Kleine Uk, zorg dat je elke dag waardeert en leeft alsof er geen morgen is. Geniet van je jeugd, zolang je nog jeugdig bent.

Als ‘misschien ooit’ aankomend vader sta ik voor een dilemma. Aan de ene kant, blijf  alsjeblieft jong en onschuldig, zonder het besef van de rotte dingen in de wereld, en nare ervaringen als liefdesverdriet en het ouder zien worden van mensen om je heen, tot ze je ontvallen.
Aan de andere kant, als je er eenmaal bent, wil ik je zien opgroeien en de leuke dingen van het ouder worden zien ontdekken. Al twijfel ik vandaag de dag wel steeds meer aan de wereld waarin je dan moet opgroeien, maar dat is een verhaal voor later.

Voor nu wil ik het even hebben over dat proces van ouder worden. Nu ik 31 jaar oud ben, ga ik het ineens merken. De jaren zijn erin geslopen. Het verval is begonnen…

Dingen waaraan je zou kunnen merken dat je ouder word, zou het teruglopende zicht kunnen zijn. Helaas was dat voor mij niet zo’n goede pijler, want ik zat nog op de basisschool toen mijn zicht wat slecht leek en ik bijziend bleek te zijn.
Naar mijn idee begon mijn haargrens zich wel erg vroeg terug te trekken. Niet direct een teken dat ik oud begon te worden, gewoon een erfelijke kwestie. Ik werd óf jong grijs, óf jong kaler. Het werd optie twee. Ik moet wel zeggen dat het de laatste jaren toch op begon te vallen dat mijn haren doorzichtig leken te worden op foto’s. Ondanks het feit dat ik nog wel een gemillimeterd kapsel had, viel het nauwelijks te zien op foto’s.

Niet mijn hoofd, maar het had het zomaar kunnen zijn…

En nu ik eenmaal ben begonnen met het kammen van mijn haar met een scheermes, valt het op dat op sommige plaatsen het haar nooit meer terugkomt. Dat in combinatie met het feit dat de resterende haren binnen een dag alweer de kop op steken, betekent eigenlijk dat ik mijn eigen graf heb gegraven en verplicht om de paar dagen ‘het gras te maaien’.


Slijtage aan lijf en ledematen zou een indicatie kunnen zijn, maar ook daar was ik vroeg bij. Ik zat nog op de middelbare school toen ik voor het eerst geopereerd ging worden voor een kwaal waar ik te jong voor was volgens de chirurg. Maar toen hij de betreffende duim toch maar open had gehaald, moest hij toch bekennen dat er inderdaad wel sprake was van een probleem. Overigens is de dochter van een collega inmiddels ook geholpen aan zo’n kwaal, en die was op dat moment zeker 15 jaar jonger dan ik op het moment van de operatie was. Maar dat terzijde.

Inmiddels ben ik 3 soortgelijke operaties verder aan de andere hand, en lijkt de slijtage onherstelbaar. Noem het artrose of artritis, slijtage of beschadiging, maar er valt weinig meer te maken van mijn linkerhand. Sterker nog, na elke operatie werden de klachten erger of in ieder geval niet minder. Dat de ingrijpende reconstructie van mijn linker pols, waar het een en ander opnieuw vastgezet moest worden omdat het los was gelaten en mijn pols niet goed bij elkaar hield, weinig positief resultaat heeft gehad, is een slechte voorbode voor mijn rechter pols, waar ook al weken een pijntje zit die maar niet weg wil. Nadat de afgelopen week een vrij zware werkweek was met veel roterende bewegingen voor mijn polsen, ben ik na een weekend rust nog niet van de pijn af. En raad eens waar de aankomende werkweek mee verder gegaan moet worden…

Rust. Dat is een noodzaak geworden die ik vroeger toch minder nodig leek te hebben. Toen ik de toekomstige 9maandentaxi leerde kennen, hebben we de hele nacht doorgepraat. Toen ben ik gaan werken de hele dag, om weer een nacht door te praten met haar. Dat soort ongein hoef ik nu niet te proberen. Lijf en ledematen hebben ook hun nachtrust nodig, en iets als spierpijn of kramp komt veel sneller om de hoek kijken bij werkzaamheden in moeilijke houdingen. Er waren tijden dat ik werd ingezet om in nauwe ruimtes te werken in gekke houdingen. Nu lukt dat niet zo makkelijk meer. Ook omdat ik vroeger een ton kon eten zonder aan te komen, maar nu mag ik mijn streefgewicht steeds hoger instellen en ben ik een goede 10 kilo zwaarder dan het maximaal haalbare met een diëtiste 5 jaar geleden was. Soms, heel soms, lijkt er zelfs een buikje te zien. Desondanks blijf ik wel stabiel als ik lekker zoveel eet als ik wil, alleen is mijn stabiele gewicht 10 kilo meer dan 5 jaar geleden.

Op vrij jonge leeftijd had ik een ervaring die ik nooit zou vergeten. Op de basisschool, ergens groep 4 of 5, werd ik ineens blind. Ik zag werkelijk van de ene op de andere seconde niets meer. Gelukkig was ik een lastige leerling en zat ik vrijwel altijd vooraan in de klas omdat ik anders niets deed in de klas, en stond ik, op de tast, al vrij snel bij de juf aan het bureau. Gelukkig was er maar 1 wachtende voor me die zijn sommen uitgelegd kreeg van de juf, en was ik snel aan de beurt. De juf begreep me meteen toen ik zei dat ik niets anders dan zwart zag en belde mijn vader. Hun vermoeden was een licht gevalletje migraine, een erfstuk van mijn vader.

Inmiddels zijn we jaren verder en ben ik vaker tijdelijk blind of doof, en soms beide tegelijkertijd geweest. Door lage bloeddruk (ook weer een erfelijke kwestie) kan ik wel eens het bewustzijn verliezen, en als het me lukt om bij bewustzijn te blijven, gaat dat wel gepaard met het verlies van enige of alle zintuigen. Ik voel het bloed uit mijn hoofd trekken, het zweet breekt me uit en ik verlies mijn zicht of gehoor grotendeels tot helemaal.

Wetend hoe ik daar mee om moet gaan, is het niet zo’n ramp. Mijn omgeving weet dat het kan gebeuren, en meestal kan ik wel aangeven dat ik even een paar tellen ga slapen, waarna ik flauwval.
Een geheel nieuwe situatie was migraine met aura. Ineens zat er een gekleurde vlek in mijn zicht, alsof ik in een felle lamp had gekeken. Aangezien ik soms voor mijn werk iets moet lezen, is dat erg vervelend. Toen er ineens vanuit mijn linker ooghoek een zwarte waas over mijn oog kwam en ik gedeeltelijk niets meer zag aan de linkerkant, ben ik toch maar naar een dokter gebracht, die de diagnose migraine met aura stelde. Migraine hoeft niet altijd hoofdpijn te geven, en dat klopt. De pijn kwam later, toen het aura verdwenen was.

Hoofdpijn is sowieso een puntje in mijn leven geworden. Ik kan me geen week meer voorstellen waarin ik niet minstens een paar dagen tenminste een beetje hoofdpijn heb. Spanningshoofdpijn bij stressvolle situaties, ontwenningshoofdpijn in het weekend, als ik eens niet om 5 uur in de ochtend wil opstaan, hoofdpijn van herhaaldelijk terugkerende voorhoofdsholte ontstekingen en ga zo maar door. Hoofdpijn is nu eenmaal een constante factor in mijn leven geworden. Net als bij mijn vader, is er weinig dat me daar vanaf kan helpen behalve de paardenmiddelen, het grove geschut waarna ik 12 tot 24 uur niets mag doen waar enige vorm van alertheid bij noodzakelijk is. Bovendien word ik bijzonder beroerd op het moment dat die middelen uitgewerkt raken. Dus ik zit er aan vast, misschien wel de rest van mijn leven.

Het ouder worden is ook in het gedrag geslopen. Menig jongeman verkneukelt zich bij het idee van een avond uit in de plaatselijke kroeg of discotheek, en een jongedame mee naar huis te slepen om daar de volgende dag een beschuitje mee te eten, waarna ieder weer zijn of haar eigen weg gaat en je elkaar misschien wel nooit meer ziet of spreekt en niet meer van elkaar weet dan de naam, of zelfs dat niet eens. De liefdeloze seks met nagenoeg vreemden, zelf heb ik daar weinig (geen) ervaring mee, en het idee heeft me soms wel eens bekropen, maar al lang niet meer, en ik moet er niet meer aan denken. Terwijl ik er toch in de juiste tijd voor leefde, ik ging uit in de tijd van de breezer sletjes, de meiden met een laag gevoel van eigenwaarde en alles deden als je ze vol gooide met alcoholhoudende limonade in de meest tropische kleuren. De kunst was dan wel om een beetje te kijken wat de perfecte verhouding was tussen drank en gewilligheid, anders ging ze kotsend naar huis en was je je investering van die avond kwijt.
Zelf heb ik dat aan me voorbij laten gaan. Ik was al vrij snel toe aan serieuzere dingen en heb me dan ook maar 1 keer schuldig gemaakt aan een one night stand, ook nog eens met iemand met wie ik jaren ervoor een relatie had gehad. Ouderlijk advies van mijn kant Kleine Uk: Niet doen.

Het concept uitgaan is sowieso veranderd. Dat ik nooit een dame mee naar huis heb genomen vanuit een kroeg, betekend niet dat ik er niet regelmatig te vinden was. En ook niet dat er geen enkele vorm van verleiding heeft plaatsgevonden op zo’n avond/nacht. Maar met het verlies van mijn haren, zijn die paar wilde haren die ik had ook verloren gegaan. Tegenwoordig is de bijna maandelijkse pokeravond bij vrienden thuis mijn vorm van een uitje. Af en toe ga ik met je toekomstige 9maandentaxi uit eten en we hebben een eetcafé gevonden waar live entertainment is, wat voor mij al als uitgaan voelt. En waar ik vroeger nog wel eens uit de bocht kon vliegen met drank, drink ik nu eigenlijk alleen nog maar fris en alcoholvrij bier, want ik moet nog rijden of ik heb gewoon echt geen zin meer in de katers. Zo eens per jaar ga ik met de mannen van werk een weekendje weg zonder de vrouwen en hoewel alles wat daar gebeurd onder de mannen blijft, is het eigenlijk niet veel meer dan door de stad sjouwen en de lokale architectuur bewonderen, en ‘s avonds bij onze favoriete pizzeria eten.  Voordat ik mijn bride-to-be kende ben ik met wat collega’s en anderen nog eens uit geweest. Sommige waren hun wilde haren nog niet verloren en gingen nog wat nuttigen bij een drugsdealer, voordat we, op onze leeftijd nog, een plaatselijke uitgaanstent in gingen. Dat was een van de laatste keren dat ik dronken raakte, en waarschijnlijk alleen omdat het onbeperkt zuipen was op de kosten van een ander. En enige vorm van romantiek was uitgesloten, omdat als ik een van de aanwezige dames zelfs maar een drankje zou aanbieden, me dat zeker de stempel Pedofiel had opgeleverd. Vroeger had ik er prima tussen gepast, maar ik was deze tent duidelijk uit gegroeid, ik was te oud hiervoor.

Als ik dan toch nog eens buiten de deur ben, maakt mijn uiterlijk me steeds minder uit. Vroeger had ik een hekel aan mijn bril, zeker toen ik net begon met bril dragen. Kinderen onderling maken het soms ook wel tot een hel om bril dragend te zijn. Aan de andere kant waren mijn klasgenoten in mijn eerste jaren basisschool toch al hels, dus toen ik te lui werd om mijn bril alleen te pakken als ik hem nodig had, begon ik dat ding de hele dag te dragen. Gepest werd ik toch wel, laten we het dan vooral makkelijk voor mezelf maken. Later kreeg ik op aanraden van een vriendinnetje lenzen, en dat was weer een vooruitgang in mijn zelfbeeld. Hoe ik me kleedde was ook belangrijker dan het nu is. Hoewel ik er nog steeds niet helemaal gemakkelijk mee ben om in een joggingbroek over straat te gaan, moet ik toegeven dat het voor kortere stukjes meer en meer acceptabel word. En dat mijn haar elke 2 dagen gekortwiekt moet worden omdat de terugtrekkende haargrens anders te zichtbaar word, betekend niet dat ik niet een weekje ermee kan wachten. Het is een cliché, maar ik heb toch al een vrouw. Nouja, bijna, volgend jaar. En het houd niet op met uiterlijk. De mening van een ander doet er eigenlijk ook steeds minder toe. Ik ben de schaamte voorbij. Één van mijn weinige exen had een ding voor mij horen zingen. Blijkbaar had ze het krankzinnige idee dat ik misschien wel kon zingen, een idee dat leraren vroeger ook hadden als ze vonden dat ik wel een stukje solo kon doen in een schoolmusical. Géén van hen kreeg hun zin, ik deed niet aan zingen in het openbaar, ook niet voor mijn liefje.
Nu zing (of wat daar voor door moet gaan) ik op werk, in de auto, thuis, desnoods bij mijn schoonouders. Het boeit me geen moer meer. Ik ben de schaamte voorbij. Ik weet dat het vals is, soms denk ik dat het wel O.K. is, maar al vallen de kraaien dood uit de boom omdat ik ze vermoord heb met mijn gekrijs, het boeit me weinig meer.

In de loop der jaren heb ik niet veel vriendinnetjes versleten, maar allemaal hebben ze me een wijze les geleerd. Er is gebruik van me gemaakt, misbruik van me gemaakt, ik ben te hard van stapel gelopen met de een en mijn identiteit verloren bij een ander. Een lange tijd volgde waarin ik helemaal geen behoefte meer had aan een relatie, niet voor een nacht en ook niet voor de rest van mijn leven. En wie heeft er een vriendin nodig als je in je eentje ook gelukkig bent?  Mezelf accepteren, dat was alles wat ik nodig had. En zo leef ik vandaag de dag nog steeds. Ik heb geleerd dat de mening van een ander me eigenlijk weinig meer doet. Je kan toch niet iedereen tevreden houden. Ik doe lekker wat ik zelf wil, kleed me zoals ik dat wil en mijn uiterlijk is zo verzorgd of onverzorgd als ik zelf wil. Heel misschien dat ik soms nog rekening hou met wat de vrouw des huizes ervan vind, maar daar houd het dan ook wel mee op.

Het uiterlijk van anderen daarentegen, kan me dan weer wel boeien. Een groot teken aan de muur dat ik ouder word, is het feit dat ik me kan verbazen over de jeugd van tegenwoordig. Ze zien er soms op hun 12e al volwassen uit. En zo kleden ze zich ook. Ik kan me niet voorstellen dat er ouders zijn die zich comfortabel voelen bij het feit dat hun dochter van ergens rond de 14 jaar een broekje aan heeft die spotgoedkoop moet zijn geweest omdat de fabrikant er geen pijpen aan heeft gedaan, maar dan ook werkelijk geen enkele vorm ervan. En welke vorm van ondergoed er in dat broekje zit laat ook weinig te wensen over, want je kijkt zo tegen een stuk bil aan op de plek waar normaal gesproken een broekspijp zou beginnen. En dat staat dan met haar ouders in de rij bij het tuincentrum, compleet met topje waar op de plaats van haar net ontwikkelde borstgroei twee handen afgebeeld staan met het vriendelijke verzoek daar je handen te plaatsen. Als je zo’n outfit aan hebt op een bloedhete zomerdag in je ouderlijk huis of tuin, of misschien als je met je vriendinnen op stap gaat, is dat misschien tot daar aan toe. (Als je dit leest Kleine Uk en het blijkt dat je een meisje bent geworden, moet je de vorige zin als nooit geschreven beschouwen, gewoon normale kleding aan doen als je het ooit voor elkaar krijgt om toestemming te krijgen om uit te gaan.)  Maar om mee naar een tuincentrum te gaan, lijkt het me niet echt de tijd om een statement te maken over hoe volwassen je al niet bent sinds je net naar de brugklas gaat. Ik snap de ouders die er bij lopen ook niet, zo laat je je kind toch niet over straat gaan op zo’n leeftijd? En dan de gedachte die het af maakt: Mijn dochter gaat zo echt niet over straat!” Dan weet je dat je oud bent geworden.

Sowieso weet je dat je wilde en/of jonge jaren achter je liggen als je gestopt bent met afgeven op je eigen ouders. Zodra het idee van ‘als ik later kinderen heb, laat ik ze lekker wel doen wat ik nu niet van jullie mag’ plaats heeft gemaakt voor ‘als ik kinderen heb, word ik misschien nog wel strenger dan mijn ouders ooit waren’, weet je dat er een levensfase is afgesloten en het tijdperk van settelen, trouwen en kinderen fokken is begonnen, waarna je zelf die ouwe zeur word waar je je eigen ouders vaak voor aanzag.

En als ik het bovenstaande zo teruglees, en bedenk dat ik dit schrijf voor een Kleine Uk en mijn verloofde hier op mijn stukje van het internet de toekomstige 9maandentaxi noem, heb ik meer dan voldoende bewijs dat ik me allang in een andere levensfase bevind. De voorbereidingen op de bruiloft van volgend jaar alleen al is bewijs dat er een ander stadium van mijn leven voor de deur staat. Het stadium dat ik al eens heb meegemaakt, door de ogen van een kind die naar zijn ouders keek en hun leven vanaf de zijlijn bestudeerde. Ik ga een nieuwe levensfase in waarbij ik hun voorbeeld kan volgen hoe het is om een getrouwd stel te zijn en mijn eigen fouten kan maken en mag zien op te lossen. In dat opzicht veranderd er niet veel. Nieuwe ervaringen, nieuwe situaties, maar nog steeds meer dan genoeg te ontdekken, te leren en te ervaren.

Ik kan niet wachten en sta te springen… Voor zover mijn oude lichaam dat gespring nog toelaat.