Kleine Uk, het is gebeurd. Mijn vonnis is getekend. Ik heb ermee ingestemd, heb overtuigend ‘JA’ gezegd. Ik ben ineens officieel een getrouwd man.

Volgens sommige mensen is trouwen het domste wat je kan doen, bega je een fout. Ik hoor dat vooral van getrouwde mannen vreemd genoeg en 1 ervan is getrouwd, gescheiden, hertrouwd en zelfs nog een keer voor het Hindoeïsme getrouwd. Ik geloof hem maar op zijn woord, hij kan het weten. Maar ik leer graag van mijn eigen fouten, en zo erg fout leek het me niet om met het toekomstige Moederschip te trouwen.

Het was een prachtige dag. En ik wil het nog 1 keer zeggen (want ik ben tenslotte Nederlander) en daarna misschien wel nooit meer, het was ook een dure dag. Voor iemand die eerst niet zo nodig hoefde te trouwen, heb ik een aardige ommezwaai gemaakt naar ‘Als we dit doen, doen we het goed, mooi, en precies exact zoals wij dat willen.’ Dat is gelukt maar daar is het prijskaartje ook naar.

Zoals ik al zei, een prachtige dag. De hittegolf al voorbij maar nog warm genoeg, bewolkt maar gelukkig wel droog en bij vlagen zelfs een beetje zonnig, of misschien alleen in mijn beleving. Een mooie mengelmoes van klassiek en modern, zowel in tradities als in aankleding. Onze locatie was een prachtig klassiek landhuis, met prachtige stijlkamers met kroonluchters en muur- en plafondschilderingen. Volgens klassieke traditie sliepen we apart, de bride-to-be met haar moeder in de bruidssuite, een kamer zo groot dat er ruimte was voor een slaapgedeelte met groot bed én nog voldoende ruimte over voor een compleet kantoor met bureau en zithoek. De oppervlakte was dusdanig groot dat er 2 televisies in hingen, anders had je de ondertiteling niet kunnen lezen vanaf de andere kant van de kamer.
Mijn kamer was is verhouding een stuk simpeler en kaler, maar het was gelukkig maar voor 1 nachtje. Daarna begon het lange wachten voor mij. Samen met mijn ouders heb ik een tijd doorgebracht in de loungebar, terwijl een compleet team zich ontfermde over de bruid. Haar, visagie, een aantal dames om haar in haar jurk te helpen; Het was een geluk dat de suite zo groot was, anders had het niet gepast. Toen er ook nog mensen af en aan liepen om te komen kijken naar de bruid moet het helemaal een drukte van jewelste geweest zijn, zeker toen ook de fotograaf erbij kwam en ook de trouwambtenaar even een kijkje kwam nemen.
Ik daarentegen had mijn haren die morgen voor het ontbijt al gekamd met mijn scheermes, en had nog uren de tijd voordat ik mezelf, geholpen door mijn moeder, in mijn pak hoefde te hijsen. De trouwambtenaar had ik al gesproken, met de bloemist waren de laatste details al doorgenomen en de last-minute aanpassingen aan de inrichting van de zaal had ik ook al overzien. Ik had geen make-up die gedaan hoefde te worden, mijn enige bezigheid verder was wachten tot mijn moeder uitgekeken was bij de bruid, waarna ik me dan eindelijk in mijn pak kon hijsen, bijgestaan door mijn moeder en een ontzettend vrolijke fotograaf. Nog even snel wat eten en toen klonk de muziek die mijn binnenkomst aankondigde. Het wachten was voorbij, de dag was begonnen…

En toen was het half 3 in de nacht van Zaterdag op Zondag. Het was voorspeld, maar zodra je dag is begonnen knipper je 3 keer met je ogen en de dag is voorbij. Je bent de hele dag compleet geleefd maar opgewekt en nog vol energie stap ik de bruidssuite weer in die deze nacht voor Meneer en Mevrouw is, met mijn bruid over mijn schouder in haar prachtige maar enorme jurk, loodzwaar door de vele lagen en een hoepel. Eenmaal over de denkbeeldige drempel rest me alleen nog de taak om haar uit die jurk te redden en dan is het voorbij. Mijn taken als bruidegom zitten erop en ik ben vrij om de eerste minuten te beleven als ‘slechts’ een getrouwd man. Ook vrouwlief had nog energie over en samen namen we de dag door.

Het mooie van onze bruiloft is dat we er de tijd voor hebben genomen om het te plannen. Zo hadden we niet alleen tijd om ons een beroerte te sparen (oké, laatste keer, Nederlander hé) , maar wisten we ons te omringen door een fantastisch team. Binnen de trouwlocatie hadden we een fantastisch aanspreekpunt die alles tot in de kleinste details met ons geregeld heeft. Samen met onze ceremoniemeester Tante en Schoonmoeder dacht ze aan dingen die wij gegarandeerd vergeten zouden zijn. Onze trouwambtenaar was een zegen, die heeft de tijd voor ons genomen om ons echt te leren kennen, om de Epilepsie te leren kennen en samen met ons er een oplossing voor te vinden. Mede daardoor was de aanval waarvan we wisten dat die zou komen maar nog niet wisten op welk moment, totaal geen probleem. Onze zangeres en haar man kenden we al zo lang dat we daar ook echt een band mee hadden en onze fotograaf had ons hart ook al gestolen bij de eerste ontmoeting. Hetzelfde geldt voor de bloemisten. Met hen hebben we ook eindeloos veel contact gehad per mail en telefoon, en even alles rustig doorgenomen tijdens een relaxte vergadering in een Van der Valk lounge. Alles bij elkaar loont het echt om je te omringen door professionals met wie je een klik hebt.

Daardoor kon ik compleet zorgeloos met mijn moeder aan mijn arm over de loper, tussen onze gasten door, naar de voorkant van de prachtige zaal, waar onze zangeres ‘I Do’ van Colbie Caillat zong, begeleid door haar man op de basgitaar, en onze trouwambtenaar me opwachtte. De zaal had ik die ochtend zien veranderen door de kundige handen van de bloemist, die twee prachtige zuilen met bloemen had neergezet en de loper had uitgerold. Aan de stoelen die aan de loper grensde hingen subtiele stoeldecoraties, alles in harmonie met onze bloemkeuze en de uitstraling van de kamer.
Ik gaf mijn moeder een kus en draaide me verwachtingsvol naar de deur, waar mijn bruid elk moment kon verschijnen. Nadat de zangeres klaar was met mijn binnenkomst lied, begon ze aan Speechless van The Veronicas. Toen ik dit nummer voor het eerst hoorde, wist ik al dat ik hier iets mee wou op mijn bruiloft, die nog jaren op zich liet wachten. Nu was mijn bruiloft er toch eindelijk van gekomen en werd het live gezongen terwijl ik met bonkend hart naar de deur keek. En het werd opnieuw gezongen, want mijn bruid liet op zich wachten. Ceremoniemeester Tante stond bij de deur en suste het geroezemoes, Beeldschone Bruid kwam. Aan de arm van haar vader nam ze iets meer tijd dan berekend om niet van de trap te vallen, langzaam maar zeker de zaal binnen. De achtergrondmuziek werd toepasselijker; Verdrongen naar de achtergrond van mijn beleving terwijl ik keek naar een prachtige verschijning die me tegemoet kwam en me letterlijk Speechless maakte. Even dan, want mijn Beeldschone Bruid had waterige ogen en het leek me gepast wat lieve woorden te zeggen om haar te troosten.

Geheel onnodig natuurlijk, want het was niet mijn verschijning in mijn pak met flitsende schoenen die de tranen verzorgde. Er moet iets in de lucht hebben gehangen, misschien was er iets met de make-up of het parfum van Bruid, dat bij mensen een soort hooikoorts veroorzaakte. Een foto van mijn Schoonvader die iets bij zijn oog weg veegt heeft een prijs gewonnen, maar hij lijkt toch echt te huilen. En toen Beeldschone Bruid de zaal in kwam, kregen een paar mensen vochtige ogen, anderen barsten gewoon letterlijk in tranen uit. Zelf had ik ook een beetje vochtige ogen, dus iets rond Beeldschone Bruid zorgde voor een soort hooikoorts bij ons.

Het binnenkomst lied van Beeldschone Bruid liep ten einde en wij gingen zitten. De ceremonie was mooi, intiem met alleen mensen die we erbij wilde, met wie we dit moment wilden delen. De naaste familie en vrienden waren allemaal getuige van ons moment waarin we veranderen van het verloofde stel in het getrouwde stel. De aanval die ik had verwacht kwam snel, zodat die niet langer dwars kon zitten. Zangeres en man waren hierop voorbereid en speelden rustig een liedje, terwijl ik en Bruidsteam zich over Beeldschone Bruid ontfermde. Nadat de aanval uit de weg was, vervolgden we gewoon de ceremonie zoals wij die wilden. De trouwambtenaar praatte het perfect aan elkaar, van mijn geloften die ik al bijna geheel was vergeten, naar die van Beeldschone Bruid, die me met haar geloften wist te ontroeren en te laten lachen. Onze getuigen hadden lieve woorden over ons, net als onze ouders natuurlijk. Op de belangrijkste momenten zong onze zangeres de door ons zorgvuldig uitgekozen liedjes en even later wandelden we getrouwd naar onze bruidssuite om even bij te komen, met om ons beider ringvinger een ring met ons geliefde Claddagh symbool, tijdens de ceremonie aangereikt door de oma van Beeldschone Bruid, in een bijpassende Claddagh ringendoos.

Eenmaal in de loungebar wachtte onze daggasten ons al op. Iedereen had een glaasje bubbels gekregen en Schoonmoeder toostte op ons. Om beurten kwamen de daggasten ons feliciteren en langzaamaan baanden wij ons een weg naar onze taart. De smaak hadden we zorgvuldig uitgezocht, maar de topper was een verassing. Deze hadden we namelijk op maat laten maken, naar onze gelijkenis. Maar aangezien Beeldschone Bruid en ik niet mochten zien hoe de ander eruit zou zien op de bruiloft, hadden we deze topper ook niet kunnen bekijken. Onder leiding van Schoonvader was het ding op basis van foto’s zorgvuldig in Hong Kong gekleid en zag er werkelijk fantastisch uit.

Cake topper

Na de taart en bubbels was het tijd voor de groepsfoto’s en hier kon de fotograaf lekker los. De man uit Zuid-Afrika die ons hart meteen had weten te stelen met zijn oprechte belangstelling, humor en passie voor zijn vak. Zo’n fotograaf wil je hebben. En dat hij tot de top 20 bruidsfotografen wereldwijd behoort, is natuurlijk ook wel fijn. Vol plezier van hem en alle gasten waren de foto’s snel gemaakt, net als de foto’s van de kleinere groepjes waarvoor hij bij elk groepje een nieuwe manier wist te bedenken om ons op de foto te zetten.

Met datzelfde enthousiasme heeft hij ons 2 uur door de aansluitende bruidsreportage geloodst. Rondom het landhuis heeft hij ons op de meest verschillende manieren op de foto gezet, geholpen door Team Bruid om haar jurk steeds juist te positioneren. De eerste foto’s hebben we inmiddels gezien en we kijken uit naar de rest. Hij heeft er een paar duizend gemaakt dus het moet gek lopen als ik niet op minstens een tiental fatsoenlijk sta.

Het diner hadden we voor de bruiloft al eens voorgeproefd en was toen al heerlijk, maar aan onze lange ovale tafel met al onze daggasten die zichtbaar genoten, waaronder een fotograaf die zijn camera gewoon uitleende aan een vriendin van ons, zodat die foto’s kon maken, smaakt het toch allemaal net wat lekkerder. De tafel was door onze bloemist versierd met nog meer bloemen, kaarsen en kandelaars. Terugdenkend aan deze dag blijft het me verbazen hoe erg alles uitstraalde hoe wij zijn en hoe wij onze dag voor ogen hadden. Tussen de gangen door had Schoonvader nog een korte speech en mocht ik alle getuigen en onze ceremoniemeester hartelijk en vriendelijk bedanken. Het hoogtepunt van het Diner was een heerlijk dessert waar we misschien wel net zo naar uitkeken als naar de dag zelf, zo lekker vonden we het tijdens ons proefdiner.

Na het diner heb ik me deels uit mijn pak gehesen. Een schoon overhempdje, wat deodorant en ander gilet’je frisser arriveerde ik met mijn Beeldschone Bruid op onze feestavond in de feestzaal van het landhuis. Klassiek en modern kwamen hier samen in een knalfeest waarbij onze zangeres met haar man waren aangevuld tot een complete band die tot aan het einde van het feest iedereen hebben weten te entertainen.  Nadat we alle nieuwe gasten hadden begroet en hadden geluisterd naar Everything i Do van Bryan Adams, op ons verzoek live gespeeld door onze band om de betekenis die dit nummer vooral voor mij heeft, opende Beeldschone Bruid en ik traditioneel de dansvloer op de lieve klanken van Ellie Goulding’s How Long Will I Love you, en het feest was los. Onder leiding van de band waagde menig dame en later ook man zich op de dansvloer en vermaakte iedereen zich uitstekend. Zelfs ik ben verleid om mijn soepele heupen en flitsende schoenen aan het werk te zetten en af en toe eens een dansje te wagen.

In de hoek bij de deur stond een fotokist om fotostrookjes te maken en te printen van de gasten, waarbij er eentje in ons gastenboek geplakt werd, en de ander mee naar huis genomen kon worden. Leuke foto’s en lieve woorden en wensen aan ons werden vereeuwigd in ons handgemaakte Claddagh gastenboek. Wat ik misschien even had moeten vermelden is het feit dat wij achteraf de foto’s opgestuurd zouden krijgen, ook degene die voor de lol zijn gemaakt en nooit in het gastenboek zijn geplakt maar alleen mee naar huis zijn genomen. Of degene die überhaupt nooit af zijn gedrukt…

Vandaag kregen we de USB stick in de bus. Voordat het feest was begonnen, was de fotokist al uitgetest door de vriendelijke mannen van de bediening van de locatie, zo getuige de allereerste foto’s die met de fotokist zijn gemaakt. Ook nadat het feest was afgelopen, lieten ze hun waardering voor het feit dat hun werkdag er blijkbaar op zat merken aan de hand van een aantal foto’s, waarbij het zelfs lijkt of een van de mannen op zijn handen staat.

Ondertussen waren de gasten naar huis, Schoonmoeder pendelde onze huwelijks cadeaus naar haar hotelkamer om te bewaken en wij rondde de dag af met de fotograaf die langer was gebleven omdat hij het zo naar zijn zin had, en met Schoonzus en Zwager. Midden in de nacht schoot de fotograaf nog een aantal foto’s bij de schommel, die speciaal voor deze dag, speciaal voor ons, door een professioneel boomklimmer in de boom was gehangen, zodat wij die foto’s zouden kunnen maken. Toen de camera van de fotograaf echt niet meer wou flitsen, al zijn batterijen echt leeg waren en hij echt naar huis moest, wij als getrouwd stel de bruidssuite hadden bereikt en de dag hadden doorgenomen, toen we onze ogen sloten en langzaam richting dromenland vertrokken, was de dag voorbij gevlogen, maar vooral voorbij. De volgende ochtend kregen we het laatste cadeau, een tegel met onze namen en trouwdatum word bijgezet in een speciaal trouwstraatje hier in onze gemeente. Bepakt en bezakt keerden we naar huis, om de volgende dag alweer naar Schiphol te gaan voor onze reis naar Ierland. Waar ik het huwelijksaanzoek wou doen (Flashback) maar waar we nooit gekomen zijn, hebben we nu wel gevonden. Waar ik het huwelijksaanzoek uiteindelijk heb gedaan, hebben we helaas niet zo goed terug kunnen vinden, die waterval was verdwenen. Gelukkig heb ik een andere gevonden die niet zo snel lijkt te verdwijnen, dus adopteren we die waterval misschien maar als ‘onze waterval’. Daarnaast hebben we prachtige nieuwe dingen gezien zoals de Cliffs of Moher en The Burren, en hebben we vooral een weekje genoten van one nieuwe status. En natuurlijk, een vrouw moet alles kunnen matchen, dus uit Ierland zijn een paar oorbellen voor Vrouwlief meegekomen. Claddagh uiteraard.