(A.K.A. Vervolg op het vervolg op Het Vervolg)

Om te beginnen kreeg ik als tip dat ik mijn berichten iets vrolijker en grappiger moet maken. Dat gaat me vandaag niet lukken, want ik voel me om eerlijk en duidelijk te zijn vrij klote. Ik voel me nogal ziek eigenlijk. Mijn keel zit dicht met vies slijm, en ik heb verschrikkelijke keelpijn de hele dag als ik bijvoorbeeld slik. Volgens mijn lichaam is er een simpele oplossing; vooral gaan slikken. Mijn mond maakt de hele dag door speeksel aan waardoor ik wel moet slikken. Dat doet pijn, dus als het even kan loop ik de hele dag te roggelen in bakjes. ‘s Nachts gaat dat moeilijker, met als gevolg dat ik in mijn slaap slik, en wakker word van de pijn. Je begrijpt, ik slaap slecht.

Dat zaait dat de laatste dagen zo uit dat het waarschijnlijk ook in mijn hoofd zit, wat een voorhoofdsholte ontsteking tot gevolg heeft, waardoor ik verrek van de hoofdpijn, en het slijm in mijn keel slaat ook op mijn stem en ademhaling, waardoor ik net zo beroerd klink als dat ik me voel. Haperende ademhaling en een gekke stem, omdat ik nu ineens met een heel ander deel van mijn keel praat. Vroeger voorin mijn keel, nu meer naar achter, klinkt heel anders. En als ik ademhaal klink ik af en toe zoals de kindjes uit The Grudge. Aarhrhrhrh. Vooral ‘s ochtends klink ik als een zombie die net uit de zee komt gelopen, nog druk aan het gorgellen op zeewater. Goed, genoeg over dat, laten we eens een leuker onderwerp aansnijden, mijn meest recente bezoek aan het ziekenhuis.

Gister was het dan zo ver, een week na het laatste, minst fijne onderzoek met slangetjes en kleursloffen, mocht ik terug voor de uitslag. De foto’s die ze gemaakt hadden terwijl mijn blaas langzaam vol liep, en langzaam leeg geplast werd, hingen al al het bord bij de altijd vriendelijke arts. We hebben de foto’s samen bekeken en het was eigenlijk duidelijk wat er op te zien was, zwarte plekken op plaatsen waar dat absoluut te verwachten valt, en verder witte plekken waar het wit hoort te zijn. Met andere woorden, niks aan de hand.

Dus de beste man weet ook niet waar die vervelende ontstekingen vandaan komen, maar heeft nog wel twee vragen die hij de vorige keer vergeten was te vragen. Over soa’s en seksueel misbruik. Even denken, heb ik ooit gekke blaasjes gehad, of dat mijn tampeloeres erbij hing als een lekkende kraan. Rode knop, kwam er pus uit?

Ehm, nee… Mijn edele delen zijn altijd gezond geweest.

Seksueel misbruik dan? Iemand met het gore lef om mijn zaakje te betasten, of te gebruiken tegen mijn wil in?

Nee. Tenzij artsen die er camera’s en slangetjes in stoppen tellen, of artsen die hun vingers in je aars steken. Al die gaatjes zijn voor 1 richtingverkeer bedoelt, namelijk als uitgang voor vloeibaar spul aan de voorkant, en aan de achterkant voor spul dat meestal een vaste vorm heeft, maar soms ook vloeibaar… Hoe dan ook, niet voor naar binnen.

Dus misbruik, nee, maar die artsen mogen wat mij betreft wel een bekeuring krijgen voor rijden tegen de richting in.

Hoe dan ook, ik ben na de camera en de kleurstof nog geen moer verder. Ja, ik ben er nu even van af, maar voor hoe lang? Zoiets kondigt zich niet aan. Goed, het is elk jaar rond dezelfde tijd, maar wie zegt dat het zich daar aan houd? Na 2, 3 keer kan het zoiets hebben van ‘kom, laat ik hem morgen al eens gaan pesten’ en dan zit ik er weer mooi mee. Krijg ik antibiotica, is het meteen weer over, en na een tijdje helpt dat niet meer, want je raakt immuun ervoor. Moeten ze op zoek naar andere antibiotica, tot ik ook daar immuun voor ben. En de volgende keer dat zo’n infectie voorkomt kom ik weer in die achterlijke molen terecht. Weer die onderzoeken, weer 2 dagen niet normaal kunnen plassen, weer bloed wegvegen na het plassen. Ik heb er geen zin in.

Maar aan de andere kant, als het terug blijft komen en ze vinden de reden niet, kan ik over een paar jaar terug naar het ziekenhuis om mijn nier af te staan. Ik mag dan wel een orgaan donor zijn, maar dat is pas na mijn dood, dus tot die tijd wil ik die nier wel houden.

En dus, zit er niks anders op dan wachten. Wachten en hopen dat het niet terugkomt. Want het mag dan wel te bestrijden zijn met antibiotica, het kan niet door blijven gaan. ooit raak je immuun en dan mag je hopen dat andere antibiotica aanslaat. En zo niet, dat het dan over is als ze die rotte nier uit mijn lichaam hebben gehaald. Als het op die andere nier zou slaan daarna ben ik verder van huis, want ik weet niet of je kan leven zonder nieren.

Maar volgens de arts moet ik blij zijn dat ze niks kunnen vinden, dat het niet is wat hij dacht, want nu hoef ik niet geopereerd te worden, hoeft mijn nier niet ingespoten te worden.

Vind iemand het gek als ik liever wel die operatie had gehad, dat ik liever had gehad dat ze wel iets vonden zodat dat behandeld kan worden en ik er dan vanaf ben. Vind iemand het gek dat ik liever had gehad dat die behandelingen niet voor niets waren geweest. Behandelingen waarvan andere zeggen dat ik gek ben dat ik ze laat doen, en weer anderen zeggen dat ze me dapper vinden, omdat ze dat zelf niet aan zouden durven.

Ik liet me onderzoeken van binnen en van buiten, heb pijn doorstaan tijdens en ruim na de onderzoeken, en het is allemaal voor niks geweest.

Om het in smaakpolitie termen te zeggen, ik word hier helemaal niet blij van…