Het is een spreekwoord, maar god, wat is het waar. Het begon al met een cd/dvd. Het zal geen verassing zijn dat ik fan ben van Mark Knopfler, dat weet iedereen. De zanger en gitarist van de Dire Straits is al jaren solo bezig en ik vind het geweldig. Vorig jaar voor het eerst bij een optreden van hem geweest, fenomenaal. Zijn nieuwe cd kwam nu uit, en, voor het eerst in al die tijd, als Limited Deluxe uitvoering. Hij had al luxere uitvoeringen gedaan van zijn vorige cd’s, wat inhield dat je er een dvd of extra cd bij kreeg, maar nu ook echt een goodie pakket erbij. Als echte fan moet ik die natuurlijk hebben, maar ja, limited he. Ik bij mijn vrienden van Bol.com kijken. Maar die omschrijving klopt niet, maar wel goedkoper dan bij de Free Record Shop, waar ik daarna online ging kijken. Hier klopte de omschrijving wel, dus daar maar besteld. Dom, want later klopte de omschrijving bij Bol wel, en de prijs was niet omhoog gegaan. Sterker nog, voor minder geld dan bij de Free Record Shop, kreeg je er een winkans bij voor een trip naar Londen, met hotelovernachting en een bezoek aan Mark Knopfler’s show. Enfin, eens besteld, en erger nog, betaald online bij Free Record Shop, dus laat maar gaan. Vrijdag de 11e zou die uitkomen. Tot die tijd niks, behalve dat ze mijn order hadden ontvangen. Vrijdag overdag, geen telefoontje. Normaal bellen ze als het in de winkel klaar ligt, maar ze belden niet. Ik met mijn mobiel mijn email gecontroleerd, en ja hoor. Op de dag van verschijnen mailen ze dat de leverancier niet heeft kunnen leveren, niet weet óf ze nog gaan leveren, en zo ja, wanneer.

Ik meteen mailen dat ik het pakket niet meer wil. Ik beproef mijn geluk wel bij Bol.com, had ik nooit bij weg moeten gaan. Ik voor de zekerheid bellen, vandaag besteld voor 21.00, morgen in huis, staat op de site en zegt ook de medewerker. Ik ruim voor 21.00 besteld, en de volgende morgen een email dat het pakket aan de post is overhandigd. Dan moet het op die dag worden bezorgd. Maar nee. Maandag dan? Nee. Ik dus weer bellen. Ja sorry meneer, het had er inderdaad al moeten zijn, maar na 3 werkdagen te laat kunnen we pas actie ondernemen. Dus u zult moeten wachten tot Woensdag. Enfin, ik baalde, maar zou duidelijk moeten wachten. Dinsdag was ik bij mijn ouders en regelde ik meteen kaarten voor de show van Mark, Juni volgend jaar, dat ging meteen goed, dus ik ben er bij volgend jaar. Thuisgekomen was het pakketje er zowaar, en terwijl ik zat te luisteren las ik mijn emails, en zowaar eentje van Free Record Shop. Mijn limited box was geleverd door de leverancier en lag voor me klaar in Leiden, of ik zeker wist dat ik wou annuleren. Maar natuurlijk wist ik dat zeker, en ze zouden het geld in de loop van de volgende week terugstorten. Die volgende week waar ze het over hadden, was 2 weken terug, en ik heb het nog niet mogen ontvangen. Die reis die ik kon winnen heb ik uiteraard ook niet gewonnen, wat niet zo’n ramp was want dat viel precies op een dag dat Marjolijn hier zou zijn, maar die was ziek, dus die kon ook niet komen.

Maar ik heb de cd box in ieder geval ontvangen en ben er volgend jaar Juni bij in Amsterdam, die kaartjes heb ik in ieder geval ontvangen. Het geluk leek aan mijn zijde, ik hielp een collega met een klusje en van dat geld heb ik fijn 3 Oktober kunnen vieren. Feest, veel drank en nog meer plezier. Iedereen was onder de indruk van Zwart en Lucky, die een beetje grote proporties beginnen aan te nemen. Ze doen het heel goed op de mix van kittenvoer, anabole en pokon. Vooral Zwartje, die spierwit is met een blauw en een bruin oog en een vreselijk mooie langharige vacht heeft, trok de aandacht als minst verlegen van de 2. Terwijl mijn ouders hier waren, waren ze aan het spelen met Pixy, mijn 2,5 jarige rat. Ze leek er geen last van te hebben ze zat veilig in haar kooi en de katten ernaast, en ze hadden heel veel belangstelling voor elkaar door de tralies heen. Sterker nog, ze is veel tammer geworden door de overvloed van aandacht van de katten. Maar blijkbaar was het toch een beetje eng, want toen mijn moeder haar vinger te dichtbij hield beet Pixy, tot bloedens toe, en ook mij beet ze toen ik het deurtje dicht wilde doen. Had ze in al die tijd nog nooit gedaan.

Kevin, Natas en Dimitri waren hier voor 3 Oktober. Aangezien ik midden in de stad woon, is het ideaal om hier hun fiets te dumpen en ter voet de stad in te trekken. Beide dagen had ik een paar biertjes ingeslagen, zodat we wat te drinken hadden onderweg, en het was uitermate gezellig. Zaterdag sloot 3 Oktober af met vuurwerk, waarbij het ten eerste regende, alleen tijdens het vuurwerk, en ten tweede de vonken van het vuurwerk door de sterke wind het publiek in waaide, wat al niet prettig is naast de rook die er ook heen waaide, maar blijkbaar waren de vuurpijlen ook omgewaaid, want die gingen recht het publiek in. Geluk bij hun ongeluk stond ik op een andere plaats en bleef ik ongedeerd, maar het is wel bizar om te zien. Daarna naar mijn huis gegaan en we wouden eigenlijk nog even uit, maar Natas wou niet mee en dus gingen de heren onderling. Natas bleef achter met de katten en de rat, en kon lekker tv kijken en met de katten spelen. Zwart heeft bij haar gelegen, en Lucky speelde met de rat. En ondertussen stonden de heren lekker te kletsen en te lachen in de kroeg. Het was een geweldig weekend.

Zondag niet heel veel thuis geweest. Ik ging vrij laat mijn bed in na 3 Oktober, en 4 Oktober vrij vroeg er weer uit om naar het museum te gaan waar een film draaide waar ik toegang tot had als WNF donateur, en daarna naar mijn ouders geweest. Thuis nog even mijn aandacht aan de katten en Pixy geschonken, iedereen eten gegeven en naar bed gegaan.

Zeker gezien het feit dat Pixy Vrijdag en zaterdag zo levendig met de katten bezig was en Zondag ook niets bijzonders vertoonde, was het een verassing toen Maandag het gebruikelijke onthaal niet kwam toen ik beneden kwam. Normaal begroet ze me wel als ik de huiskamer betreed, staat ze tegen de tralies op enzo. Waar nu niet. Ze zat er maar een beetje duf en, op het eerste oog, slaperig bij op de bodem, en verroerde zich bijna niet. Misschien slaperig, misschien koud, want een beetje koud was het wel en voelde ze ook aan. Ik heb de verwarming weer voor haar aangezet, misschien dat ze 19 graden even te fris vond, dus warmer gezet, een handdoek kapot geknipt en de stukken over haar heen gelegd, waar ze ook al niet op reageerde. Even getwijfeld om naar de dierenarts te bellen, maar het was voor 7 uur ‘s ochtends, dan zijn ze er nog niet. Dus ben ik toch maar naar werk gegaan, en mijn vader gevraagd of hij later op de dag even wou gaan kijken, het zat me toch niet lekker. 2.5 jaar is wel een beetje de tijd dat het afgelopen kan zijn. En inderdaad, niet veel later dan dat ik haar verliet trof mijn vader haar levenloze lichaampje aan. Ze heeft de kracht nog opgebracht om onder de dekentjes vandaan te komen, en is toen overleden. Ze heeft nooit ziekteverschijnselen vertoond, wat haar pleegzusje die al eerder overleed wel had, en nergens is een gezwel te vinden, wat rat eigen is, gezien hun geschiedenis als laboratorium beesten, zijn alle tamme ratten extreem kwetsbaar voor tumoren. Pixy heeft er op het oog nooit eentje gehad. Het weekend was ze nog vol leven, en nu niet meer. Ik weet het, en ik kan er over meepraten. Een rat is geen hond of kat. Maar Prulletje en Pixy kwamen hier 2.5 jaar terug voor mijn verjaardag, ruim voordat ik katten had. Ik ben opgegroeid met ratten, katten en honden en ik zal niet zeggen dat ik meer met ratten heb dan met honden en katten, maar mensen onderschatten de rat als gezelschapsdier. Ratten, en zeker de mannetjes, kun je vergelijken met katten. Ratten leren ook trucjes, kun je een propje laten terugbrengen als je die gegooid hebt, vragen om aandacht en houden er ook van. Hoewel ratten nooit oud worden, bouw je er ook een band mee op. Niemand die het gek zou vinden als ik verdriet had als een van mijn katten zou overlijden. Maar die zijn pas 4.5 maand oud, en dus nog korter dan dat hier in huis. Pixy was hier 2.5 jaar. Ik ben niet verscheurd van verdriet, ik wist dat het haar tijd was, en zo te zien heeft ze geen pijn gehad, dat idee heb ik niet gehad toen ik haar ‘s ochtends achterliet, anders was ik niet weg gegaan.

En hoe ironisch is het, dat ze overlijd na Dierendag, op de dag die volgens de Dierenbescherming ‘Vergeten Dierendag’ is. Dat op die dag, mijn tante oma word van een stel Guppies. En dat mijn vader apetrots is om hoe ik met de Pixy situatie om ben gegaan, hoe ik het zo behaaglijk mogelijk heb geprobeerd te maken, hoe ik het leven respecteer, al is het maar van een ratje, een ‘artikel’ van 12,50 euro in de dierenwinkel. Trots maakt trots. Het is vreemd om te lezen hoe je pa trots op je is om zoiets. Daar sta je niet bij stil, je stuurt je pa omdat je bezorgd bent over je eerste huisdier, en ook omdat, als ze nog steeds zo zielig op de bodem lag, het humaner was om haar uit haar lijden te laten verlossen. Voor medicijnen of iets dergelijks van de dierenarts was het te laat, dat zag ook ook wel, al had ik er elke cent voor overgehad. Maar laten lijden of zelf doden gaat er ook niet in. Dat kan zo’n dierenarts beter en humaner dan ikzelf door haar nek om te draaien of te laten stikken. Maar goed, het was al over toen mijn vader aankwam, en nu gaat Pixy heen waar Prulletje ook al is. Letterlijk en figuurlijk, ook voor Pixy is een plaatsje waar Prulletje begraven is.

Om haar daar te krijgen is een heel ander verhaal. Aangezien er nog een kistje gemaakt moest worden, werd het pas een nacht later dat het eindelijk even droog was dat ik die kon begraven. Ik koos daarvoor het openbare park hier dicht in de buurt. Ik besloot na middernacht te gaan, dan is het het rustigst. En inderdaad was er niemand toen ik aankwam. Met een zaklamp in mijn mond begon ik te graven tussen de bomen, even gestoord door een hond die langs kwam en de eigenaar die vanaf het pad toekeek. Beide vertrokken en ik kon verder, en hoorde niemand, tot ik ineens geroep hoorde.

Stop! Politie! Op je buik gaan liggen en je armen spreiden!

Ik dacht dat het een grapje was, maar er stond een agent te fiets op het pad naar mij te kijken. Oeps. Overdonderd door mijn plotselinge betrapping en het feit dat het een schreeuwende agent was, bleef ik zitten met een net iets te brutale mond.

Meneer agent, u reageert wel erg overdreven op iemand die zijn rat aan het begraven is

Daar had hij blijkbaar geen boodschap aan.

Op je buik en je armen spreiden, nu!

Oom agent stond al in de houding, met zijn hand verdacht dicht bij iets zwarts dat aan zijn riem hing. Marc ging dus snel liggen. Eenmaal op de grond besefte hij dat hij nog steeds een zaklamp en schepje in zijn handen had. Die gooide hij dus maar snel een stukje opzij.

Van links naderde nog een zaklamp. Enigszins verbaasd reageerde ik nog met Goh, nog een agent? tot ik achter me nog meer mensen aan hoorde komen.

Binnen de kortste keren was de agent te fiets vergezeld door nog 2 agenten en 2 agentes. De lange arm der wet had deze overtreder die zijn rat aan het begraven in een openbaar park, na middernacht, gezegend met 5 agenten in zijn nek.

Ik ben, nog steeds op mijn buik in het natte bladerdek, gefouilleerd en ondervraagd. Mijn gegevens (naam, adres, huistelefoon nummer, mobiele telefoonnummer, de hele ratteplan) zijn opgeschreven en door de centrale via de portofoon gecontroleerd. Geen strafblad of openstaande boetes.

Oom agent maakte zijn excuses tijdens deze controle, waarbij ik alweer mocht opstaan. De agentes gingen er vandoor, naar een andere melding, en uiteindelijk was alles genoteerd en gecontroleerd, en volgde nog meer excuses en een uitleg dat ze normaal niet zo reageerden maar dat er eerder al een melding was geweest en ze dachten dat ik daar mee in verband kon staan. Ik begreep hieruit dat ze al eerder een melding hadden gehad van een gravend persoon, en aangezien ze meerdere malen hebben gevraagd of ik wapens of scherpe voorwerpen bij me had, vermoed ik dat er iemand in het park zijn wapen arsenaal wou begraven.

Ik kreeg de excuses en mocht doorgaan. En nog een fijne nacht he. De overgebleven agenten dropen ook af. Uiteraard zag ik de agent met de fiets vertrekken, en daarna een politiewagen en een politiemotor. Ze hadden duidelijk op iets zwaarders dan een jongeman die zijn rat aan het begraven was gerekend. 

Maar goed, het is gebeurd, Pixy heeft een zo rat waardig mogelijk afscheid gekregen. De kast is leeg, de kooi is met Dettol gedaan en opgeruimd. En de katten kijken nog vaak naar waar de kooi met een speelkameraadje ooit stond. Zij hebben ook een speel maatje verloren. En zij zullen snel vergeten wie en wat daar op de kast stond. Ik vast iets minder snel.

Een vrolijke noot dan maar? Naast Mark Knopfler ben ik ook fan van The Veronica’s. In 2005 kwam hun debuutalbum uit, maar ze bleven in Nederland vrij onbekend en slechts een handjevol mensen kenden deze geweldige tweeling. Tot dit jaar, toen braken ze met Untouched eindelijk ook hier door. Dat dit niet hun meest geweldige nummer is (Het mag geen geheim zijn dat ik meer fan ben van hun debuutalbum) mag Nederland nu ook ervaren. Op nummer 5 van de Tipprade staat nu 4Ever, van hun debuutalbum uit 2005. Een veel frisser klinkend nummer dan Untouched, een van de betere nummers van The Veronica’s. Ik ben blij dat ze nu een beetje verder gaan doorbreken, want ik wil graag bij een optreden van ze zijn en als ze hier naamsbekendheid krijgen hebben we voor eind 2010 een optreden hier in Nederland. Mooi vooruitzicht.