Lijdzaam heb ik toegekeken,
Hoe je uiteindelijk in mijn handen bent bezweken,
Hoe je oogjes langzaam dicht gingen,
En je licht begon te dimmen,
Hoe je moest vechten voor elke teug lucht die je nam,
Tot er uiteindelijk niets meer kwam.

Vlak voordat ik naar bed wou, keek ik nog even bij mijn ratten en dacht zowaar dat er eentje overleden was. Een snelle controle wees uit dat het niet het geval was, nog niet althans. Hij was hard op weg om dood te gaan, maar heeft nog lang gevochten voor zijn leven, en iedere keer dat ik dacht, nu is het over, bewoog hij weer op een manier dat ik dacht, nee, je red het nog wel, misschien had je het gewoon koud.

Uiteindelijk beduvel je alleen jezelf. De naamloze rat leek zelfs in no-time te zijn afgevallen na zijn smikkelplezier van vanmiddag, toen hij eens kattenbrokjes kreeg voor de verandering. Een paar uur lang heeft hij bij me gelegen, heb ik geprobeerd om hem warm te houden, misschien zou het leven dan weer terugkeren. En anders leek het me ook geen verkeerde plek om dood te gaan. Natuurlijk kun je een rat geen menselijke gevoelens aanmeten. Een hond of een kat nog wel, die kunnen het misschien nog wel waarderen dat je dat voor hem doet, dat er een mens bij is om hem bij te staan in zijn laatste momenten, maar een rat denkt gewoon aan doodgaan en daar houd het mee op. Maar goed, misschien hebben ratten onderling wel een band, dus heb ik hem uiteindelijk weer teruggelegd in zijn kooi, bij zijn broertje. Die snuffelde wat aan hem, en liep tactloos over hem heen. In enkele minuten tijd had hij nog de moeite genomen om uit zijn handdoek te klimmen en er naast te gaan liggen, en toen dacht ik echt dat het afgelopen was, maar hij leefde nog steeds. Als hij menselijker had geweest, had ik hem vast en zeker naar adem horen happen in mijn handen, zijn borstje ging althans flink tekeer. Zijn slap geworden lichaam had nog een paar stuiptrekkingen voor hij verder ging met ademhappen. Na 2,5 uur is het dan wel genoeg geweest, kon ik het niet meer aanzien en heb ik hem uit zijn lijden verlost. Voor een beestje van €12,50 bood hij nog dapper weerstand, vast instinctief want een echt fatsoenlijk leven om voor te vechten had hij niet meer in het vooruitzicht. En ergens is het toch ontzettend moeilijk, een beest vermoorden, ook al is het maar uit menselijkheid. Het valt niet te beschrijven wat je voelt en wat er door je heengaat als je zo’n beestje in je hand voelt sterven, ook nog min of meer door jou toedoen. Zonder die hand had hij misschien nog wel een paar uur geleefd. Dan wel als een astmatische rat met stuiptrekkingen, maar toch. Een heel apart gevoel en idee. Tijdens zijn laatste momenten heft hij definitief een naam gekregen.

De rat is dood, en we noemen hem Jerry, zijn broertje Ben. Uiteraard naar het ijsmerk met misschien wel het lekkerste ijs ter wereld.