en dat moesten ze wel weten vonden we. Behalve alle bovengenoemde en een oom en tante van je moeder weet nog niemand van je bestaan of komst, en dat houden we nog even zo.

7 Mei: De huisarts is ingelicht en morgen kunnen we het aan de Neuroloog doorgeven. Het begin van het medische traject word ook opgestart, gezien de epilepsie van je moeder word je rit extra begeleid en in de gaten gehouden. Ik ben hier veel blijer mee dan ik vooraf had verwacht. De test uitslag van 1-2 weken betekend dat je nu 3-4 weken onderweg bent. Gezien de aanvallen van je moeder kan dat kloppen met de hormonen die vanaf de derde week vrijkomen om je rit te beginnen.

19 Mei: Er is niet heel veel nieuws te melden geweest. De neuroloog is op de hoogte en vond het, net als iedereen, vrij vlotjes gegaan. We weten inmiddels wanneer we je voor het eerst gaan zien. De afspraak bij het ziekenhuis voor de echo is vrij snel nu, maar we kunnen niet wachten. Het belangrijkste is dat de aanvallen van je moeder minder zijn geworden. Een aantal dagen zonder aanvallen en in de afgelopen dagen slechts een aantal. Dat zal ongetwijfeld komen door de hormonen, een beetje gezonde spanning en de inspanningen om ons een beetje te verdiepen in alle opties en benodigdheden voor baby’s en aanverwante artikelen. Een aantal mensen zijn op de hoogte van je komst, vooral omdat je moeder het van de daken wil schreeuwen, en zo krijgen we langzaam aanbiedingen om spullen over te nemen van andere ouders die voldoende kinderen hebben inmiddels. Je Oom S. hadden we al opdracht gegeven om de kinderkamer die hij voor zichzelf maakt, ook voor ons te maken, voordat we überhaupt van je komst wisten. Ik zelf ben veel te ongeduldig en weet nu al welke babyfoon en kinderwagen er aangeschaft moeten worden, wat vrouwen bedoelen met een Maxi-Cosi en welke daarvan passen op de kinderwagen en in de auto. Je moeder weet al dat ze een schilderij op canvas wil laten maken voor de kinderkamer en ik zelf ben de vliering aan het afmaken zodat de kinderkamer ook daadwerkelijk zijn werk als kinderkamer kan gaan vervullen in plaats van zijn huidige functie als opslag. Je moeder heeft volgens mij elke goodiebox voor zwangere vrouwen die bestaat in deze omgeving al besteld en/of opgehaald.
Nee, dat wachten is niet onze sterkste kant.

4 Juni: Iets waar we al een tijdje op gewacht hebben, was afgelopen week eindelijk aan de orde: Afspraken op het ziekenhuis, weten waar we aan toe zijn en waar we staan in deze zwangerschap.

Het was een lange, vermoeiende dag met een heleboel afspraken die vooral draaien om wat er in de toekomst gaat komen aan controles, gesprekken met verpleegkundigen, verloskundigen, de Hoofd-Gynaecoloog, extra checks i.v.m. de epilepsie en medicijnen, en alles wat er blijkbaar tegenwoordig allemaal bij komt kijken zoals voedingsadvies. Maar het belangrijkste, de allereerste echo. We hebben je voor het eerst gezien, je was op dat moment zo’n 7,5 week oud en een kleine 12 millimeter groot. Ter vergelijking, dat is kleiner dan de nagel van mijn pink. En ergens in dat kleine vlekje op het scherm zat een kloppend hartje. Jou zien op het scherm maakte het idee dat er ergens in je moeder een kleine passagier zit aan de ene kant werkelijker en aan de andere kant onwerkelijk dat er leven zit in een vlek ter grootte van een vingernagel. En dan te bedenken dat dat vlekje over een goed half jaar groot genoeg is om serieus pijn te doen bij het ter wereld komen. Think about it…

Afgelopen weekend was ik ook nog eens jarig. Jeej! 

Je opa’s en oma’s waren er, en ook je Oom Jay met de kids. Ook hij weet het nu, en in ruil voor deze kennis mocht ik je nicht verschonen. Ondanks dat ze sinds kort vaste ontlasting heeft volgens je oom, mocht ik aanklooien met een poepluier zó episch dat ze een liedje over hebben gemaakt.

Van voor naar achter, van links naar rechts…

poepluier

Dus ja. Jeej voor afgelopen week.

25 Juni: Er is niet heel veel gebeurd afgelopen tijd. De taxi begint wat tijdelijke mankementen te vertonen en gooit af en toe wat brandstof (voedsel) er uit. Er is een tweede echo gemaakt en je bent in omvang bijna verdrievoudigd. Was je vorige keer nog een ondefinieerbaar vlekje op  de foto, nu lijk je toch echt op een klein mensje. Het eerste rondje spulletjes kijken en ophalen is gedaan, al is je kamer nog lang niet klaar.

25 Juli: Er is de laatste maand wel een heleboel gebeurd. De taxi heeft met de zwangerschap nieuwe luchtinlaten gekregen. Ze ruikt werkelijk alles. Wat de overburen eten ruikt ze eerder dan dat de boodschappen ervoor zijn gedaan. De kattenbak mocht ze toch al niet doen, maar erbij in de buurt komen is al een uitdaging op zichzelf. En als ik even een beetje valse lucht laat ontsnappen, wat echt niet zo heel vaak is en natuurlijk totaal niet stinkt, geeft dat ook een hoop commentaar.

Verder lijken de zwangerschapskwaaltjes reuze mee te vallen. Ik word niet midden in de nacht wakker gemaakt omdat ze ineens trek heeft in iets, en overdag heeft ze ook geen vreemde eetbuien. Haar reuk is iets beter en ze kan niet meer zo goed tegen tomatenpuree lijkt het. Iets met een scene uit The Exorcist.

We hebben ook een berg aan echo’s meegemaakt nu. De laatste echo in het ziekenhuis was geen denderend succes. Je bleek de genen van je vader te hebben en kon absoluut niet stil liggen. Je geslacht was dus niet te bepalen, zelfs een foto maken was niet te doen. Gelukkig heb ik het stiekem gefilmd  

Omdat het even iets minder met de taxi ging, is in overleg met de Neuroloog de medicatie iets opgehoogd. Deze kan na 3 maanden ineens gek gaan doen door de zwangerschap, maar gelukkig zijn alle vitale delen dan al aangelegd en kan het ophogen niet zoveel kwaad. Het ziekenhuis wou toch een extra afspraak maken, met ook een extra echo, omdat het tijdelijk niet zo goed ging. Die afspraak moet nog komen, maar vandaag hadden we ook nog een extra echo.

Omdat je niet stil wou blijven liggen kwamen we ook niet te weten welk geslacht je had, en daar waren we toch erg benieuwd naar. Vandaag hadden we dus een zogenaamde Pretecho, gewoon om te kijken welk geslacht we ervan gemaakt hadden. We kregen ook voor het eerst in de nu bijna 16 weken je hartje te horen.
Qua geslacht was het vrij duidelijk. Bewegelijk, kan niet stil liggen, werkt niet mee met de echo, draait steeds weg, als de mevrouw van de echo draait om een beter beeld te krijgen, draai je net zo hard mee. Je bent een kopie van je vader, en dat liet je ook vrij graag zien. In vol ornaat. Constant en consequent.

Yeah, that’s my boy!

Na die pretecho hadden we toevallig nog een afspraak om de toekomstige verloskundige te ontmoeten. Het leek haar wel leuk om even een echo te maken en het hartje te laten horen. Dat we dat toevallig net ook al gedaan hadden, zijn we voor het gemak maar even vergeten te vertellen. Extraatje!

Je babykamer is afgeleverd, klaar om in elkaar gezet te worden. Er zijn grootse plannen met de muren van je kamer. De taxi planned allerlei stops bij winkels om gericht kleertjes te gaan kopen en ze is al druk in de weer om een vrachtvliegtuig vol AlieExpress en Wish bij elkaar te klikken. 

De rit was al begonnen, maar de meter gaat nu ook aan.