Denk niet dat er veel mensen zijn die hebben gemerkt dat de site op blank stond. Alle recente stukken waren niet meer te lezen, en de pagina waar je nu naar kijkt was blanko. Dit had een simpele reden. Ik heb Ieniemienie er mee gekwetst.

Misschien dat ik daar niet helemaal duidelijk over ben geweest. Ik heb misschien grove dingen geschreven, en ik zal de dingen die ik heb gezegd ook niet vriendelijk hebben gezegd. En dat is misschien fout van me, maar ik kon niet anders. Ik was boos, vooral op mezelf, dat ik zulke domme fouten heb gemaakt in mijn tijd met Ieniemienie, en ook erna. Ik heb niemand ermee willen kwetsen, het is alleen hoe ik het ervaarde. En ik ervaarde het als een rot tijd, dus het kwam er ook wat rottig uit. Maar ik heb nooit bewust iemand ermee willen kwetsen. Ik maak al jaren websites, en al jaren geef ik mijn persoonlijke kijk op dingen via het internet, via mijn sites. Nooit heb ik iemand willen kwetsen, en nu ook niet. En zeker Ieniemienie niet.

Iedereen die me de laatste paar dagen heeft gesproken, weet dat ik haar ook niet wou kwetsen, iedereen die mij heeft gesproken weet dat ik er kapot van was, radeloos en wanhopig, kapot door het ‘feit’ dat ik haar kwijt ben. (Inderdaad tussen aanhalingstekens, kom ik zo op terug). Ik voelde me er ziek en radeloos door, kon slecht slapen waardoor ik me ook overdag, als ik niet aan haar dacht, me beroerd voelde, zodat ik alsnog aan haar werd herinnerd. Maar ik hou van haar, nog steeds, en nog altijd voor de volle 200%. Maar sommige dingen zijn wel veranderd in deze relatie, als het nog een relatie word. Ik ben wakker geschut, terug op aarde, weg uit de zevende hemel. Ik weet dat ik op moet passen, zuinig op haar moet zijn, dat ik aan een relatie moet werken. Maar het meest van allemaal, ik moet haar vertrouwen en ik moet mezelf zijn. En dat heeft in mijn geval direct met elkaar te maken, en met de reden dat het nu ‘over’ is. Als ik haar volledig had vertrouwd, had ik niet, of minder, bang geweest om haar te verliezen. Had ik niet of minder bang daarvoor geweest, had ik niet altijd meningsverschillen ontweken, en had ik mezelf geweest. Had ik mezelf geweest, had ik haar waarschijnlijk niet kwijtgeraakt.

Dus omdat ik bang was om haar kwijt te raken, ben ik haar kwijtgeraakt.

Hoe bedoel je ingewikkeld… Maar vergelijk het maar met je nieuwe auto, als je paniekerig gaat rijden, bang om hem te beschadigen, rijd je je nieuwe wagen waarschijnlijk binnen een week total loss. Bij mij duurde het 7 maanden voor ik de eerste botsing kreeg in deze relatie. Dus Marc rijd niet meer paniekerig, maar sjeest relaxed door het leven. Althans, dat is het voornemen.

Gaan we die aanhalingstekens maar eens verklaren. Want nu lijkt het net alsof ik denk dat er nog een kans is. Nou, om eerlijk te zijn, ja. Op dit moment denk ik dat er wel een kans is dat het nog goed komt. Heb haar gister gesproken, tegen de regels in, maar ze was zichtbaar kapot. Bleek dat het door mijn stuk van gister komt, dus dat ga ik zo ook even rechtzetten. Maar heb haar gesproken aan de telefoon en op Msn, we hebben het een en ander besproken, gelachen en uitgepraat. Afgesproken dat we elkaar nog even niet spreken verder, want ze is er nog steeds niet helemaal uit wat ze voor me voelt enzo. Maar we hadden het gezellig, en de stap naar weer contact leggen is hopelijk een stuk kleiner geworden. Vandaag heeft ze mijn telefoon een paar keer over laten gaan. Dat was altijd een teken van ‘ik mis je’… Dus wie weet…

Marc staat er in ieder geval weer positiever tegen aan.

Dan het stuk van gister even ophelderen, en van de laatste paar dagen. Ik ben overgekomen alsof ik niet meer gaf om hoe zij over bepaalde dingen denkt. Zoals dat ik naar Ellens verjaardag ga, en blijf slapen. Zo heb ik het niet bedoeld, en iedereen heeft toch op z’n minst het vermoeden dat ik er wel om geef als ze het niet leuk vind. Maar hoewel ik me er dan misschien rot over voel, ik ga wel. Ik ben het Ellen en Marloes verschuldigd, ik heb het beloofd, en ik heb het ook nodig. Ik wil de meiden die me door dik en dun hebben gesteund persoonlijk bedanken voor alles. En ik heb ze mijn engeltjes genoemd inderdaad, en dat zijn het ook. Ze hebben me op een geweldige manier geholpen met het verwerken van mijn gevoelens. Maar Ieniemienie is ** Weggevallen door de Zoetsappige Censuur **.

Over wat ik over haar ‘ongevoeligheid’ heb gezegd. Ik ervaarde het alsof ze er niets om gaf hoe ik me voelde, maar denk wel dat ze ermee zat. Maar ze had haar eigen problemen met de situatie, en haar gevoelens zijn een puinhoop, ze weet niet meer wat ze voor me voelt enz… Dan is het van mijn kant misschien flauw om steun of gevoelens van haar kant te verwachten. Maar ik hoopte er zo erg op…

Dat ze moet vechten om me terug te krijgen, is ook ietsje overdreven. Ik zou graag eens zien dat er een beetje moeite voor me gedaan word, dat iemand voor me vecht, me overwint. Maar ik weet ook dat Ieniemienie niet zo is, die kan dat misschien niet, niet op de manier dat ik zou willen zien. En dat geeft niet, echt niet, ze kan me op haar eigen manier terugkrijgen.

Want ze vecht al voor me, doet al moeite voor me. Ze denkt er over na wat ze voor me voelt, en geeft het in ieder geval niet meteen op, ookal liet ik het vaak zo overkomen, dat het definitief over was, dat die tijd die we samen hadden te snel was weg gegooid en ik te snel gedumpt. En zo voel ik het wel een beetje, ik had het liever op mijn manier geprobeerd, kijken of we bij elkaar passen zonder het eerst uit te maken. Maar goed, er is geen weg meer terug, we did it her way, en ze heeft me in ieder geval nog niet helemaal opgegeven, dus er is nog hoop.

Als iemand vragen of opmerkingen heeft, mail ze me dan.

Ik ga even een kort slaapje doen, ik ben kapot.