Het is half 2, in de nacht, maar kan niet slapen. Er moeten gewoon wat zaken uit mijn systeem, en dat lukt het best door het van me af te schrijven denk ik, eerder kan ik echt niet slapen. En dat terwijl ik eigenlijk best moe hoor te zijn. Vorige week de laatste week werken gehad, elke dag vroeg je bed uit, en omdat je je vriendin toch wil spreken en daarna wat wil lezen, vrij laat erin, en dan op je vrije zondag weer vroeg in de trein om rond 11 uur in Brabant te zijn. Rond 11 uur, dus half 11, omdat ik bijna altijd een trein mis, en als dat gebeurd en ik de volgende neem, ben ik in ieder geval niet zo ontzettend laat. Gelukkig was ik gewoon een half uur te vroeg op mijn eind bestemming.Deze zondag was het dan zover, eindelijk mocht ik bij Ieniemienie blijven slapen. Het was nog beter als verwacht. Ieniemienie is de laatste paar afspraken echt veranderd, ze zegt zelf dat ze aan het loskomen is. Niet gek ook, als je bekijkt dat ik haar eerste serieuse vriendje ben. Ik lees soms de Cu2 van mensen, met van die standaard vragenlijsten. Vraag 82, “Het beste gevoel ter wereld:” word standaard ingevuld met verliefd zijn, op bijna elk Cu2 profiel dat mijn neus voorbij gaat. Moet toegeven, dat mijn Cu2 precies zo’n antwoord had. Maar echt, voor mij is er geen beter gevoel dan **Zoetsappig Censuur**. Ronduit heerlijk.

Hele weekend weinig gedaan. Zoals gezegd, films gekeken, heel toepasselijk en passend bij mijn stemming, romantische films zoals de Titanic, achter de computer gezeten, eten gemaakt, heerlijke spaghetti, vandaag patat met schnitzels. Heb echt een ontzettend leuk weekend gehad. Echt op en top genoten.

Maar toch een donkere wolk voor het zonnetje dat mijn dagen zo vrolijk en zonnig maakte….

Eerste dag van mijn logeerpartijtje bij Ieniemienie, een sms van Kevin, een goede vriend. Hij en zijn vriendin zijn om half 5 wakker gebeld met het rot nieuws dat de moeder van zijn vriendin helaas bezweken is aan de gevolgen van kanker, na een strijd van 2 jaar. Ik heb niet echt een band met zijn vriendin, spreek haar niet vaak, hoewel ik het best goed met haar kan vinden als ik haar in het echt spreek. Maar toch, het raakt me. En dieper dan ik had verwacht. Ik wist dat het er aan zat te komen, de dag voor ik naar Ieniemienie ging, en dus ook de dag voor het smsje, was ik nog bij Kevin en zijn vriendin, die tijdelijk daar woont zodat haar zus thuis in alle stilte haar verdriet kon verwerken als pa de wacht hield op het ziekenhuis. Heb je het over die vrouw in Amerika die na zoveel jaar in coma te hebben gelegen eindelijk dood mag gaan, iets dat ze naar mijn idee allang had moeten zijn. Klinkt misschien rot zoals ik het zeg, maar die vrouw was niet meer dan een kasplant. Ze reageerde nog op bepaalde dingen, maar dat was het dan wel. Blijkt haar moeder ook in coma te liggen. Oeps, pijnlijk. Dus ik was erop voorbereid. Tenminste, dat had ik geweest, als ik me er op voor had bereid. Maar zoals ik al zei, ik ken haar niet zo heel erg goed, dus waarom voorbereiden? Het ene moment heb je het over die moeder, nog geen 9 uur later is de bewuste vrouw overleden. Het raakt me harder dan gedacht. En toen ik vandaag scheerschuim en scheermesjes ging kopen met Ieniemienie, en ik bij de kassa een collectebus zag staan van de Kankerbestrijding, bedoeld voor je klein geld, heb ik ook precies dat gedaan. Mijn portemonnee getrokken en al het kleingeld dat er in zat, of het nou 5 cent muntjes waren of 50 cent, vanalles zat er bij, alles ging in die bus. Haar moeder heb ik er niet mee gered, maar wie weet wiens moeder er mede dankzij mijn kleingeld een behandeling krijgt waardoor ze nog jaren kan leven. En ik voel de wrange neiging om al het kleingeld dat ik heb, wat al snel oploopt tot de tientallen euro’s denk ik, aan zo’n stichting te geven.

Ik heb weer een lesje geleerd. Ook al zweef je ergens hoog in de zevende hemel uit pure verliefdheid en geluk, het bericht dat een dierbare van een toch wel goede kennis is overleden, slingert je weer keihard op de grond, terug in de realiteit. En hoewel het geen enorm harde val was, omdat ik niet zo’n hele hechte band heb met die meid, heb ik toch ook een schaafwond opgelopen bij het neerkomen. Gelukkig heeft het mijn weekend en logeerfeest niet verziekt, maar als je zo stil in je bed ligt, en toch al gevoelig, zelfs verdrietig, bent dat je weer thuis bent, honderden kilometers van de plaats waar je vriendin in bed ligt, en dus honderden kilometers van waar je wil zijn, als je toch al emotioneel bent, sluipt het er toch in. Ga je toch nadenken over het leven.

En dus koester ik wat ik heb, en wie ik heb, ben ik blij met mijn leven zoals het is, en ga ik morgen weer op bezoek bij een collega in het ziekenhuis die aan de beterende hand is na een tweetal beroertes.

Maar mijn leven gaat door, op dezelfde weg, op dezelfde manier, maar dan alerter.

Wat moet ik anders?

Oudere Reacties:

<Kevin> behoorlijk rakend berichtje marco.. en bedankt dat jhe toch zoveel medeleven heb.. helaas ist inmiddels alweer uit me marijna.. maar jha.. viel weinig meer aan te redde..
[ 2005.08.16 19:45 ]

 

<lijntje> je kenniej anders dan gwoon door gaan broertje
[ 2005.07.26 20:17 ]