Zo, zullen we hier eens even een stukje zetten, word wel weer eens tijd, en zeker als ik het boek moet gaan schrijven dat me word aangeraden om te doen, iets met dat ik ergens talent heb om te schrijven? Ach, ik geloof er niet zo in dat ik een talentvol schrijver ben, maar ik vind het wel grappig, dus here we go.
Het is alweer een tijdje terug maar zeker erg noemenswaardig, Het Paardenmeisje dat meedeed aan een onderling wedstrijdje tussen Aalsmeerse maneges voor de Aalsmeerse Beker. Op een geleend paard, en daar begint meteen de pret. De eigenaresse van de hengst stond zelf misschien stijver van de zenuwen dan Paardenmeisje zelf, en dan heeft het arme beest al een en ander meegemaakt waardoor het transport naar de manege waar de wedstrijd is lastig beloofde te gaan worden. Er loopt namelijk een prachtig paadje tussen die maneges, maar daar is ook water en een bruggetje en daar is het al eens misgegaan met deze hengst wat uiteindelijk een hengst in de sloot betekende, dus de eigenaresse wou daar niet over het pad stappen. Dus dan moet er een paardentrailer aanrukken en daar de hengst in vervoeren voor dat kleine stukje. Nou, op zich was dat prima geregeld, na het opmaken van het paard, vlechtjes hier, strikje daar, kon hij zo de trailer in. Prima, alleen is hij al eens met geweld een trailer in gewerkt bij een dierenkliniek en nu had het paard mooi schijt aan de inspanningen om hem de trailer in te werken. Na een tijdje aanzien van de situatie werd het voor iedereen vrij duidelijk dat meneer echt die trailer niet in zou gaan, en werd het uiteindelijk toch het pad, dat achteraf een stuk minder problematisch was dan in eerste instantie werd verwacht.
Dan ben je op de manege en ben je, aangezien er is gebeld dat het arme dier niet de trailer in wou en of er een beetje geschoven kon worden, als laatste gezet bij de dressuur, dus kun je nog een flinke tijd wachten voor Het Paardenmeisje aan de beurt is met rijden. Zij rijd een beetje rond op het paard, allebei alvast een beetje wennen en warm rijden, ik me verveeld een ongeluk fotograferen, wat resulteert in 83 foto’s van de tijd na de aankomst op de manege waar de wedstrijd plaatsvond en het proefje dat ze moest rijden. En dan denk je dat het nog een tijd zal duren voor ze moet rijden, en dan staat ze al zowat in de bak, dus heb je niet echt tijd om een goede plaats te zoeken om te filmen. Maar goed, heb een aardig filmpje ervan kunnen maken en ze heeft het goed gedaan, zeker als je meerekent dat ze pas 3 keer op dat paard had gereden en de ontvangende manege haar al herkende en wist dat het een verloren zaak voor ze was, dus tegen de schotten gingen trommelen zodat het paard op hol zou gaan. De dame van haar team had het al verziekt dus op dat onderdeel was haar team laatste, maar dat maakten ze meer dan goed bij de spelletjes, waar de ontvangende manege nog verder dreigde weg te zakken en dus grandioos vals speelde, wat makkelijk kon aangezien ze, heel partijdig, een jury van eigen manege hadden, die al die fouten en het vals spelen toevallig niet zagen. Maar uiteindelijk kon ook een partijdige jury niet verhinderen dat hun manege 2e werd en die van Paardenmeisje netjes eerste. Al met al was het een lange, gezellige dag, waar het gezelligste team eerste werd en het op 1 na gezelligste team, de derde meespelende manege, helaas laatste, maar een stuk hoger qua eer en sportiviteit dan de manege die het organiseerde.
Dan was er afgelopen weekend een uitje van de zaak, of eigenlijk de werkplaats waar ik werk van de zaak. Paardenmeisje zag er, begrijpelijk natuurlijk, wel een beetje tegenop. Logisch, het zijn bouwvakkers in haar ogen, en dat is een bepaald slag mensen, die in haar ogen de 2e klas fase nooit voorbij zijn gegaan met hun vunzige grappen en opmerkingen. Maar ze is toch mee gegaan gelukkig, zo’n weekend weg is toch niet aangenaam zonder je vriendin. Samen met 4 collega’s en aanhang reisden Paardenmeisje en ik af naar het ooit zonnige Brabant, waar het nu zowaar inderdaad zonniger was dan hier in het westen van het land. Waar het westen het weliswaar droog maar zonloos moest stellen, konden wij in Eindhoven, waar we als eerste punt van de reis neerstreken, gewoon heerlijk op een terrasje in het centrum zitten zonder het erg koud te hebben. Daarna nog een stukje door rijden naar Mierlo, waar we een weekendje in een vier-sterren hotel verbleven. Na aankomst een inspectie van de kamers, waar tot onze schik/schrik een doorgang was naar de kamer van de buren, een collega en diens vrouw. In onze kamers bevonden zich deuren die op andermans kamer uitkwamen. Weliswaar alleen vanaf eigen kamer te openen, zodat hij wel zijn deur kon openen maar vanaf zijn kant niet mijne, en andersom, maar dat maakt zo’n kamer aan de ene kant gehoriger en aan de andere kant wel leuker omdat je dan af en toe eens een klopje op de deur kon geven om te vragen of ze bijvoorbeeld al wakker zijn voor het ontbijt. Na deze inspectie snel naar beneden, want het was tijd om te bowlen. Ik ben echt een ramp met die sport maar het is wel leuk om te doen altijd. Natuurlijk werd ik geheel laatste, maar ik heb het naar mijn zin gehad en van de dames was Paardenmeisje de beste, dus we hebben het als stel nog niet zo heel gek gedaan. Daarna snel aan tafel met z’n 10-en om lekker te gaan tafelbarbecueën, een soort piramide barbecue. Weer eens wat anders dan steengrillen, en ging lekker snel ook gelukkig zodat we aan het einde van de avond allemaal moe en voldoen waren van het vele eten. Met een goedgevulde maag naar de kamers, waarna Paardenmeisje en ik nog even naar buiten zijn gegaan om even te luchten en waar we even konden kletsen met collega’s die daar even stonden te roken of meeroken. Daarna was het echt bedtijd en de volgende ochtend weer vroeg op voor een gezamenlijk ontbijt waar net zo uitbundig en veel gegeten kon worden en zeker ook werd gedaan, en daarna was het alweer tijd om naar huis te gaan. Nog even Paardenmeisje weg gebracht naar huis, waar we gegeten hebben en hebben gekeken naar de foto’s van haar proefje voor de Aalsmeerse Beker en haar broertje op scouting, en even naar de manege waar het aarde donker was door een stroomstoring waardoor het hele terrein, inclusief een paar woningen, totaal geen stroom hadden, net als de lantarenpalen en stoplichten in de omgeving. En toen was het alweer laat en kon ik alweer naar huis voor de volgende werkdag, want dat gaat gewoon door na zo’n weekend. En vandaag lag er voor iedereen alweer een nieuwe envelop klaar met een nieuw voorstel, een Nieuwjaarsbrunch. Dat is alweer over 3 maanden, de tijd is gevlogen dit jaar. Niet alleen dit jaar trouwens, gezien het feit dat ik komende Zaterdag een verjaardag van mijn broertje heb, 18 jaar word hij alweer. De kleine jongen word groot. Zucht, wat gaat de tijd toch hard. Voor je het weet ben je met pensioen. Maar voorlopig hebben we dan wel een leuk weekend achter de rug. En als je het bovenstaande allemaal zo leest, de winst met de wedstrijd, bowlen en het overwinnen van haar eigen angst tegenover mijn collega’s, kun je je voorstellen dat ik ontzettend trots op haar ben. We gaan deze maand de 8 maanden samen alweer aantikken. Dat zeg ik, de tijd vliegt.
