Had ik het maar aan zien komen, had ik er misschien nog wat aan kunnen doen. Maar sinds Zaterdag ben ik weer vrijgezel, vriendinloos, en ik heb er geen ene fuck aan kunnen doen. Ik wist niet dat de, in mijn ogen, kleine problemen die er waren, zo af zouden lopen. Maar goed, ik ging niks vermoedend naar Brabant, was er kwart voor 5, terwijl Ieniemienie tot 6 moest werken, dus heb netjes het bed opgemaakt zodat we normaal konden slapen, maar om half 9 zat ik als vrijgezel alweer in de trein naar huis. 4 uur in de trein op een dag, maar dan heeft ze tenminste wel het lef gehad om het recht in mijn gezicht uit te maken. Verdiend ook respect.

Ik heb me voorgenomen er deze keer niet zo’n ontzettend drama van te maken hier op de site, maar dat neemt niet weg dat ik me gewoon ontzettend kut en alleen voel. Natuurlijk zijn er de mensen die me steunen, onder andere van de chat waar ik mijn toevlucht nu weer zoek, en in geringe mate zelfs Ieniemienie nog, ook al is dat extreem moeilijk voor allebei. Maar zelfs met al die steun is het gewoon extreem kut om ineens weer vrijgezel te zijn en het verdriet dat ik geen Ieniemienie meer heb.

Maar Marc moet sterk zijn, en als ik even een inzinking krijg en het niet zie zitten, houden we ons maar groot. Gelukkig hebben we altijd nog het werk doordeweeks om even de gedachten te verzetten en aan wat andere dingen te denken, afleiding.

Ja, tenzij je een enorme klootzak van een baas hebt die je 3 weken voor de Kerst verteld dat hij je contract misschien niet wil verlengen, maar het nog niet zeker weet. Die je, als je 2 weken later, vlak voor de Kerst, terug gaat om te vragen of hij het al weet, verteld dat hij het nog niet weet. Die daarna helemaal niks meer van zich laat horen. Dan ga je er vanuit dat hij zoiets heeft als een opzegtermijn. Een maand? die is voorbij, 4 weken dan? Ook voorbij. Een week voordat het contract afloopt? Nog niks gehoord.

Morgen loopt mijn contract af, en vandaag, terwijl ik al op mijn fiets zit om naar huis te gaan, presteert hij het om te zeggen dat het afgelopen is. Ik krijg nog een brief en bedankt voor je inzet, maar we stoppen ermee, er is geen werk voor je.

Godverdomme een dag voordat mijn contract afloopt! Volgens mij zit het juridisch zo scheef als de toren van Pisa, maar wat doe je eraan? Zelfs als je je recht haalt, gaat je baas toch gewoon ziekzoeken. Dan wil ik er ook niet eens blijven, ook al is hij wettelijk gezien verplicht mij een nieuw contract te geven. Morgen neem ik contact op met CWI, eens zien wat die er van zeggen.

Maar goed, Marc zit dus zonder vriendin, zonder baan straks, en tot over zijn oren in de stress en de narigheid. Mensen zat met hun troostende woorden, maar wat betreft allebei de problemen mis ik de steun die ik had. Qua werk kon ik terugvallen op mijn vriendin, en qua problemen met haar kon ik terugvallen op werk. En nu val ik terug in een groot zwart gat. Want straks heb ik het allebei niet meer, geen werk, geen vriendin, alleen een grote zwarte leegte.

Maar goed, we gaan er geen drama van maken, ik moet sterk zijn, of ik het nou wil of niet. Maar ik zie het allemaal eventjes niet meer zitten. En het is moeilijk om je gevoelens te verwerken en op een rijtje te zetten als je niet alles kan zeggen tegen iemand aan wie je alles kwijt kon. Want hoe pijn alles ook doet, haar een schuldgevoel geven wil ik niet. En dan zeg ik niet dat het haar schuld is dat ik me kut voel, maar de situatie is wel kut.

Dus gezocht, iemand tegen wie ik kan uitvallen, tegen wie ik kan schelden over alles en iedereen die even niet zegt wat ik wil horen, over iedereen die me steunt met de verkeerde woorden, om gewoon even mijn hart bij te luchten zonder dat ik me groot moet houden. Gevonden, in mezelf.

I told myself I won’t miss you,
But I remembered,
What it feels like beside you.
I really miss your hair in my face,
And the way your innocence tastes.
And I think you should know this.

 

The bed I’m lying in is getting colder
Wish I never would’ve said it’s over
And I can’t pretend

that I won’t think about you when I’m older
Cause we never really had our closure
This can’t be the end.
I really miss your hair in my face
And the way your innocence tastes
And I think you should know this.

 

How long till this goes away?
I try to remember to forget you,
But I break down every time I do.
It’s left me less than zero,
Beat down and bruised.