Wat vooraf ging…

Ik hoop dat de laatste kans goed komt, en dat is dat ze overdag hierheen komt met de kermis, en anders pak ik mijn spullen weer bij elkaar en reis ik af naar Brabant. Want hoe dan ook, ik MOET en ZAL haar 1 Oktober zien.

 

Word vervolgd…

Vandaag, na alweer een kut dag,ergste kut dag op werk tot nu toe, mooi moment voor dat vervolg.

Een rot dag was het zeker. Gister bij mijn moeder gegeten, en net voor ik naar huis ga krijg ik een Sms van Marloes… Haar vriend wil een tijdelijk stop, tot hij werk heeft enzo. Ik wist dit al, wist dat dit eraan zat te komen, en Marloes zelf ook. Maar komt toch hard aan. Thuis in bed nog even met Ieniemienie gebeld, en ze mag met de kermis ook niet hierheen komen.

En gek genoeg ging ik er helemaal vanuit dat dat door zou mogen gaan, want ik zag niet in waarom het niet zou mogen. En ook nu kan ik alleen maar raden en vermoeden waarom het niet mag.

Want het mag niet…

En toen ging Marc helaas gekke dingen doen in zijn teleurstellingen angst. Want Marc is doodsbang voor de hele situatie.

Eerst maar even een kleine update van de hele situatie.

In mijn chaos van gevoelens is denk niet goed doorgekomen dat ik het er zo moeilijk mee heb gehad dat ik steun nodig had van een hele hoop mensen. Steun die ik normaal bij Ieniemienie had, maar op haar steun kon ik nu natuurlijk niet rekenen. En dus stonden mensen als Marloes en Ellen als een rots in de branding voor me klaar voor steun en een afleidend praatje. Maar ook Kevin, die een rot tijd met zijn eigen ex achter de rug heeft en collega’s, kennissen en oude vrienden waren er om me een hart onder de riem te steken. Maar hun adviezen, raad en oppeppers werken af en toe ook tegen mijn gevoel.

Verschillende mensen kenden mijn situatie al, met Ieniemienie, met haar ouders, en sommige hebben we onbewust angsten aangepraat. Zijn het niet haar ouders die achter de hele situatie zitten? Waren ze niet vanaf het allereerste moment tegendraads, mocht er vanaf dag 1 al ontzettend veel gewoon niet? Zouden ze niet liever hebben dat Ieniemienie en jij nooit meer elkaar zien. Zouden ze misschien de volgende ontmoeting willen vertragen, of misschien helemaal voorkomen?

In het begin sta je nog sterk in je schoenen, Ieniemienie heeft zelf besloten om het uit te maken, dat wist ik gewoon zeker. Het is een zelfstandige meid, haar ouders zouden daar toch helemaal niks mee te maken kunnen hebben?

Maar als je zo vaak hoort dat het erop lijkt dat haar ouders erachter zitten, als zoveel mensen vragen van joh, kunnen haar ouders er niet achter zitten… Eerlijk gezegd, zelfs ik ben er niet meer zeker van of haar ouders niet onbewust of bewust er iets mee te maken hebben. Dat ze misschien advies hebben gegeven aan Ieniemienie om eens goed na te denken of ik wel die jongen ben die ze wil, of ze niet hebben gezegd dat het niks zou worden, en dat het beter is om het uit te maken. Aan de ene kant vertrouw ik Ieniemienie dat ze zelf haar besluit heeft genomen, en haar ouders dat ze zich er verder niet mee bemoeid hebben, maar soms twijfel ik er aan.

 En gister was zo’n moment, toen ik hoorde dat ze ook niet met mij naar de kermis mag. Nadat ze had gezegd dat ze wou gaan slapen en we hadden opgehangen spookte de woorden van anderen door mijn hoofd… “zouden haar ouders…”

*snap* Er knapt iets, tegen mijn verstand in pak ik mijn telefoon en typ een smsje. Of ik nog wel naar hun toe mag in Oktober, wat eerst wel mocht. En dat ik begrip had voor haar ouders dat ze het liever niet willen hebben, maar dat het begrip opraakt. En of ze niet liever hadden dat het niks meer word tussen Ieniemienie en mij, iets wat ik steeds vaker hoorde van anderen. Wat er precies is stond weet ik niet eens precies meer, die sms is getyped en verstuurd in een orkaan aan gedachte en gevoelens vergelijkbaar met Katrina. Weet wel dat haar antwoord me wakker heeft geschud.

“Vraag het zelf maar, geen zin om het uit te leggen, ben het beetje beu. Weltruste.”

Auw. Dat komt hard aan. Maar verdiend had ik het wel, sinds het uit is ben ik veranderd in een zeikerd wat dat betreft. Ik ben gewoon doodsbang dat het niks meer word. Heb nog mijn excuus aangeboden voor mijn sms, gezegd dat ik haar ouders misschien inderdaad zou bellen, als Ieniemienie me nog wou zien op die eerste dag in Oktober. Maar heb er nog geen reactie op. Heb Ieniemienie net even gesproken, net lang genoeg om te horen dat ze niet weet of ze nog boos op me is.

Vandaag op werk had ik het zwaar. Ik heb gister slecht geslapen, heb lang wakker gelegen uit woede, op mezelf. Hoe kon ik zo dom zijn om het voor mezelf te verpesten. Want ik was, en ben, er zeker van dat ook die laatste kans in Oktober, ik naar Ieniemienie toe, niet door gaat, door mijn eigen stommiteit. Dat Ieniemienie me niet meer wil zien.

Dus ik had het zwaar op werk. Verzwakt door alle slapeloze nachten, en zwaar in de put door wat er gister avond is gebeurd, ben ik aan het werk gegaan. Toen ik kritiek kreeg op mijn werk, wat echt terecht was, zag er ook niet uit, ben ik van binnen ingestort. Op de gekste momenten, zonder reden of aankondiging, wou ik in tranen uitbarsten. Het werd licht in mijn hoofd, was duizelig, hoofdpijn, buikpijn, voelde me slapjes worden en zag het allemaal niet meer zitten. Ik heb me in kunnen houden, en na een halve werkdag ging het wel weer. Maar me collega’s vonden dat ik er ziek uit zag tijdens de pauze, ik had geen kleur meer in mijn gezicht en zag er niet uit. En zo voelde ik me ook, als een lijk, futloos en zwak, aangebrand en ziek. Met de minuut werd het erger, mijn eten smaakte me niet meer, mijn hoofd werd lichter en meer sterretjes dansten voor mijn ogen dan er ‘s nachts aan de hemel staan. Als ik ze zag tenminste, een paar keer zag ik even helemaal niks meer behalve een dikke witte waas voor mijn ogen.

Als ik morgen geen toets had ver weg waar ik echt heen moet, had ik vanmiddag al thuis gezeten tot het weekend aan toe. Ik voelde me echt beroerd. En nog steeds eigenlijk, maar wel beter.

Maar nog steeds is het een chaos in mijn bovenkamer, er dwalen gedachtes en worden besluiten voorgesteld waar ik het niet mee eens ben. Ik ben radeloos en weet niet wat ik moet doen met de hele situatie, met haar, met mezelf. Ik kom er niet uit. Weet op het moment helemaal niks meer, zelfs niet hoe ik me voel, behalve dat ik me extreem slecht voel. Maar vroeg naar bed, morgen een toets waar ik voor moet slagen anders zijn 2 jaar school weg gegooid… Ik zie het helemaal niet goed gaan… Ben er totaal niet bij met mijn hoofd.