Nee, ik ben niet teruggekomen op mijn besluit om op mezelf te gaan wonen, maar inderdaad, ik ben terug in het ouderlijk huis. Alleen, met 2 honden en een kat. En mijn eigen lieve ratjes. Het ouderlijk gezag is met mijn broertje naar de zon vertrokken. Over een week of 2 zijn ze wel weer terug uit het Zonnige Griekenland. En tot die tijd pas ik op het huis en de huisdiertjes. Hartstikke gezellig natuurlijk, maar het heeft wel een downside. Want normaal ben ik het weekend bij Het Paardenmeisje. Zit er nu even niet in natuurlijk. Neem afgelopen weekend. Ze was er Vrijdag avond na het paardrijden en Zaterdag avond ging ze weer weg om thuis te leren en omdat ik de volgende dag hier moest zijn. Op zichzelf niet zo erg natuurlijk, zo kon ik mijn ouders uitzwaaien op Schiphol (Hadden ze niet verwacht dat ik daar zou staan, 6.10 in de ochtend. Wat een onchristelijke tijd om te gaan vliegen) en kon Het Paardenmeisje mooi leren en het geweldige nieuws horen dat ze een eigen paard krijgt weer. Moet ze wel overgaan, maar daar heb ik het volste vertrouwen in. ** 1 zin ten prooi gevallen aan Zoetsappig Censuur **
Ik heb er het volste vertrouwen in dat ze het gaat redden om dit schooljaar goed af te sluiten. En dan komt een droom dichterbij als ze het paard krijgt. Het Paardenmeisje en Worst*, ik heb ze al een tijd elke Zondag samen mogen aanschouwen, een geweldig duo, en Worst* is een ontzettend lief paard…
* Worst is uiteraard niet de echte naam van dit paard. Maar paardenworst is wel verdomd lekker...
Maar ik dwaal af. Op zich is het niet zo erg dat dit weekend even anders liep dan normaal, kon Leiden ook lachen hoe ik met een koffer achterop de fiets probeerde door Leiden te komen, wat niet lukte zodat ik de koffer op wieltjes naast me had rijden terwijl ik fietste. Arme wieltjes draaiden overuren… En probeer maar eens een rattenkooi mee te nemen achterop de fiets… Gewoon onhandig. Vorig jaar ging het prima, toen woonde ik hier nog, had ik alles bij de hand. Nu moet ik met koffers heen en weer, natuurlijk vergeet je een en ander en moet je weer op het laatste moment heen en weer. Enige dat hetzelfde is gebleven is Spikey, die nog steeds wild word als mijn ouders niet thuis zijn. Schade score staat nu op 1 plant. Wat ook niet veranderd is is het eeuwige getrut van de honden ‘s ochtends. Ik blijf het liefst zo lang mogelijk liggen en doe dan alles in sneltreinvaart. Daar passen geen truttende honden in, rustig uitlaten en op hun dooie gemak eten past niet in mijn tijdsbestek. Gister was ik net aan op tijd op werk, 5 seconden voor tijd.
Hoe het volgend weekend moet weet ik niet. Ongemakkelijk en onhandig word het in ieder geval wel. Als ik haar maar zie. Want dat is niet veranderd, ik voel me echt rampzalig zonder haar. Doet me meer en meer beseffen hoe anders ze is dan bijvoorbeeld Miss Piggy en Ieniemienie. Hoe erg ik nu mezelf kan zijn en bij hun blijkbaar onbewust niet. Geen fratsen, gewoon lekker simpel. Nee, geen bios, we kijken wel filmpje op de bank. Nee we gaan een andere keer wel uit eten, je hebt al genoeg geld uitgegeven. Het klinkt cliché maar het is wel waar, Ieniemienie en Miss Piggy waren totaal verschillend en Het Paardenmeisje is nog honderd keer beter. Het hele gevoel is anders, beter. We zijn ruim 3 maanden verder en ik krijg maar geen genoeg van haar. Het is onbeschrijfelijk maar 1 ding is zeker, het is anders dan anders. Het is dat dankzij Miss Piggy mijn geloof in de ware een opdonder heeft gehad, anders wist ik zeker dat Het Paardenmeisje de ware was voor mij. Nu weet ik het alleen maar bijna zeker 
Over Miss Piggy gesproken, die is ook weer opgedoken. Via Jay zocht ze al contact met vooral mijn ouders, maar via Het Paardenmeisje ook met mij nu. Ik heb haar even gesproken, excuses krijgen is leuk, maar ik weet niet wat ik er verder mee aan moet. Het zit me niet lekker en ik denk dat het feit dat ik nog altijd de neiging voel om het schilderij dat ik gemaakt heb met foto’s van haar, mij en ons te doorzeven met luchtbuks kogeltjes genoeg zegt over wat ik er mee aan moet.
Dit stuk was, mede door mijn futloosheid en gebrek aan zin om überhaupt maar iets te doen, een meerdagen project. Ik hoor net dat Het Paardenmeisje over is en hoop haar morgen te zien in levende lijve.
