Kleine Uk,

Je rit loopt nu bijna op zijn einde. Begrijp me niet verkeerd, wacht vooral nog tot ongeveer de datum dat je verwacht word, maar het zal tijd worden ook. Ik ben het wachten namelijk een beetje zat. Geduld is niet mijn sterkste kant, en er gebeurd nu weinig om me bezig te houden tijdens het wachten. Het is voornamelijk gewoon…wachten…

De huf-en-puf-cursus is voltooid. Je kamer was al klaar, alles qua textiel was ook al in huis, van beddengoed tot eindeloos veel kleine kleertjes in alle beschikbare babymaten. De dingen die ik zelf wou maken, zijn klaar. De rest is al lang en breed aangeschaft en in huis. De kraamhulp  heeft kennis gemaakt met ons en zij bevestigde ook, alles is in huis. Van de twee strakgetrokken muren is er eentje gedecoreerd met een mooie grote boom met een Nijntje en je naam. Er zweeft een slapend draakje op een wolk boven je ledikantje. De mevrouw die de schildering op de andere muur zou maken was hier net, maar met de Nijntje-boom en het draakje word dat eigenlijk te veel, dus die schildering laten we nu achterwege.
De vluchtkoffers zijn paraat. Dat dat meervoud moet zijn begreep ik pas vrij laat. Dat de vrouw in allerijl naar het ziekenhuis word verscheept om te bevallen was voor mij logisch, maar dat ik als aanstaand vader daar ook verblijf en dus een koffer nodig heb, had ik nog niet bedacht. Dus ook ik heb een koffer klaar staan voor het moment dat je aangeeft uit de taxi te willen stappen. De kerstboom die traditioneel in de woonkamer staat rond deze tijd heeft zijn plekje moeten inleveren aan een box. Er bleef een klein hoekje, bovenop een kast over waar we een kleine kerstboom en wat lampjes hebben gestald. Mijn sportmaatje heeft er een kerstbal voor geblazen die symbool staat voor ons leven de afgelopen en aankomende tijd.

Je rit in de taxi is als een taxirit in het buitenland. Je hebt niet echt contact met de chauffeur want jullie begrijpen elkaar niet. Af en toe laat je even weten dat je er nog bent, maar verder is het stil. Wij zien je af en toe als we via een echo in de denkbeeldige achteruitkijkspiegel kijken, en jij laat op jou beurt regelmatig met een schop weten dat je er nog bent. Vooral aan je moeder moet ik er eerlijk bij zeggen. Zodra ik in de buurt kom om te voelen hoe je schopt, geldt er per direct hevige radiostilte. Van de 8 maanden dat je nu onderweg bent, kan ik de keren dat ik je voelde bewegen nog op 1 hand tellen vrees ik.

In de 8 maanden dat dit koekje nu in de oven zit, hebben we een aantal keer door het glas van het ovendeurtje naar je kunnen kijken. We hebben van mijn ouders een uitgebreide 3D echo gekregen, waar we voor het eerst en het laatst voor nu, de vormen van je gezicht hebben kunnen zien. De meningen zijn verdeeld over op wie je lijkt. Ik hoop voor jou, dat je vreselijk veel op je moeder gaat lijken.
Tijdens dit 3D kijkje kwamen we er achter dat je een beetje aan de kleine kant bent. Dit is helemaal niet erg en we waren er op voorbereid, maar dat is wel iets dat sindsdien een beetje in de gaten gehouden word. Een wat groter puntje is het feit dat je nog lekker met je bolletje omhoog lag anderhalve week geleden. Aankomende Dinsdag hebben we weer een kijkje in de oven, en dan is het de bedoeling dat je met je bips omhoog ligt en met je hoofd in de richting van het deurtje van de oven. Anders moeten we serieus gaan kijken welke mogelijkheden we hebben om je misschien te helpen met draaien.

Als je dan net zo eigenwijs doet als je nu doet met het (niet) schoppen naar mij, ben je waarschijnlijk binnen een paar tellen weer terug gedraaid, maar dat zien we dan wel weer.