Wat valt er te zeggen als alles al eens gezegd eens, hoe erg ik je mis, hoe vaak ik aan je denk. Het is al jaren hetzelfde ritueel. Ik heb weer naar je foto’s gekeken, weer onze vader’s dagboek van je laatste dagen gelezen, en zit weer te huilen. En straks ga ik vast en zeker weer tegen je praten, zoals ik het laatste jaar wel vaker heb gedaan. Hoe ouder ik word, hoe meer ik erbij stil ga staan. Gister nog vroeg ik me af hoe je eruit zou zien nu. 21 jaar alweer, je had nu volwassen geweest.
Ik had kunnen vertellen dat ik op mezelf woon en dat ik een nieuwe vriendin heb, maar ik geloof graag dat je het al weet, dat je me nauwlettend in de gaten houd van boven, samen met opa. Ik mis jullie echt vreselijk.
Ik voel me niet voldaan, niet nu en niet al die keren dat ik aan je denk. Ik wil zoveel zeggen maar uiteindelijk val ik dan meestal in een rust van het uitputtende huilen. Een rust waarin alles rustig en kalm is, maar vooral leeg. Elke dag dacht ik al aan je, en nu helemaal nu je vereeuwigd op mijn huid bent. Er zijn mensen die het vreemd vinden, en die mensen vind ik vreemd. Mensen die vragen of mijn vriendin het er niet moeilijk mee heeft, niet vreemd of raar vind dat er een naam op mijn lichaam staat die niet van haar is. Ik geloof eerlijk waar niet dat dat zo is, ze is vol begrip voor alles, en dat kun je niet van sommige andere exen zeggen. Ik wou alleen dat ze hier was om me te troosten. Gewoon een keertje dat ik niet alleen ben met mijn verdriet om jou. Of misschien is het wel goed zo, een momentje van ons samen. Ik weet het echt niet Chantal, de hele situatie blijft moeilijk en onduidelijk en wat ik ook doe, ik voel me er niet goed bij, niets lijkt goed genoeg. Ik zou mijn huis kunnen behangen met je foto’s en overal kaarsjes voor je aansteken en nog doe ik niet genoeg om de gedachte, herinnering kun je het niet noemen, aan jou levend te houden. En misschien heeft dat wel een onbewuste reden. Komt de voldoening pas als alles over is, als ik mijn leven heb geleefd en bij je ben.
Het klinkt zo rot, egoïstisch. Als ik mijn leven heb geleefd, terwijl jij dat recht maar 3 maanden had, en dan nog niet eens écht. Gebonden aan een bedje, aan machines, omdat mensen die ervoor geleerd hadden iets verkeerd deden. Zelfs nu kan ik me er nog boos om maken.
Als je maar weet dat elke dag dat ik leef, jij leeft. In mij, maar ook in pappa, mamma en zelfs Jay.
Ik hou van je, en natuurlijk van opa. En ik mis jullie verschrikkelijk. Ik spreek jullie snel, heel snel.
Kus en knuffel
