Laat ik beginnen met het feit dat het geweldig goed gaat met mij en Miss Piggy. We rennen af op de 5 maanden samen en naar de volgende ervaring in mijn jonge leven, samenwonen. Als alles volgens plan gaat, beginnen we dit jaar nog met de inboedel inslaan en opknappen, en kunnen we er begin volgend jaar al wonen. Kijk, daar word je vrolijk van. Daarna nog verloven, trouwen en kinderen op de ToDo lijst. Niet noodzakelijk in die volgorde. 
Waar ik ook vrolijk van word is het afsluiten van Blue Man Group. Voor de derde maal op rij ben ik naar Amsterdam gegaan om naar de show te kijken. Het blijft iedere keer een geweldige show, en ook al zaten we nu voor de verandering eens helemaal achteraan, achter mensen voor wie het allemaal een beetje te min was, en ondanks het feit dat de show een beetje in de soep liep doordat er dingen uitliepen en overgeslagen moest worden, was het ronduit geweldig. Vooral dat stel voor ons was geweldig. Op een gegeven moment komt er van achter in de zaal crêpepapier naar beneden van grote rollen, en dat moet dus naar voor in de zaal doorgegeven worden. Dat was toch zeker te min voor dat stel. Geweldige was dat de mensen achter ons het opspaarde, zodat we grote bergen tegelijk over ons heen kregen, die natuurlijk in de nek van dat stel terecht kwamen. Heerlijk om met je bekakte houding naar zo’n show te gaan. Ga dan lekker naar een klassiek concert ofzo.
Minder fijn was het feit dat ik alweer 2 keer naar het ziekenhuis ben geweest. Niet voor tampeloeres onderzoek, maar voor mijn bloedneuzen. Na 3 jaar vol bloedneuzen, altijd uit rechter neusgat, op de meest vervelende momenten zoals ‘s nachts en vaak spontaan, ben ik ermee naar de huisarts gegaan. 3 jaar terug belande ik met zo’n bloedneus in het ziekenhuis, omdat het bleef bloeden en niet meer ophield. Omdat mijn vader toen net zijn gezicht had laten laseren, moest ik toen in m’n eentje naar de eerste hulp, dus op de fiets, met een bloedend neusgat, waar een prop watten en een pleister omheen en in zat. Toen konden ze niks zien door al het bloed, en kreeg ik zalf mee. Na 3 jaar zalf bleek er gewoon niet tegenop te smeren en werd het laatste tijd weer erger, en moest ik zelfs tampons bij me gaan dragen om snel in mijn neus te doen. Aangezien zo’n super tampon ten eerste niet de bedoeling is en ten tweede mijn neus zowat brak, zo erg zwollen ze op door de hoeveelheden bloed die erin opgezogen werden, werd het toch echt tijd om door de huisarts doorverwezen te worden naar de KNO arts.
De eerste afspraak daar dacht ik gelijk geholpen te gaan worden, maar nee. De behandelend arts moest eerst kijken, toen moest ik wachten tot hij assistentie kreeg van zijn supervisor, en gingen ze samen kijken. Klemmetje, lampje, en ja hoor, met een camera mijn neus in, wat mij deed terugdenken aan het tampeloeres onderzoek… Hoor hoe de supervisor mij in een studieobject omdoopt, “kijk, dit is dit en dat, en als je verder gaat zie je dat” en ondertussen gaat die camera steeds dieper mijn neus in. Ondertussen overleggen ze over wat ze kunnen doen, met veel dure praat en moeilijke woorden kwam het er op neer dat ze weinig vertrouwen hadden in adertjes dichtbranden met vloeistof. Waarschijnlijk niet doorhebbend dat ik ze had begrepen kreeg ik de keus, met vloeistof of een soort soldeerapparaat, wat permanenter is. Nouja, doe maar met die soldeerbout dan. Hij uitleggen hoe dat gaat, met een verdovende injectie enzo… Nouja goed, doe maar dan. Ja, is nu alleen geen tijd meer voor, kom volgende week maar terug. Verdomme, nog een week bloedneuzen.
Gister was het een week verder, en mocht ik mijn neus adertjes lekker dicht laten solderen. Omdat ik van de huisarts niet alleen mocht, reisde ik met mijn moeder af naar het ziekenhuis, waar hij eerst nog even keek, toen zijn wattenslierten prepareerde met verdovende vloeistof, die in mijn neus propte en me een kwartier in de wachtruimte zette om in te laten werken. Zit je dan, op de gang, met een dot watten in je neus, waar op een gegeven moment nog vloeistof uit begint te lopen ook. Toen ik dan eindelijk in die stoel lag, voelde ik gelukkig die verdovende injectie ook niet meer. De inmiddels gearriveerde assistentie gaf me een metalen staaf in handen, die mijn aarde bleek te zijn. Als ik die los zou laten zou ik waarschijnlijk een recht omhoog staand kapsel hebben en licht geven, kortom, mijn neus ging dicht gebrand worden met stroom, meer een lasapparaat in mijn neus dus. 1 van die tikken voelde ik dan wel, voor de rest had ik er geen last van, behalve dat mijn neusvleugel links tintelde en het verschrikkelijk stonk. Verbrand mensenvlees ruikt vies. Het is maar dat je het weet.
Na een paar knetterende minuten stond ik weer buiten de behandelkamer, en ondertussen was mijn neus verdoofd, mijn lip, mijn keel en zelfs mijn tanden. Die verdovende vloeistof was natuurlijk achterin mijn keel gelopen toen ik met mijn hoofd achterover zat toen hij die watten erin propte. Weg gevoel in je keel. Tijdens dat kwartier inwerken liep er iets uit mijn neus. Welkom tintelende lip. Terwijl ik met mijn moeder over straat liep, verspreide het verdoofde gevoel zich langzaam van hoektand naar hoektand en alles wat er aan de bovenkant tussen zat. Maar gelukkig voelde ik mijn neus ook niet.
Nu voel ik mijn neus wel, en het voelt precies zoals het is. Verbrand. Maar zolang het bloed er niet meer uit stroomt in de toekomst, ben ik een gelukkig mens.
Tot slot terug naar 11 September. Nee, ik ben je niet vergeten Chantal. Dit jaar heb ik je 20e verjaardag in stilte gevierd, en was het een vrolijke dag door omstandigheden waar je zelf vast ook blij mee bent. Je grote broer denkt aan je, en volgend jaar ga je gewoon mee mijn nieuwe leven in. En nu ga ik doen wat ik ieder jaar doe. Lezen, foto’s kijken en huilen.
