Ik denk dat het nieuwe concept voor deze site vrij uniek is. Via internet en boekwinkels kun je dagboeken genoeg kopen om bij te houden hoe de zwangerschap verliep, wanneer je voor het eerst ging schoppen in je moeders buik en dergelijke, daarna je eerste woordjes, knipbeurtjes en alle andere eerste-keertjes. Het idee voor een dagboek dat de ouders bijhouden voor wanneer het kind ouder is, is niet uniek. Een soortgelijk iets bijhouden voor een kind dat zelfs nog niet eens in de fabricage planning staat, volgens mij wel. En even serieus: neem het ‘hij schrijft dit voor zijn nageslacht’ deel niet te serieus, het is meer dat ik anders dingen het internet op slinger zonder doelgroep.
Mijn Ouders
Een van de inspiratiebronnen hiervoor was wel iets dat op deze site lijkt, namelijk I’ve become my parents(.com). Deze man besefte zich op een dag dat hij in de opvoeding van zijn zoon wel verdacht veel op zijn vader ging lijken, en besloot daar wat mee te doen en zichzelf de satirische spiegel voor te houden.
Ikzelf besefte me enige jaren geleden, waarschijnlijk rond de tijd dat ik op mezelf ging wonen, dat dat helemaal niet zo’n verkeerd spiegelbeeld voor mij zou zijn. Ik ben namelijk best trots op mijn ouders en hoe ze mij hebben opgevoed. Natuurlijk heb ik als jonge snotneus vaak gedacht en gezegd ‘als ik later kinderen heb, doe ik het heel anders dan jullie’, waarschijnlijk als ik mijn zin niet kreeg. En daar kon ik heel slecht tegen, dus als het slechts bij die woorden is gebleven af en toe, was dat een goede dag. Wat dat betreft, en ook op andere fronten, durf ik best over mezelf te zeggen dat ik geen makkelijk kind was. Als baby huilde ik de boel al bij elkaar en eigenlijk ben ik tot ver in mijn schooljaren doorgegaan met de boel op stelten zetten. Ik begrijp dat dit als een schok komt bij de lezers die mij als een rustige, stille, misschien wat verlegen jongeman kennen…
Het feit is, dat ik mag hopen dat ik het net zo goed doe als mijn ouders. En nu ik wat ouder ben, zou ik niet weten wat ik anders of beter zou willen doen. En dat was gewoon een van de vele hersenspinsels die zo af en toe in me opkomen en ik wel eens de wereld in wou hebben. Alsjeblieft, als cadeautje, van mij voor jou. En hoe ik zelf aan dit geschenk van tijdelijke wijsheid kom weet ik niet, maar misschien was het wel omdat ik de leeftijd ervoor had volgens het tegeltje dat al sinds ik mij kan herinneren in mijn ouderlijk huis hangt:
Je Vader
Om dan maar verder te gaan met de voorstel ronde : Wie ik verder ben word je vast en zeker snel en pijnlijk duidelijk. Die gek die je papa noemt is al jaren bezig via verschillende sites om zijn leven te delen met elke andere gek die het wil lezen. Zijn/mijn hersenspinsels en belevenissen zijn uitgebreid te lezen op deze site. Ooit bedoeld als een soort dagboek, een stukje inkijk op mijn leven, nu bestempeld als wijze lessen voor mijn nageslacht. Leer alsjeblieft van mijn foutjes, misschien dat jij dan ooit wel weet hoe je een betere vader of moeder kunt worden dan ik.
Online dating en je toekomstige moeder
Je moeder is uiteraard een schat van een mens, anders waren we nooit samen geweest. We leerden elkaar kennen via een datingsite, iets dat vast en zeker nog wel actueel is tegen de tijd dat jij oud genoeg bent voor een relatie. Wanneer ik je daar oud genoeg voor vind is een onderwerp voor later, maar ik verklap alvast dat je daar wat jaartjes langer op moet wachten als je een meisje blijkt te worden.
Je soort-van-tante Lijntje had me met lichte dwang aangeraden om dat online daten eens te proberen. Daar heb ik een hele tijd geen gehoor aan gegeven omdat ik het niet bij mij vond passen. Dat is op zichzelf wel vreemd aangezien een groot deel van mijn liefdesleven op internet is begonnen, maar dat was nooit de bedoeling geweest, dat groeide zo. Ik kwam op chatsites voor de gezelligheid en sommige gezelligheidjes liepen uit op relaties, zoals Ieniemienie, Miss Piggy en Het Paardenmeisje. Of op een broer-zus verhouding waar je je soort-van-tante Lijntje aan te danken hebt. Een datingsite legt toch wel de nadruk wat meer op het gedeelte na de gezelligheid. Het kwam op mij wat wanhopig over en dat was ik niet, hoewel ik toch al jaren vrijgezel was.
Uiteindelijk toch eens een kijkje genomen op een dating-site die blijkbaar zo groot was dat ze het een planeet noemen. Daar werd me meteen duidelijk dat mijn voorgevoel klopte, dit was niets voor mij. Hoewel inschrijven gratis is, kun je als gratis lid vrijwel niets. Je kan rondkijken, wat foto’s plaatsen en bekijken, maar niet te veel, want dat is voor betalende leden. Als je iemand wel ziet zitten kun je dat met 1 druk op de knop laten weten. Diegene krijgt dan een berichtje met een link naar je profiel, en kan met eenzelfde druk op de knop laten weten of hij of zij interesse heeft. En dat is het. Als je allebei niet betaald, kom je niet verder dan een klik op een knop met als conclusie dat je elkaar wel beter wil leren kennen. Maar meer ook niet, want je kan geen zelfgeschreven berichtje sturen om eventueel gegevens uit te wisselen, daar moet je voor betalen. Voor een geslaagde ervaring moet je dus betalen, of heel goedkoop hopen dat degene waar je interesse in hebt wél betaald, zodat die een persoonlijk berichtje kan sturen.
De hele ervaring stond me tegen en ik deed vrijwel niets met de dating site. De profielen die ik voorbij zag komen in de dagelijkse mailtjes met nieuwe matches, waren vaak niet veelbelovend. Het gros nam wel de moeite om wat foto’s te delen, maar niet om de standaard tekst aan te passen. Als je bij 90% van de matches de standaard tekst ‘vrouw uit een provincie zoekt een man voor een relatie of vriendschap’ tegenkomt, verwacht je daar weinig verdieping in te vinden. Het motiveerde me niet echt om te betalen voor deze dating ervaring.
Op ten duur kwam er een aanbieding en was ik er wat meer klaar voor om eens eenmalig te betalen. Aangezien het nu geld koste, nam ik ook de moeite om me eens goed te verdiepen in een geslaagde tekst. Uiteindelijk las ik zelfs artikelen over geslaagde teksten en besloot om daar gebruik van te maken. Het werd een lange tekst die wel wat mensen aantrok. In eerste instantie een vrouw van ruim 10 jaar ouder die op de standaard knop had gedrukt. Dat was niet helemaal mijn doelgroep en redelijk schrikbarend als eerste ervaring, dus die heb ik, wel vriendelijk en persoonlijk, afgewezen. Verder heb ik niet erg veel mensen gehad die contact opnamen met mij. Een paar die dat wel deden bleken nep te zijn en dan kreeg ik ineens van dure sms diensten berichtjes nadat ze mijn nummer hadden ontfutseld. Die niet meegeteld blijven er weinig mensen over die wat in mij zagen als ze mijn profiel tegenkwamen tijdens hun zoektocht. Als betalend lid kon je zien wie je profiel had bekeken, en die aantallen vielen wel mee, alleen het percentage die de moeite nam om zelf een berichtje te sturen, was aandoenlijk laag.
Zelf werd ik in de loop der tijd, en dat is toch wel jaren, ook wat actiever. Ik schreef zo hier en daar wat berichtjes naar mensen en heb buiten de site om wat contact gehad met mensen op MSN messenger. Ik hield er zelfs 2 dates aan over, waarvan er slecht 1 ook daadwerkelijk op kwam dagen. Daar heb ik één gezellige date mee gehad, maar uiteindelijk heeft deze potentiële lover zich ook afgemeld bij me, omdat ik teveel over mezelf zou praten. Gezien deze site zou ik niet weten hoe ze op dat belachelijke idee komt.
Het gebeurde zelden dat ik een profiel tegen kwam die me genoeg aansprak om überhaupt een berichtje naar te sturen. De meeste profielen kwamen in een mapje Favorieten te staan, om daar te wachten tot ik wist wat ik moest schrijven om ze in te palmen. Zo ook je moeder. Veel profielen verwijderde ik ook weer omdat ze me in tweede instantie toch niet aanspraken. Meer dan eens werd het aantal profielen in mijn favorieten daardoor gereduceerd tot slechts 1. Steeds stuurde ik toch geen berichtje, aangezien ik een aantal jaren ouder ben dan je moeder. En daar zou ik niet meer aan beginnen, had ik mezelf plechtig beloofd nadat leeftijdsverschil toch een grote factor leek te zijn in het fiasco Ieniemienie en Het Paardenmeisje. Gelukkig bleek ik daarin niet echt een man van mijn woord en stuurde ik uiteindelijk toch een berichtje waarin ik zelf al aangaf dat ik waarschijnlijk toch te oud voor haar was, maar dat haar profiel me zo aansprak dat ik het toch maar probeerde.
En toen ging het allemaal heel snel. Ze reageerde meteen dat ik niet te oud was (nét niet, zo bleek later, ik was een grensgeval) maar dat ze een lichte vorm van epilepsie heeft. Normaal vertelde ze dat pas later om mensen niet direct af te schrikken, maar ik kreeg het meteen voor mijn voeten geworpen. Het schrok mij niet af en nog regelmatig worden er opmerkingen gemaakt dat het eigenlijk gewoon een beleefde manier van haar was om me af te wimpelen, maar die is dan mislukt.
We voerden dagenlang gesprekken via telefoon en aangezien we inmiddels zo’n stuk verder in de tijd zijn dan de vorige keer dat ik een date had, bestaat MSN messenger niet meer en moet ik over op Skype. In de eerste week kwam het wel eens voor dat de gesprekken hogere prioriteit hadden dan slapen. Aan het einde van die eerste week hadden we een date bij haar thuis, die wat onwennig begon en naar mijn idee bijna catastrofaal moest eindigen. Maar uiteindelijk bleek de online klik ook offline en in real-life te bestaan en hebben we de trend van lange gesprekken ook die avond goed kunnen doorzetten. Toen ik daar veel te laat vertrok (of erg vroeg, ik nam een van de eerste bussen van de volgende dag weer terug naar huis), was de klik goed genoeg gebleken om het voorzichtig een relatie te noemen en bevestigden we dat later op Facebook. En zodra het op Facebook staat, is het écht voor het echie, binnen een week na mijn eerste bericht.
Epilepsie en jou bestaan
Of je elkaar dan ook al echt kent is natuurlijk de grote vraag. Waarschijnlijk niet, maar we hadden de eerste dagen zulke lange gesprekken dat we gespreksstof voor maanden in een week wisten te krijgen. Verder was het misschien van allebei ook wel gewoon een instelling van “we zien wel waar het schip strand”.
Dan bleef er natuurlijk een kleinigheidje over dat roet in het eten zou kunnen gooien, haar epilepsie. Het idee schrok me niet af, maar ik was wel bang voor mezelf, hoe ik er mee om zou gaan als ze een aanval zou krijgen. Ik bereidde mezelf zo goed mogelijk voor, vroeg er veel over en wat ik zou kunnen en moeten doen, kocht een voorlichtings-dvd en boek, en hoopte vooral dat ik op het moment zelf niet zou bevriezen maar zou kunnen handelen. Gelukkig zou er altijd wel iemand in de buurt zijn om te helpen, zodat ik het zou kunnen afkijken en leren…
Helaas was ik alleen met haar die eerste keer dat ik een aanval meemaakte. Mijn voorbereiding wierp zijn vruchten af en op de automatische piloot heb ik haar aanval doorstaan. En helaas in de jaren erna nog velen. Waar het in het begin toch moeilijk was, ook accepteren dat er weinig is dat je als omstander kan doen om te helpen, werd het in de loop der tijd beter. De ontwikkelingen op dat gebied staan niet stil, en mijn familie omarmde haar en haar epilepsie direct. Vanuit een idee van mijn vader is er een alternatieve manier bedacht om een aanval af te wenden en langzaamaan is er een goede afstemming gevonden met haar neuroloog tussen medicijnen en een soort pacemaker die ook kan helpen bij het voorkomen, afwenden en verlichten van een aanval en diens nasleep. Al met al zijn de aanvallen naar mijn idee minder frequent en intensief geworden, ondanks dat ze flink minder medicijnen gebruikt. En dat is erg gelukkig voor jou bestaan, want zwangerschappen en anti-epileptica gaan niet direct goed samen.
Dat is misschien, naast het feit dat je toekomstige 9-maanden taxi nog jong is en we niet getrouwd zijn, een van de voornaamste redenen dat je nog niet bestaat. Ik heb altijd gezegd dat ik graag op jongere leeftijd vader wou worden. Ik zie er meer voordelen in om jonge ouders te hebben dan oudere ouders, waar je toch een generatiekloof kan ervaren naar mijn idee. Voor je huidige moeder was Miss Piggy heel even een serieuze kandidaat om de moeder van mijn kind(eren) te worden en samen hebben we dat pad ook betreden, maar dat is uiteindelijk een doodlopende weg gebleken waarna zij vrij snel besloot een andere weg te gaan bewandelen en met iemand anders. Maar het idee dat ik vader zou gaan worden was toen wel gesetteld in mijn hoofd. Later bleek een goede vriendin van mij wel over een man te beschikken maar helaas niet over de juiste middelen om zwanger te worden, en is er serieus sprake geweest om het eerste kind van mijn lichaamssappen cadeau te doen middels een donatie in vloeibare vorm in een potje. Ook dat is uiteindelijk nooit gebeurd en zo is het eerste kind van mijn oorsprong nog steeds ongeboren. Inmiddels ben ik 30, en lig ik een paar jaar achter op het schema dat ik jaren geleden in mijn hoofd had, maar je zal vast en zeker bestaan voordat ik 40 ben.
Terug naar de epilepsie, dat is wel een rode draad gebleven in ons leven. Hoewel het voor mij en je moeder makkelijker werd om ermee om te gaan en het ons leven niet te laten beïnvloeden, liet de rest van de wereld zich niet zo makkelijk overtuigen dat het allemaal wel meeviel. Bij het kopen van ons huis bleek het grootste struikelblok toch de epilepsie te zijn. Het maakte niet uit dat het een lichte vorm is, dat de behandelend artsen verklaarden dat het risico eraan of erdoor te overlijden wel meeviel, het bleek een te groot risico om je moeder te verzekeren tegen het risico van overlijden, wat voor het huis helaas wel een noodzakelijke verzekering was. Uiteindelijk is het met een omweg wel gelukt toen er een goed betaalde tussenpersoon kwam tussen ons en de verzekeraar, die wel verder keek dan alleen maar het woordje epilepsie, maar de aankoop periode was een zware tijd voor je moeder. Niet alleen de spanning van haar eerste huis kopen en de eerste keer echt samenwonen, maar ook hoe anders je gezien word als je iets mankeert.
Dat je toch net even anders bent dan je buurmeisje, word ook duidelijk als het gaat om kinderwensen. Naast de medicijnen die schadelijk zijn, vraagt een zwangerschap toch extra aandacht als de moeder epilepsie heeft. Het traject van niks naar gezonde baby zal nauwlettend gevolgd en begeleid moeten worden door specialisten, wat aan de ene kant geruststellend is, maar ook de nadruk legt op het feit dat er risico’s zijn en het beangstigend kan maken. Ook zorgt het ervoor dat het traject makkelijk een jaar langer kan duren dan bij het buurmeisje als zij zwanger wil worden. Zij stopt met het slikken van een pilletje, of stopt samen met haar bevruchter met het gebruiken van een rubber vangnet. Wij moeten kijken met specialisten naar de risico’s en medicijnen, en voorgelicht worden in besprekingen met specialisten. Wij zijn vanaf het moment dat we serieus aan het ouderschap willen beginnen makkelijk een jaar verder voordat er verantwoord zaken samengevoegd kunnen worden waarna de chemische reactie van 9 maanden plaatsvind. Om het voortraject wat te beperken besloot de nieuwe neuroloog alvast te kijken naar de medicijnen en langzaamaan alvast te beginnen met afbouwen. Je moeder is nu heel wat medicijnen lichter en tot op heden lijkt ze prima zonder die pillen te kunnen.
Werk voor je moeder
Helaas ligt het afbouwen van de medicijnen momenteel even stil. Sowieso om het afbouwen niet te snel te laten verlopen, maar ook omdat je moeder ineens aan het werk is gezet. Hoewel ze door haar epilepsie op jonge leeftijd niet hoefde te werken, wou ze dat wel graag. Via een coach in samenspraak met het UWV kon ze wel bij een kledingzaak werken, waar het personeel ingelicht werd en uitleg kreeg over je moeder en haar aanvallen, en ze zo kon gaan werken, onbetaald. Maanden heeft ze dat gedaan, tot ze een aanval kreeg op de werkvloer en moest vertrekken omdat het personeel er niet mee om kon gaan, en sommige dat ook niet wilde. Belachelijk vond de verkoopster van kralen waar je moeder vaak kwam voor haar hobby, en je moeder kon bij haar aan de slag, ook onbetaald. Helaas kreeg je moeder daar al vrij snel een aanval en mocht ze daar ook niet blijven werken. Een paar onbeantwoorde sollicitatiebrieven later verlegde we onze focus maar. Inmiddels waren we van plan om ons eerste huis te gaan kopen en was je moeder van neuroloog veranderd. Omdat het steeds ontslagen worden om je epilepsie in korte tijd best indruk maakte op je moeder, besloten we dat we ons op het huis gingen richten en daarna op het afbouwen van de medicijnen. Het UWV besloot dat ze je moeder verder met rust zouden laten, ze had recht op haar Wajong en hoefde niet meer herkeurd te worden omdat haar dossier al vaak was bekeken en besproken en steeds hetzelfde besluit werd genomen om haar niet verplicht aan het werk te sturen. Om die reden garandeerden ze haar Wajong als een zekerheid voor de komende jaren en konden we een huis kopen op basis van 2 inkomens.
Toen veranderde de wet en werd iedereen met een Wajong herkeurd, ook je moeder. Puur op basis van het dossier, zonder gesprek, werd bepaald dat je moeder prima kon werken. Doordat ze dit niet gewend was, mocht ze langzaam opbouwen, maar uiteindelijk moet ze ervoor zorgen full-time aan de slag te gaan. Waar het in de kledingzaak al moeilijk bleek om 16 uur te werken in de week zonder extra aanvallen, word er van haar verwacht toch echt 30-40 uur per week te gaan werken. Het UWV zette er een bemiddelaar op, en die regelde een baantje bij een drogist. Voor het eerst betaald, zodat UWV uiteindelijk minder hoeft te betalen aan ons. Maar voorlopig betaald de drogist slechts de helft van het salaris uit, omdat je moeder een handicap heeft en niet 100% functioneel zou zijn. Anno 2016 zijn mensen blijkbaar toch nog bekrompen en hypocriet, want uiteraard word er wel 100% inzet verwacht en moeten gemiste uren wel ingehaald worden als je moeder ze mist door een aanval of als ze een periode van dagelijks meerdere aanvallen heeft waardoor het onverantwoord is het huis te verlaten. Gelukkig heeft ze een schat van een collega die haar prima in weet te schatten voor gewoon een mens die iets heeft, zoals iedereen wel wat heeft, en heeft ze er een zeldzame vriendin bij. Maar het betekend wel dat het afbouwen even stil staat, want daar hoef je bij een werkgever niet mee aan te komen, minder medicijnen betekend misschien wel meer aanvallen, dus minder werken.
Trouwplannen
Voorlopig is het ook prima om er even een tijdje van gewenning in te gooien. Geheel onverwacht zijn we op de valreep het jaar 2016 verloofd ingegaan. Ook hierin was ik niet echt een man van mijn woord, ik hield al tijden vol dat ik er niet klaar voor was, terwijl ik een paar maanden aan het plannen ben geweest.
Je moeder is wat dat betreft een echte vrouw die droomde over haar prinsessenjurk en sprookjeshuwelijk. Voordat ze mij leerde kennen had ze de jurk voor de grote dag allang in haar hoofd en op haar laptopje. Veel eerder dan ikzelf had ze het idee dat ik de man moest worden van wie ze de rest van haar leven de vrouw zou zijn. Ikzelf was daar heel lang niet klaar voor, ook omdat het voor mij minder noodzakelijk was. De zaakjes waren al goed geregeld door een samenlevingscontract en de kinderwens was voor mij veel belangrijker. Toch wou je moeder het graag en ik ook, ooit, als ik er klaar voor was. Ze moest dus geduldig afwachten.
Hoewel ik er voor mijn gevoel nog niet klaar voor was om de vraag te stellen, probeerde ik wel alvast te bedenken hoe ik de vraag zou willen stellen. Voor mijn gevoel moest het iets unieks en spectaculairs worden. Ik verklap je vast, dat werd het niet. Ik had geen idee wat een uniek en spectaculair idee was wat ook echt haalbaar was. En ineens had ik er ook simpelweg de tijd niet meer voor.
Het moment dat ik klaar was om de vraag te stellen kwam vrij plotseling, ik werd er mee wakker. Misschien had ik een goede droom gehad waarin mijn laatste blokkade werd weggenomen, maar ineens was ik er klaar voor. En daarbij een vrij zorgwekkend tweede idee: 2016 klonk als een mooi jaar om verloofd te zijn. Maar dan wel héél 2016. En om je een idee te geven waarom dat zorgwekkend was, dit heldere moment kwam toen ik eind Oktober 2015 wakker werd. Ik had nog 2 maanden.
Ik weet niet eens precies meer waarom ik er op Googlede, waarschijnlijk omdat ik het me al een tijdje af vroeg. Om welke ringvinger hoort zo’n verlovingsring eigenlijk te gaan? Ik kwam op Wikipedia uit, en toen ging het ineens allemaal heel snel. Op die pagina stond een foto van een Claddagh ring, een traditionele Ierse liefdes ring die ook wel de ultieme liefdesring word genoemd.
De ring bestaat uit een gekroond hart, dat door twee handen wordt vastgehouden. Het hart staat voor liefde, de handen voor vriendschap en de kroon voor loyaliteit of trouw. Samen vind ik dat misschien wel de belangrijkste ingrediënten van een relatie, wat de ring zo passend maakt.
Aan de manier hoe mensen de ring dragen, kun je zien of de drager verliefd, verloofd, getrouwd of alleenstaand is.
• Aan de rechterhand met de punt van het hart van je af, betekent vrijgezel;
• Aan de rechterhand met de punt van het hart naar je toe betekent dat je verliefd bent of een relatie hebt;
• Aan de linkerhand met de punt van het hart van je af betekent dat je verloofd bent;
• Aan de linkerhand met de punt naar je toe, dan zeg je dat je gelukkig getrouwd bent.
Ik was er lang geleden al eens mee in aanraking gekomen en allang weer vergeten, ondanks mijn wens om ooit nog eens naar Ierland te gaan. Zelfs toen je moeder en ik het er over hadden om samen naar Ierland te gaan, had ik nog niet aan zo’n Ierse liefdes ring gedacht. Toen ik er jaren geleden voor een teken opdracht voor het eerst over las en er eentje zag, had ik zo’n idee dat ik mijn vriendin daar ooit mee ten huwelijk zou vragen. Ik had toen alleen nog niemand, en hoewel ik in de tussentijd een paar foutjes vriendinnen had gehad, zou het nog jaren duren voor ik iemand zou ontmoeten met wie ik echt wilde trouwen. En toen ik je moeder eindelijk had ontmoet, was ik de ring allang vergeten.
En nu ik er weer eentje voor mijn neus had, viel alles op zijn plaats. Ik wist met welk soort ring ik haar ten huwelijk wou vragen, en waar anders dan in Ierland zou zo’n aanzoek optimaal tot zijn recht komen. Per toeval kwam ik op Facebook ook de perfecte plaats tegen voor mijn aanzoek in Ierland, net buiten Dublin. De puzzelstukjes vielen in elkaar, noem het een teken, maar ik wist dat dit moest gebeuren.
Ze vermoede wel dat er iets mis was toen ik ineens een afgeschermde bankrekening wou zodat ze niet kon zien wat ik deed met mijn geld, geheimzinnig deed over wat ik deed op de computer of mijn telefoon, of anders wel omdat ik steeds maar voorzichtig probeerde vragen bleef stellen over de ring, de maat opnam of wou weten hoe de verlovingsring eruit moest zien. Ik hoopte maar dat ze het vergeten zou zijn tot het moment dat ik op mijn knie zou gaan.
Via internet kwam ik in contact met een juwelier in Ierland, die de ring voor mij met de hand ging maken. Via de credit-card van mijn vader werd deze keurig betaald en gelukkig snel afgeleverd op mijn werk, waarna de ring keurig in een kluis verdween. Nu de ring in huis was, moest de reis naar Ierland worden geregeld. Inmiddels had ik genoeg geld weggesluisd om er iets prachtigs van te maken. Ik bestelde een koffer voor haar die mee mag als handbagage, en deed hier een briefje in die simpelweg vermelde dat we tussen kerst en Oudjaarsdag 2 nachten in Ierland zouden verblijven in een 5 sterren hotel. De koffer werd netjes ingepakt achtergelaten bij mijn ouders, waar we waren uitgenodigd voor een van de kerstdagen. We zouden niet aan cadeautjes doen, dus… Verassing!
Dan bleef er nog 1 ding over, het ouderwets om haar hand vragen. Ik vond dat toch symbolisch om te doen, maar modern wel bij haar hele gezin, vader, moeder en broer. Gelukkig hadden die het zien aankomen toen ik een afspraak maakte met alle drie, want door de zenuwen kwam ik niet heel makkelijk uit mijn woorden. Met hun zegen wist de hele familie wat er ging gebeuren, en was het wachten op de kerst.
De kerstdag zelf kwam het als een verassing dat er ineens een cadeau voor haar was, spookte het heel even door haar hoofd wat ik van plan was, maar zette ze dat idee weer uit haar hoofd. Ik was recent vrij stellig geweest dat ik niet klaar was voor het aanzoek.
In Ierland zelf liep het niet zo lekker als ik had gehoopt. De route beschrijving naar de plek waar ik het aanzoek wou doen was niet duidelijk, we verdwaalden, het begon te regenen en toen kreeg je moeder ook nog een aanval. Een bijzonder vriendelijke meneer heeft ons terug naar het hotel geholpen, waar we ons konden opwarmen en konden klaarmaken voor de volgende dag. Godzijdank hadden we een rondreis geboekt voor die dag, want dat was de laatste dag voor ons vertrek terug naar huis de volgende ochtend. Het weer zat mee, het was een stralende dag en de romantiek werd lichtjes aangewakkerd door een brug die in een bekende chick-flick was gebruikt voor een romantisch moment. Later die dag liepen we door een prachtig natuurgebied, zag ik een waterval en zag mijn kans schoon, het moest daar gebeuren. Toen er van onze groep uit de bus niemand meer in de buurt was, nam ik haar mee naar bovenaan de waterval en probeerde mijn verhaal te doen die ik had moeten instuderen. Dat was niet gelukt. Ik had het verhaal mee moeten nemen om desnoods voor te lezen. Had ik ook niet gedaan. De zenuwen wonnen het bijna, maar mijn vraag stellen lukte. De ring paste perfect en een paar tellen later waren we verloofd.
Terwijl je moeder met alle familieleden ging bellen, die al op de hoogte waren dat het ergens in Ierland ging gebeuren, kon ik even een moment tot rust komen en foto’s maken van de waterval.
En zo kreeg ik wat ik wilde, heel 2016 verloofd. Sindsdien heeft je moeder gelukkig nog kunnen lezen hoe mijn aanzoek eigenlijk had moeten gaan, en leven we rustig naar de dag dat ze eindelijk haar jurk aan mag.
En met dat vooruitzicht komt er nu eindelijk een eind aan deze voorstel- en bijpraat ronde. Tot snel!
