Het ging de laatste tijd wel goed, tussen mij en Ieniemienie, en met mijn gevoelens en verdriet. Er was zelfs weer een beetje hoop, Ieniemienie wou afspreken, maar voorlopig ben ik niet thuis in de weekenden, volgend weekend verjaardag, weekend erna is hier die kermis… Maar Ieniemienie wou graag afspreken, en zou graag met de kermis komen, en graag ook blijven slapen, gewoon, als gewone vrienden. Ik zag het wel zitten, heb echt enorm veel behoefte om haar te zien weer. En haar ouders vonden het ook goed, als ze er maar goed over nadacht. Tenminste, dat had ik begrepen… Fout dus…

Ouders wouden er toch liever nog even over na denken. Dan voel je de bui al hangen. Maar je blijft vol goede hoop, dat het mag, dat het nog goed komt. En daar zit mijn grote probleem. Ik blijf teveel vasthouden aan dat ik wil dat het goedkomt, iets in me zegt dat het moet. Ik weet het, het klinkt afgezaagd, maar ** Zoetsappige Censuur ** Heb veel opgeofferd voor die relatie, en ik ga nu niet die relatie zonder slag of stoot laten vallen. Ik geef het niet op voor het een kans heeft gekregen. Ik geef niet op voor we elkaar een keer hebben gezien….

En dat gaat dus niet door, tenminste, niet zoals geplanned. Haar ouders hebben besloten dat het niet mag, en daarmee ook foetsie: Marc’s laatste hoop, en zin in Oktober. En mijn goede humeur, want ik voel me op dit moment zwaar bagger. Ze is nu op Msn, en ik kijk naar haar via de cam, en ze heeft dikke lol met een andere jongen, en ik kan het gewoon even niet meer aan. Ik hoop dat de laatste kans goed komt, en dat is dat ze overdag hierheen komt met de kermis, en anders pak ik mijn spullen weer bij elkaar en reis ik af naar Brabant. Want hoe dan ook, ik MOET en ZAL haar 1 Oktober zien.

Word vervolgd…