Nederland is in rouw en diep verdriet. Na een goed zenuwslopende 2 uur is
het afgelopen. Er word gehuild door Kabouter Wesley, Bert klaagt over de
fouten van de scheidsrechter, maar de beste heeft wel gewonnen volgens hem.
Toch doet hij zijn zilvere plak meteen weer af. De buurman aan de overkant
heeft alle vlaggetjes en vlaggen al van de gevel en omringende palen en
paaltjes gerukt voor de beker ubrhaubt het veld op is. De straten zijn druk,
maar stil. Men gaat naar huis, in stilte. Geen getoeter van auto’s, geen
getoeter van vuvervela’s. Zelfs de oranje lampen van uitgeschakelde
verkeerslichten branden niet.
Nederland huilt. Nederland verloor. Nederland is even stil, de stilte voor
de storm van kritiek die over een paar uur los zal barsten. Want Nederland
baalt. Geen gratis stroom, de TomToms worden niet terugbetaald, de tv’s ook
niet. We zijn voorgelogen door een parkiet, en die inktvis had gelijk. Ze
beloofde net al een troostprijs, maar dat is toch anders, geen orale
bevrediging voor de 113.000 volgers van Bobbi Eden en collega’s.
En je zou het haast vergeten, maar ook geen goud. Maar dat is ondergeschikt
aan al het bovenstaande. Binnen een dag is al het oranje weer weg. Over een
maand zijn we uitgescholden over dit WK. En dan is alles gelukkig weer
normaal.
Fijne nacht.

PinPrint