Het heeft weer een eeuwigheid geduurt voor er hier iets verscheen. Het laatste was de terugkomst van mn ouders die Zondag, waar we uiteraard een feestelijke gele GasSlinger aan moesten geven. Maar daarna is er genoeg gebeurd. Niet veel, maar wel genoeg.

Direct na hun aankomst thuis en het verdelen van de souveniers, moest vaderdag nog gevierd worden, en daarna was onze grote vriend Dimitri aan de beurt om zijn verjaardag te vieren. Het was, toen nog wel, goed weer, en dus konden we prima BBQen, Met een mannetje of 9, waaronder Kevin en Natas, hebben we tot in de late uurtjes gegeten en gedronken, en toen op zijn balkon de laatste zonnestralen en drankjes gepakt. Toen iedereen weg was ben ik nog een beetje blijven hangen met onbekende redenen, ik geloof dat ik nog een aardig gesprek heb kunnen voeren, in het engels wel te verstaan omdat er een Canadese dame bij was. Totdat zijn moeder ook naar bed wou en ik het huis uit geschopt ben.

De tijd erna was eigenlijk niet bijzonder. De fysio vertelde me dat er wat spiertjes gescheurd zijn wat de pijn verklaard, sindsdien doe ik al geen groepslessen meer, wat ik enorm mis, en doe ik oefeningen om de spieren op te rekken, waarna de problemen verholpen moeten zijn.

Voor de rest waren het de laatste werkweken die aanbraken, het gebruikelijke hollen-of-stilstaan ritueel, er is óf heel veel werk ineens, of helemaal niets meer. Vorige week met de hele werkplaats uit eten geweest bij de Wok in Noordwijkerhout, wat extreem goed te doen was, getuige ook het volume aan voedsel dat ik op had. Ik geloof dat ik daar iedereen mee verbaasd heb.

Vrijdag was de laatste werkdag, wat gelijk staat aan een halve dag werken, wat alleen maar opruimen en schoonmaken beslaat, en daarna BBQen met alle werknemers die de moeite nemen om te komen, i.p.v. meteen de rest van die dag thuis te blijven. Na verloop van tijd zijn de meeste mensen weg, kunnen we de boel opruimen, afwassen en afsluiten, en dan blijft er ieder jaar genoeg over om 3 gezinnen mee te voeren, en inclusief mezelf zijn er ieder jaar dezelfde 3 mensen die tot het eind blijven en opruimen, en dus de overgebleven spullen meenemen, Dit jaar niet anders, behalve dan dat ik ook nog een beetje gereedschap mee wou nemen. Het was maar een klein stukje, ik dacht dat ik het zou halen tot aan mijn ouders die daar in de wijk wonen. Ik zou daar het vlees dumpen, en dan had ik ruimte om het gereedschap veilig mee naar huis te nemen, Maar helaas, het gereedschap schoot tussen de spaken van mijn voorwiel, die abrupt stopte met draaien, net buiten het hek en precies voor de ogen van mijn collega’s dook ik voorover de straat op. Bovenop de tas met vlees en BBQsaus die ik zo lekker vond. Ik, de straat en mijn fiets zaten onder de rode drek, voornamelijk BBQsaus en een paar wondjes op mijn benen. En een knallende koppijn. En dat had vast niets te maken met dat ene biertje en die 3 rosé die ik op had.

Maar goed, de fiets, door de klap nu zonder spatbord voor, op slot gezet en met het overgebleven vlees en het gereedschap naar m’n ouders gelopen, Daar de boel een beetje geordend, het vlees in zakjes gedaan en toen teruggelopen naar werk om mijn fiets te halen. Uiteraard kon het nog erger worden dan dat het al was en had ik de fietssleutels bij mijn ouders laten liggen. Gelukkig had ik de fiets niet ergens aan vast gezet, en kon ik het ding, vies van de BBQsaus, op mn schouder meenemen, Bij mijn ouders thuis schoongemaakt en gecontroleerd en gelukkig, behalve een ontbrekend spatbord is hij nog in orde.

Ondertussen hadden mijn vader en Marjolijn de grootste lol om mijn escapades, op Twitter maar ook gewoon in huis, want Marjolijn was bij mijn ouders die middag, nacht en volgende middag, want Zaterdag zouden we (Kevin, Natas, Dimitri, Jessica (De Canadees), Marjolijn en ik) uit eten gaan, waarna Marjolijn bij mij zou slapen. En dit alles nog ter gelegenheid van mijn verjaardag ruim anderhalve maand geleden. Kun je nagaan, Kevin maar zeker Dimitri zijn ruimschoots na mij jarig, en die verjaardagen had ik al lang en breed gehad. Enfin, we hebben het gezellig gehad, helaas lieten het weer en Marjolijns fysieke gesteldheid het niet toe dat we het laat konden maken, en zeker niet dat we nog naar Kevin en Natas mee konden zoals de bedoeling was in eerste instantie,maar we hebben wel een topavond gehad. Van Kevin en Natas kreeg ik geld, en achteraf nog meer geld dan ze zelf in gedachte hadden, want Natas is niet meegerekend op de rekeing die ik na afloop gepresenteerd kreeg. Van Dimitri en Jessica kreeg ik, heel toepasselijk, Penguins, heeeel veel Penguins. En een smurf met een pak aan, ook bijna een Penguin. Echt, ontzettend origineel. Jammer dat ze eind Augustus weer terug moet naar Canada, als je het feit dat ze Engels spreekt achterwege laat, past ze perfect in ons groepje naar mijn mening, En wij spreken ook redelijk engels, dus eigenlijk past ze er prima bij gewoon. Ik zal haar wel ‘missen’ in ieder geval.

Anyway, na afloop van dat etentje waren we vroeg en redelijk nat thuis gekomen, moest ik nog 2 bedden opmaken en hebben we nog wat films gekeken, alvorens we naar bed gingen. Ik sliep de nacht op mijn slaapbank, wat ik nog steeds voel in mijn rug, en zij in mijn bed. Ik heb nog een halve nacht liggen Twitteren omdat ik niet kon slapen, en zij was, gelukkig, snel in coma. Daardoor heeft ze gemist dat 1 van de katten een haarbal opgaf, die ik maar even heb opgeruimd zo midden in de nacht. Staat zo slordig als zij er ‘s morgens vroeg in gaat staan en dat ik dan moet zeggen “oh ja, dat heb ik nog gehoord, maar ik had geen zin om m’n comfortabele bedje uit te komen”. Zo comfortabel is de slaapbank namelijk niet. Toen ik net goed en wel weer lag besloot één van de katten actief te gaan spelen met alles wat er aan speelgoed in de gang lag van de trap af te gooien, een heerlijk kabaal, maar ook daar sliep ze gelukkig doorheen, net als door mijn gelach omdat ik de kat bezig hoorde.

Gister nadat we gegeten hadden en nog een film hadden gekeken ging ze weer richting huis, dus heb ik haar weer naar het station gebracht. En de grootste vreugde daarvan is niet dat ze weer weg is, en al helemaal niet de regen op je hoofd op weg erheen en terug naar huis, maar de Starbucks Caramel Machiatto met suikerdonut op weg naar huis. Het zijn de kleine dingen des levens die het hem doen. Daarna heb ik heerlijk zitten videobewerken, het gevreesde filmpje van mijn scheerbeurt afgelopen 1 Juni, en dat filmpje zal een dezer dagen ook online verschijnen. Donderdag komt Kevin helpen met videobewerken van het vis verslag van 3 Juni, en straks ga ik lekker eten en voorzichtig sporten, daarna vroeg naar bed want morgen gaan Kevin en ik vissen, zonder Dimitri, want die zit in Berlijn met Jessica. Hopelijk hebben ze daar beter weer. Of nouja, ik zeg dan wel dat ‘we’ gaan vissen, maar Kevin vist en ik hang erbij als vis-caddie. Wat voor een ding? Een vis-caddie. De beschrijving komt van Kevin zelf:

Ik had met Dimitri contact opgenomen om te gaan vissen maar helaas had hij geen tijd. Ook had ik Marco gesmst en die had gelukkig wel tijd. Onze ‘vis-caddie’ was dus weer van de partij!

En nu zul je je vast afvragen, nadat het al een paar keer voorbij is gekomen, wat/wie is nou toch die ‘vis-caddie’?

Dat zal ik dan nu maar is gaan uitleggen. De ‘vis-caddie’ waar we over praten is altijd Marco. Vissen vind hij op zich wel leuk, alleen wil dat niet echt lukken. Maar daarin tegen vind hij het wel erg gezellig om er bij te zijn. Daarnaast kan hij, als wij aan het vissen zijn, zich een beetje bezig houden met iets wat hij wel kan en ook leuk vind, namelijk foto’s maken.
Zo verschijnen er altijd weer wat leuke actie foto’s als hij ze doorstuurt. Voor ons is dat dus ook extra leuk. Normaal maak je alleen foto’s van de vis als je hem gevangen heb. Je bent dan veelste druk bezig om te bedenken ‘laat ik is wat foto’s maken’.
Maar omdat je dus iemand mee heb die het foto toestel vast houd, krijg je dus actie foto’s van het drillen van de vis. Ook het uit het water halen en terug zetten worden niet gemist met fotograferen.

Dat maakt het dus niet alleen gezellig dat hij mee gaat maar ook super handig!
Ook is Marco niet de beroerdste om wat mee te sjouwen op weg naar de visplekken. Hier zal ik uiteraard ook geen nee tegen zeggen aangezien ik er zo 1 ben die altijd alles mee wil.

Al met al super handig zo iemand mee! Maar ga nou niet denken dat we hem gebruiken. Het is gewoon gezellig dat je er nog iemand bij heb lopen. Hij heeft het naar z’n zin, wij nog meer, dus 2 vliegen in 1 klap! En je merkt snel wanneer hij een keer niet mee is. Zo hadden we dus vorige keer het moment dat Dimi met mijn telefoon foto’s moest maken en dat mislukte dus. Waarna we allebei zeiden, volgende keer gaat Marco weer mee!

*Snip*

Maar zo zie je, dankzij de fotograaf toch nog wat leuke foto’s er aan over gehouden!
Bedankt weer Marco en tot de volgende keer! De eerste week van mijn vakantie dus! Want dan ga ik vaak vissen als het weer mee zit.

Begrijpt iedereen ook meteen mijn rol morgen Wink