Was het laatste dat er van me werd vernomen hier het feit dat ik aan het verhuizen was en dáár weer voor de vooruitzichten voor 2008. Tot nu toe is het aardig uitgekomen, qua onzin over Knut de mislukte ijsbeer zeker. Verder in de vooruitzichten het vooruitzicht op een eigen huisje. Nou, daar zit ik nu middenin.

Het is ondertussen April, dus ik ben hier al een ruime maand druk aan het wonen. Voor het zover was eerst nog weekend weg geweest naar Zandvoort met Marjolijn en haar ouders, zus en zwager. Het is een bonte verzameling aan foto’s geworden, laten we het daar maar op houden. Verder de eerste maanden van het jaar druk bezig geweest met inrichten en opknappen. Uiteindelijk toch besloten de muren een ander kleurtje te geven, iets dat meer past bij mijn besmettelijke witte bank en poefen. Jawel, witte muren, maar dan een ander tintje. Erg mooi gelukt. Op een gegeven moment was ik hier elke avond zowat aan het ‘klussen’ en soms deed ik gewoon echt niks, maar was ik hier gewoon aanwezig. Beetje inburgeren in mijn eigen huis, laptop erbij, lekker internetten vanuit een huiskamer die naar verf rook. Zus Marjolijn was zo lief om een keer te komen en te helpen met schoonmaken van de keuken en wat keuken apparatuur. Zo was de eerste afwas aan de beurt, mijn servies voor 9 personen uit de dozen, door een sopje en afgedroogd de kast in. En dat terwijl beide druk aan de sms waren. Ik had toen namelijk net Het Paardenmeisje A.K.A. Serpentina als vriendin en had met mijn domme hoofd gezegd haar nog minstens 50 smsjes te sturen die dag. Dat heb ik overigens niet gehaald.

Dan het verhuizen, dat was ook een verhaal apart. Het inpakken van spullen begon, zoals gebruikelijk van mij, pas op het allerlaatste moment. Alles overzichtelijk in verhuisdozen gooien is nog best lastig, en het dan met een personenwagen van Kevin vervoeren is ook passen en meten. En de weg vinden in Leiden, stad der eenrichtingswegen en parkeervergunningen is ook geen pretje. Uiteindelijk wel gelukt en had ik die eerste dag meteen een housewarmings party hier, Kevin met zijn altijd gezellige aanhang Natas, Dimitri en nog een gozer waren er om me te helpen de chips en bier die ingeslagen waren te verorberen.

De weken erna, en nu nog, zijn er dan van die kleine rot klusjes. Neem bijvoorbeeld het bed. Je gaat naar de winkel, ziet daar een bed die je wel aanspreekt. Alleen is het een setprijs, als je alles los moet kopen ben je duurder uit. Alleen, de matrassen en lattenbodems die erbij zitten wil ik niet, ik wil echte lattenbodems, niet een paar latjes op een rol, en echte matrassen, pocketvering en niet schuimrubber. Volgens die jongen moest dat wel kunnen, om een andere lattenbodem en matras erin te krijgen. Dus die set wil ik niet. Uiteindelijk is die set helemaal ontleed door de vriendelijke meneer en maakte hij nog een fout waardoor alles helemaal goedkoop werd. Uiteindelijk is alles thuisbezorgd en gaan we het bed in elkaar zetten. Dat ging op zich nog wel, alleen beetje blaren op de handen van de schroevendraaier, maar daar komt het probleem al, een echte lattenbodem is hoger dan een rolbodem, dus het hele zooitje komt hoger en de matrassen liggen dus boven de ombouw. Ik heb het een tijdje geprobeerd, maar de matrassen schuiven van elkaar weg, zodat ik elke morgen wakker werd op een lattenbodem, met links en rechts naast me een matras. Niet handig dus, dus verbouwen die boel. Ik uit werk naar de bouwmarkt, spullen halen. ‘s Avonds met mijn vader aan de slag. En ja hoor, de spullen zijn toch te kort. Ik als een gek op de fiets naar de bouwmarkt om te ruilen. Moest snel fietsen, dus buiten adem en met het zweet in mijn bilspleet kom ik daar aan. Alle spullen geruild en nieuwe gezocht, aan de kassa… Ja stop maar mevrouw, mijn portemonnee ligt nog thuis. Die zat nog in mijn werkbroek, want in mijn werkkleding had ik diezelfde middag de spullen gehaald. Ik thuis, bleek het maar goed dat ik die spullen niet mee had genomen, anders had ik nog een keer terug gekund. De manier die we bedacht hadden ging namelijk toch niet zoals verwacht, kwam mijn vader achter terwijl ik weg was. Ik moest op werk zelf maar even wat dingen maken, haalde hij de overige benodigde spullen. Samen alles in elkaar gezet en verbouwd, en nu slaap ik als een koning in mijn mooie bedje.

De was, nog zoiets. Ik alle spullen halen in de supermarkt, wasmiddel, wasverzachter, weet ik toch zeker niet hoeveel wasmiddel er in moet en op welke stand die wasmachine moet. Ik zo’n doseerbol bestellen, maar dat duurt wel een paar weken, dat gratis ding moest uit Zwitserland komen. Dus al mijn gewassen kleding stonken naar wasmiddel, want ik had er veel te veel in gedaan. Maar dat is te overzien. Dan de strijk. Moet je eens proberen voor de eerste keer. Op zich ging het wel, ware het niet dat de strijkbout al een halfjaar droog stond. Mijn net gewassen goed zat dus onder de bruine korrels. Gelukkig gingen die er vrij makkelijk af. Aangezien ik nu al een hekel aan de was en de strijk heb, was gister de 2e keer dat ik het zelf ging proberen. En ja hoor, bruine vegen door die stomme bout. Meteen ingeruild voor een ander bij mijn moeder.

Boodschappen, ook een ramp. Ten eerste ben ik vaak genoeg in de supermarkt geweest, maar nooit voor de dagelijkse benodigdheden. Dus is het een ramp om alles te vinden. En mijn timing is ook bijzonder slecht. Ik vergeet de boodschappen te doen. Zo at ik vanmiddag tosti’s. Lekker, maar nou is er geen brood voor morgen op werk. Gelukkig is de AH ook op zondag open, maar die had, maar natuurlijk, weer geen brood meer. Morgen op werk eet ik dus krentenbollen.

Home cinema set. Duurde ook een eeuwigheid voor ik de moeite heb genomen om die aan te sluiten. Ik met mijn vader kabelgootjes opgehangen. Laten die stomme dingen toch mooi los. Leuke uitvinding, met plak strippen, maar die blijven dus niet plakken. kan ik met spijkertjes vastzetten, maar die heb ik niet in huis, of met een lijntje kit, maar ik heb wel kit maar geen kitspuit in huis. Schiet dus ook niet op.

Eigenlijk kan ik mezelf nergens toe zetten nu ik hier woon. Het is dus nog altijd een troep volgens sommige. Als ik thuis kom heb ik weinig zin meer om iets te doen, en in het weekend ben ik weg naar Serpentina. Ondertussen ken ik Amsterdam zowat op mijn duimpje. Ik was er al een aantal keer geweest natuurlijk dus wist al een beetje de weg, maar nu raak ik meer en meer vertrouwd in de stad daar. Heerlijk hangen op de dam of rondlopen door de Kalverstraat en omgeving. Voel me echt thuis in Amsterdam, zeker met Serpentina bij me.

Serpentina… Ze heeft en hoop stof doen opwaaien, bij een aantal van mijn exen, die ze flink de waarheid heeft verteld, maar ook zeker bij mij. Ik kan met een gerust hart en eerlijk zeggen dat het nooit mijn bedoeling is geweest om haar te verleiden ofzo, en dat heb ik ook niet bewust gedaan. Ik heb haar als een goede vriend gesteund en haar verhaal aangehoord, en het raakte me meer dan verwacht. Marc was onbewust verliefd geworden. Sinds die dag zijn we nu bijna 2 maanden verder. Ik heb geleerd van mijn fouten met mijn exen, ik laat me niet meer bedonderen of over me heen lopen, en heb altijd een mening gehad, maar steek die niet meer onder stoelen of banken. Ik voel niet langer de behoefte om mijn mening voor me te houden om ruzie te voorkomen. En dat is ook niet nodig, Serpentina begrijpt me, voelt me aan, en ik hoef haar niet te vertellen als er wat is, want dat weet ze dan al. Noem het een zesde zintuig, maar ze voelt me moeiteloos aan. Ik ervaar bij Serpentina een veel vertrouwder gevoel dan bij Ieniemienie, maar zeker ook Miss Piggy, voel ik me specialer en ze begrijpt me zonder woorden, voelt me aan. En dat is bij Ieniemienie en Miss Piggy een reden geweest om me te dumpen, ik zou te stil zijn en niet goed zeggen of laten merken dat er iets is of wat er is. Ik heb niet het gevoel dat die moeite deden om zich in me te verdiepen op dat gebied of om me te begrijpen. Serpentina hoef ik niks te vertellen, ze weet gelijk dat er iets is zonder dat ik het zeg. Of het het nou in real-life is, of aan de telefoon, of zelfs op MSN, ze merkt aan me dat er wat is en ze is er voor me. En ondanks dat ik het niet hoef te vertellen als er iets is, maakt het me wel makkelijker om te vertellen wat er is. Ontkennen kan toch niet, en ik voel me alsof ze me beter begrijpt dan wie dan ook, en dat maakt het makkelijker. En zeker omdat ik voel dat ze moeite doet om me te begrijpen, is het makkelijker om dingen te vertellen, ondanks dat het helemaal niet hoeft. Gecombineerd met verschillende andere eigenschappen zoals haar gevoel voor humor, dezelfde aanhankelijkheids factor als ik heb, en het gevoel van innerlijke rust die ze me geeft, dat en veel meer eigenschappen die te moeilijk zijn om te verwoorden maar geweldig zijn om te ervaren en te voelen, maken haar tot een juweeltje in mijn leven. Ik ben er van overtuigd dat het een lange voorspoedige reis gaat worden met haar.

En daarmee sluit ik, vanuit mijn nieuwe huis, nieuwe leven met een nieuwe vriendin dit nieuwe stukje van 2008 af. Vanuit de troep die het nu is zal ik wat vaker wat van me laten horen.